คำโปรย
บุหลันงาม ประดับสูง กลางนภา
เอื้อมมือคว้า สุดแขน มิอาจถึง
ยามราตรีกาล ท่านกกกอด ข้าทอดกาย เราสองเริงรักเร่าร้อน ราวต้องการหลอมรวมกลายเป็นหนึ่ง
จวบจนเมื่อทิวากรมาเยือน ความแนบชิดสนิทเนื้อดูคล้ายเลือนรางไม่ต่างจากภาพฝัน
อุ่นไอที่เคยร้อนระอุจางหายจนเย็นชืด สิ่งที่หลงเหลือไว้เป็นหลักฐานของค่ำคืนที่พ้นผ่าน
มีเพียงรอยยับย่นของผ้าปูที่นอน และเงินแปดตำลึงทองบนโต๊ะข้างเตียง
#ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเพียงเท่านั้น โดยแต่งขึ้นเพื่อให้ความบันเทิง
เนื้อหาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใด ๆ ทั้งสิ้น
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ