ปฏิหาริย์แห่งสนสีคราม

 ความฝันของผมมันคืออะไรกันแน่ผมฝันเห็นต้นไม้สีครามขนาดใหญ่และหญิงสาวที่มีเรือนผมกับนัยน์ตาสีฟ้าครามใบหน้างดงามราวเทพธิดาความรู้สึกนี้ช่างรู้สึกคุ้นเคยราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนานแล้วผมลืมตาตื่นขึ้นมาบนที่ราบกว้างใหญ่ไพศาลที่ตรงนั้นมีต้นกล้าของต้นไม้อยู่มันมีสีครามเปล่งประกายแต่มันก็เป็นเพียงต้นกล้าที่อ่อนแอต้นหนึ่งที่ต้องได้รับการดูแล “โฮกกกกก!” เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังมาแต่ไกลเพียงแค่เสียงของมันก็สะเทือนผืนดินได้แล้วพอเข้าไปใกล้ๆก็พบกับอสูรรูปร่างคล้ายสิงโตผสมกับช้างขนาดมหึมาตัวมันสูงเท่าภูเขาลุกหนึ่งได้กำลังเดินมาทางที่ต้นกล้าต้นน้อยๆนี้อย่างอึกทึก ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ต้องคอยปกป้องต้นกล้าต้นนี้ นานเสียจนจำไม่ได้แล้วว่าทำไปเพื่ออะไร แต่สิ่งที่จำได้คือความรู้สึกที่ว่าอยากจะปกป้องมันไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม ผมชักดาบออกมาจากฝักเตรียมตัวต่อสู้ผมตั้งท่าแล้วพุ่งเข้าไปใกล้สัตว์ประหลาดยักษ์ยิ่งกว่าเดิมผมลองฟันไปที่เท้าของมันไปหนึ่งครั้งแน่นอนว่าฟันไม่เข้าสักนิด ผมจึงร่ายเวทเสริมแกร่งใส่ร่างกายและดาบด้วยพลังเวทอันมหาศาลแล้วฟันไปที่ข้อเท้าของมันอีกครั้งในครั้งนี้ผมฟันเท้ามันขาดได้อย่างง่ายดาย “รู้งี้ทำแบบนี้ซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วกระโดดหลบการโจมตีอันรวดเร็วผิดกับรูปร่างของมัน มันใช้หางฟาดกลับหลังมาใส่ผมอย่างรวดเร็วเกิดเป็นคมดาบสายลมอันคมกริบฟาดผ่านไปผมค่อยๆร่อนลงมาแล้วร่ายเวทไฟขนาดใหญ่เท่าตัวของมันแล้วขว้างใส่มันเข้าอย่างเต็มแรงเกิดการระเบิดที่กินพื้นที่ไปเป็นวงกว้างกว่าเมืองสองเมืองได้เจ้าอสูรทำท่าทางคล้ายจะพ่ายแพ้ผมจึงเงื้อดาบขึ้นมาแล้วบีบอัดพลังเวทไปที่ใบดาบเกิดเส้นแสงสีม่วงปะทุขึ้นมาจากใบดาบจากนั้นผมก็ฟันคมดาบลงใส่อสูรร่างยักษ์ตัวนั้นเกิดเป็นลอยแยกมิติขึ้นมาชั่วครู่หนึ่งแล้วจึงกลับมาเป็นปกติดังเดิมเจ้าอสูรถูกผ่าออกเป็นสองซีกราวกับเนย “ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้เธอเด็ดขาด” ผมพูดกับตัวเองแล้วก็ได้แต่สงสัยว่า เธอ คนนั้นคือใครกันแน่ ผมเดินกลับมาที่ต้นกล้าต้นน้อยนั้นอีกครั้งแล้วนั่งลงเอามือลูบมันอย่างทะนุถนอมแล้วเอ่ย “ฉันจะปกป้องเธอตลอดไปจนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้งไม่ว่าอีกนานแค่ไหนก็ตาม” ผมพูดไปโดยที่ไม่รู้ความหมายของสิ่งที่พูด แล้วก็ไม่มีคำว่า เธอ อยู่ในความทรงจำ มันคงจะเป็นเวลาอันยาวนานมากแล้วสินะที่ผมคอยปกป้องต้นกล้าต้นนี้นานเสียจนจำอดีตไม่ได้ลืมแม้กระทั่งสิ่งสำคัญแต่สิ่งที่ตัวเองยังคงไม่ลืมคือความรู้สึกว่าต้องปกป้องเจ้าต้นกล้าแสนอ่อนแอต้นนี้ต่อไปไม่ว่าจะนานเท่าไรก็ตามแล้วผมก็หลับตาลงหลับไหลลงไป