“นี่! ฮิโรชิ”
“นี่!! ฮิโรชิ”
“นี่!!! ได้ฟังที่ชั้นพูดไหมเนี่ย ฮิโรชิ”
“อะ...โทษทีพอดีเหม่อไปหน่อยน่ะ เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะ”
“เฮ้อ~...นายนี่มันจริงๆเลย แล้วคิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะ”
ผู้หญิงที่พูดอยู่ตรงหน้าผมคนนี้ก็คือเพื่อนสมัยเด็กและปัจจุบันก็ยังเป็นแฟนของผมอีกด้วย
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกแค่กำลังคิดถึงเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะ ทั้งๆที่อาทิตย์ก่อนพวกเรายังเดินไปเรียนด้วยกันทุกเช้าเหมือนปกติเเท้ๆ แต่ดูพวกเราตอนนี้สิ ต้องมาคอยหลบๆซ่อนๆจากพวกเวรพวกนั้น”
ผมพูดถึงสิ่งที่ผมคิดออกไปให้เธอฟังด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมแหวกมองออกไปผ่านช่องหน้าต่างที่เป็นกระจกใสแต่กลับมีผ้าปิดคลุมไว้แน่นหนาจนไม่สามารถมองผ่านได้เลยถ้าหากไม่เเหวกผ้าออกเพื่อดูข้างนอกนั่น
“ก็จะทำยังไงล่ะ ถ้าพวกเราไม่หลบแบบนี้จะให้ออกไปสู้กับพวกนั้นก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกใช่ไหม? เอาน่า ฮิโรชิ นายใจเย็นลงสักหน่อยดีกว่านะเดี้ยวพวกมันก็ได้กลิ่นความไม่พอใจจากนายแล้วเข้ามาเราจะทำยังล่ะทีนี้”
เธอพูดและหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับโอบกอดตัวผมจากด้านหลังแล้วซบหน้าซุกลงที่ซอกคอของผมอย่างซุกซนเหมือนลูกแมวน้อยเลยล่ะ เธอพยายามทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นและผ่อนคลาย ซึ่งมันถือว่าได้ผลดีมากเลยล่ะ มีใครบ้างที่จะไม่รู้สึกดีที่มีคนที่เรารักคอยปลอบ คอยอยู่ข้างๆเราในช่วงเวลาที่ทุกอย่างมันเลวร้ายแบบนี้ ผมจึงได้แต่สงบอารมณ์ลงพร้อมกับลูบหัวของเธอเบาๆด้วยความรู้สึกเอ็นดูในความออดอ้อนของเธอ
หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้า.......
Guest
