ดุจของรัก

แมกไม้ ยู เตชโรจนวัชร์

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำสูงกว่า 185 ซม. เจ้าของธุรกิจน้ำเมาพ่วงด้วยตำแหน่งเฮียไม้ของคนในไร่ ผับบาร์ย่านตัวเมืองเชียงใหม่ ไหนเลยจะมีชื่อเสียงได้เพราะการบริการกับบรรยากาศเพียงอย่างเดียว ด้วยเพราะเจ้าของดึงดูดกว่าเป็นไหนๆ ใครที่บอกว่าชายหนุ่มเข้าถึงง่ายกว่าแฝดคนพี่ แสดงว่าคนพวกนั้นยังไม่รู้จักแมกไม้ดีพอ

.

.

.

.

พราวนภา วรรินทร์

ร่างอรชรเปล่งปลั่งสมวัยสาว หน้าสวยหวานไม่ใช่สิ่งที่พราวนภาใคร่จะใส่ใจนัก เธอหวังแค่ได้ใช้ชีวิตให้อยู่รอดปลอดภัยจากความชั่วร้ายในโลกที่อยู่เพียงลำพัง ทว่าเหมือนเทวดาไม่ว่างฟังคำขอของเธอนัก ถึงได้ดลบันดาลให้เธอเจอคนแบบเขา ในตอนที่เข้าตาจนพอดิบพอดี

.

.

.

.

.

ใครจะรู้ว่าเธอจะเลือกทางเดินนี้ด้วยตัวเอง ใครชั่งขีดเส้นชะตาชีวิต ทว่าคิดย้อนดูก็เธอเองอีกนั่นแหละ....

ก็แล้วใครใช้ให้เขาเสนอหน้ามายืนคาบบุหรี่ดึกๆดื่นๆ ในตอนที่กำลังเอาตัวไม่รอดกันเล่า!

ตอบแทนด้วยตัวไปแล้วทั้งคืน เงินก็ถือว่าให้แล้ว เขายังมีหน้ามาชวนไปอยู่ด้วยกัน เอ้ย! ไปทำงานด้วยกันหน้าตาเฉย แทนที่จะแยกย้ายให้จบๆกันตรงนี้ เขาเป็นใครก็ไม่รู้ จะหลอกเธอไปฆ่าหรือเปล่า หน้าตาก็ดีแต่นิสัยอาจตรงกันข้าม.....เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอไม่อาจมองโลกในแง่ดีได้อีกแล้ว

" ไปกับฉันชีวิตเธออาจจะดีกว่านี้  อยากถูกกรอกยาไปเป็นเมียใครอีกหรือไง  "

"  เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย " แน่ล่ะ...คิดแล้วก็กำขอบผ้านวมแน่น หากพ่อแม่ยังมีชีวิต เธอคงโดนพระในบ้านลงโทษอย่างหนักไปแล้ว ก็นอนกับผู้ชายร่างใหญ่โตทั้งคืน แต่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ! จะว่าไปเมื่อคืนก็เห็นหน้าเขาไม่ชัดด้วยซ้ำ

 " ผู้หญิงของฉันเป็นไง "

" ไม่ค่ะ ไม่อยากเป็น "  ตอบโดยไม่เสียเวลาคิด หน้าหวานติดซีดดูจะไม่พอใจกับคำพูดของเขาไม่น้อย

" ตามใจ....แต่เอาเป็นว่าให้ไปทำงานจริงๆ "

"...... "  

 " แต่ถ้าเธอเปลี่ยนใจ ก็ตกลงกันได้ " แมกไม้ยอมรับว่าติดใจ ทั้งกลิ่นหอมยังติดอยู่ปลายจมูกโด่ง และอะไรๆที่ประกอบเป็นเธอก็น่าดึงดูดใจไปเสียหมด...สวย ตื่นมาหัวยุ่งๆก็ยังสวย

แต่เหนือสิ่งอื่นใดเธอมีอะไรบางอย่างที่น่าค้นหา ท่าทางเหมือนลูกแมวหลงทางเอาตัวไม่รอดเมื่อคืนยังประทับอยู่ในใจแมกไม้ไม่จาง

ตากลมไร้เดียงสาที่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง มันเหมือนแมวตัวน้อยพองขนจะตะปบราชสีห์เสียมากกว่า

" เก็บไปคิดดู ฉันออกมาต้องมีคำตอบ อ๋อ! แล้วไม่ต้องหนีนะ ฉันขี้เกียจไปตาม "

" ......... "

" สองพันสองบนโต๊ะเก็บมันซะ ก่อนที่ฉันจะฉีกมันทิ้ง " นิ้วเรียวยาวชี้ไปทางหัวเตียง นัยน์ตาคมส่อแววหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงการมีอยู่ของมัน

เกิดมาอายุปูนนี้ แมกไม้เพิ่งเข้าใจคู่นอนเวลาตนให้เงินหลังเสร็จสิ้นพิธีบนเตียง ทว่าตอนนี้ตนไม่ได้เป็นฝ่ายจ่ายแบบที่ผ่านมา แต่เป็นฝ่ายได้รับแทน ไอ้ความรู้สึกอยากจับคนตัวเล็กบนเตียงมาเขย่าจนหัวสั่นนี่คืออะไรกัน

แมกไม้คนนี้มีค่าตัวแค่สองพันสองร้อยบาทถ้วนแค่นั้นรึ!! ให้ตาย! รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!

.

.

.

.

.

.

โปรดอ่าน

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมติเท่านั้น เป็นเพียงจิตนาการ มีความไม่สมเหตุสมผลอยู่บ้าง ผู้แต่งไม่มีเจตนาจะสร้างความเข้าใจผิดหรือสร้างความเสื่อมเสียให้แก่ตัวบุคคล ชื่อ สถานที่ใดๆทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ🙏

.

.

❌ไม่อนุญาตให้แคปหน้าจอหรือลอกเลียนแบบเนื้อหาใดๆทุกกรณีนะคะ❌

.......

❗คำเตือน❗

นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบ การกระทำของตัวละครที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน หากไม่ชอบ ไม่ถูกใจ ไม่โอเค กดออกได้เลยค่ะ

( รบกวน comment อย่างสุภาพ )

.

.

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันมากๆเลยนะคะ

รัก❤🙏🥺