รักได้ไหมคนนี้…ที่ยืนตรงหน้าเธอ

30ปี!!! เมื่อไหร่จะแต่งงาน คำถามที่ฉันก็ยังไม่มีคำตอบ

โอ้แม่เจ้า มาย มาย ม๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ

ประโยคต้องห้ามที่บาดหูฉันยิ่งนัก

มา วัดไหนที่ว่าดี วัดไหนที่ว่าเด็ด เทพเจ้าองค์ไหนขอให้บอกมาเถอะ ข้าน้อยพร้อม ทุ่มค่ะ เทหน้าตักในตอนนี้

หลับตาไม่กี่ทีทำไมชีวิตฉันมาถึงจุดนี้ได้ เริศ ๆเชิดๆ เอ๊ะ โสดๆ เป็นไปไม่ได้

แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงยืนเป็นประธานสมาคมคนโสดโดยไม่ได้ตั้งใจแบบนี้

(ความกดดันนี้ ถ้าไม่เป็นฉันพวกคุณจะไม่รู้หรอก ว่าฉันต้องเจออะไร555555)

หลังจากที่เรียนจบ ก็ทำงานมาตลอด จนลืมตามาอีกที เพื่อนร่วมรุ่นก็ทยอยแต่งงานกันไปคนแล้วคนเล่า ครอบครัวก็กดดันทางอ้อมที่ต้องการอยากจะให้เธอออกเรือน ก็จะให้ออกได้ยังไง เธอไม่มีแฟน ไม่มีเลย แม้แต่คนคุย บ้าบอคอแตก ฉันออกจะสวยขนาดนี้ หน้าที่การงานก็ไม่ได้แย่ แต่ทำไม ทำไม ไม่มีใครเกิดมาเป็นเนื้อคู่ฉันสักที

“ไหนๆก็ถามมาแล้ว ฉันจะตอบให้เลยก็แล้วกันว่า ถ้าเธอตกหลุมรักใครบางคน ยิ่งเป็นคนที่ใช่ มันก็จะรู้สึกดีที่มากกว่าคำว่าดี เรื่องหน้าตาอาจจะไม่สำคัญเลยก็ได้ เพียงแค่มีอะไรที่เรารู้สึกว่าคนนี้คือคนที่ใช่ เราอยากฝากชีวิตไว้กับคนคนนี้ ไม่ว่าเราจะเจออะไรเรารู้แค่มีเขาเราก็จะอุ่นใจ เขาจะเป็นที่พึ่ง คอยรับฟังคอยช่วยกันคิด ไม่ว่าเราจะยิ้มหรือจะทุกข์ใจเขาก็จะอยู่ข้างเรา เขาอาจจะไม่ได้รวยที่สุด หล่อที่สุดแต่เมื่อเธอได้คุยกับเขา ได้รู้จักเขาเธอจะเหมือนผูกพันกับเขามานาน ถ้าเธอเจอคนแบบนี้ในชีวิตให้เธอเปิดใจและเรียนรู้เขาให้มากนะ”

“ เธอเชื่อในเรื่องความรักไหม”

พิมพ์พรรณนั่งฟังโดยไม่พูดอะไร

“ฉันเชื่อนะว่าถ้าใครสองคนรู้สึกมีความพิเศษให้กัน ใจสองดวงมันจะพยายามดึงดูดเข้ามาหากันอยู่เสมอ โหยหา เว้าวอน อยากเจอจนแทบจะบ้า แต่ก็ไม่มีเสียงหรอกมันจะดังอยู่แค่ในใจ จนเราทนไม่ไหว จนกระทั่งมันออกมาเป็นการกระทำและคำพูด”