แม่จัน

(ภาพเธอนอนจ้องเขาตาขุ่นเขียวบนโซฟาเบดตัวยาว)

ภาพปรากฎกะทันหันแวบเข้ามาในหัวทำจันทร์เจ้างันไป เธอรีบผละออกห่างจากจุดอันตรายนั้น

แต่คนตัวโตฝีเท้าเบากลับเข้าถึงตัวเธอแค่ไม่กี่วินาทีเขาอาศัยแค่จังหวะเธอเผลอเหม่อลอย

เจษฎายิ้มถูกใจเมื่อเขาคว้าร่างคนตัวเล็กที่ชะงักงันตรงหน้าไปกอดแน่น รัดสองแขนเธอแนบชิดติดลำตัว

แม้จะเตรียมตั้งรับ แต่แค่เสี้ยววินาทีที่เธอเผลอก็ทำเสียเปรียบยิ่งเธอดิ้น ปลอกแขนแข็งแรงนั้นกลับโอบกระชับรัดแน่นขึ้น

รองเท้าสูงๆนั้นทำให้หญิงสาวดิ้นไม่ถนัด จนสะดุดเสียหลักเปิดโอกาสให้เขาดันร่าง บางนั้นถอยหลังไปยังจุดหมายที่อยู่ไม่กี่ก้าว

เจษฎารู้ว่าคนตัวเล็กนี้ปราดเปรียวแค่ไหน จึงไม่ประมาท แค่เธอสะดุดนิดเดียวเท่านั้น เขาก็รั้งเธอเอนลงบนโซฟาเบดอย่างพอดี ยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อร่างกายทุกส่วนสัดเบียดแนบชิดกัน

"คุณ!

คราวนี้จันทร์เจ้าตกใจจริงๆ ที่ลงมานอนอย่างไม่ทันตั้งตัว แขนขาแข็งแรงเขารัดเธอแน่นเหมือนงูเหลือมรัดเหยื่อจนขยับไม่ได้

หนำซ้ำเจ้างูร้ายตัวนั้นยังจูบเปะปะไปทั่วแม้เธอจะส่ายหน้าหลบแค่ไหนก็หนีริมฝีปากเขาไม่พ้นจนรู้สึกโมโห

"พี่เจษ.. ปล่อยก่อนค่ะ" เธอยอมเรียกเสียงอ่อน แต่แววตายังมีประกายกรุ่นโกรธ

"ยอมเร็วจัง"

เจษฎายิ้มเจ้าเล่ห์เขาประทับริมฝีปากร้อนผ่าวจูบบนหน้าผากมน เปลือกตาแผ่วเบาก่อนจะจูบหนักๆ บนพวงแก้มแดงเรื่อหอมกรุ่นนั้น

"เจ็บแขนค่ะ" คนร่างเล็กประท้วงเสียงอ่อยหน้าตาแดงก่ำ

เจษฎายิ้มรู้ทันยอมคลายแขนออก แต่ยังคงทิ้งน้ำหนักทาบทับเธอไว้ เขารู้ว่าร่างเล็กๆ นี้แข็งแรงและมีพิษสงรอบตัว ไม่น่าจะยอมแพ้เขาง่ายดาย คิดอย่างนั้นแล้วจึงรวบมือทั้งสองข้างของเธอรั้งไว้เหนือศีรษะ...