เล่ห์กฤษนล (พี่นล+น้องเพิร์ล)
ผู้ชายเรือนกายสูงใหญ่ที่สวมกางเกงขาสั้นแค่เข่าเพียงตัวเดียวกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่บนเรือเร็วที่จอดนิ่งตรงที่เดิม เขากำลังตั้งใจทำบางอย่าง จึงไม่เห็นว่ามีใครบางคนมายืนจ้องมองนิ่งงันอยู่
“ทำไมตัวโตอย่างนี้ คิดว่าข้างในเสื้อที่เห็นอยู่ทุกวันจะไม่มีกล้ามเป็นมัดๆ แผงอกหนาๆ ซะอีก หยึย แบบนี้น่ากลัวเกินไป ตัวใหญ่ยังกะยักษ์” หล่อนสะบัดหน้าหวือด้วยท่าทางขนลุกขนพอง ขณะสายตายังจ้องมองคนเปลือยครึ่งท่อนที่มีกล้ามเนื้อตึงแน่นไปทั้งกาย
ภาพเบื้องหน้าดึงดูดสายตาและดูดกลืนวิญญาณไปพร้อมกัน สติที่เคยมั่นใจว่าอยู่คู่ตัวตลอดเวลา ปลิวหายตั้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กระทั่งมีบางสิ่งลอยมาปะทะใบหน้า ศลิษาถึงรู้สึกตัวเพราะความเย็นวาบ ต่อเมื่อเรียกสติคืน สิ่งแรกที่ประจักษ์สู่สายตาก็ทำให้เธอนึกอยากหายตัว
“แอบมองฉันนานแค่ไหนแล้ว บอกมา”
“เปล่า ไม่ได้มองคุณนะ ฉันมองเรือต่างหาก”
“อะไรนะ” กฤษนลถาม พร้อมกับศลิษาสังเกตเห็นว่าในมือของเขามีถังน้ำใบขนาดย่อมที่คงใช้เป็นภาชนะตักน้ำทะเลมารดใบหน้าเธอ และตอนนี้มันก็ไหลย้อยมาถึงลำตัวทีเดียว
“ฉันมองเรือ ไม่ได้สนใจคุณ และไม่ได้แอบมองด้วย”