"จะมองอะไรนักหนา" ผมถามขึ้นเมื่อตั้งเเต่ขับรถมาขนมก็เอาเเต่หันมามองผมเป็นระยะๆ
"เปล่า.ฉันก็เเค่เเปลกใจที่นายยอมช่วยน้องหมาทั้งๆที่ทีเเรกปฎิเสธสะขนาดนั้น"
"นี่ฉันก็คนนะ..ฉันไม่ใจดำถึงขนาดที่จะปล่อยให้มันนอนตายข้างทางหรอก" ถึงอีกใจผมจะไม่ได้อยากพามันมาก็เถอะเพราะใครบางคนไงผมถึงยอมพามันมาด้วย
"ใครจะรู้" ผมขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ถ้าฉันใจดำเนี่ย..ฉันไม่เก็บเธอมาหรอก"
"นี่นายว่าฉันเป็นหมาหรอ"
"ก็เเล้วเเต่จะคิด" ผมหันไปยักคิ้วให้ขนมสองสามครั้ง
ขนมทำหน้างอก่อนจะก้มมองลูกหมาที่นอนอยู่บนตักตัวเองผมมองขนมยิ้มๆ
ก็น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้อยากเเกล้งได้ไง..
---------------------
นนท์ นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ ปี.4
ขนม นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ ปี.4
นิยายเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆบุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น...
Guest
