โซ่เดียงสา

พราวนภาคือหญิงสาวชาวเหนือที่มีสมบัติติดกายเพียงอย่างเดียวคือใบหน้าที่งดงาม

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรกรรมหรือพรหมลิขิตที่ทำให้เธอตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของมาร์โค่มาเฟียอิตาลีที่สุดแสนจะหยิ่งยโส

เพราะความเข้าใจผิดเธอจึงสูญเสียความสาวให้กับชายแปลกหน้า

พราวนภาตั้งใจว่าจะเก็บเรื่องราวอัปยศนั้นไว้เป็นความลับตลอดกาล

แต่ความตั้งใจของเธอกลับเป็นหมันเพราะหลังจากคืนนั้นเธอตรวตพบว่าตัวเองตั้งครรภ์

"ฉันจะจ่ายเงินให้เธอมากเท่าที่เธอต้องการ แต่เธอต้องยกเด็กคนนี้ให้เป็นสิทธิ์ขาดของฉันเพียงคนเดียว"

"ไม่ค่ะ!"

"หืม..."

"เงินนะ...เงินเท่าไหร่ก็ได้ที่เธอต้องการ เธอไม่อยากได้เหรอ"

"ไม่ค่ะ! ฉันไม่มีวันขายลูกให้กับคุณ! เขาเป็นลูกของฉันและเขาจะต้องโตด้วยมือของแม่อย่างฉัน!"

"เธอหมายความว่ายังไง...เธอจะเลี้ยงลูกฉันในห้องที่ทรุดโทรม และให้ลูกโตมากับความอัตคัดขาดแคลนอย่างนั้นน่ะเหรอ"

"ถ้า...ถ้าคุณไม่อยากให้ลูกลำบากคุณก็ส่งเสียลูกได้นี่คะ"

"เธอพูดแบบนี้ยังไงก็จะไม่แยกจากเด็กสินะ"

"ค่ะ ฉันจะไม่ยอมแยกจากลูก"

"เธอเป็นแม่ที่รักลูกจริงๆ"

"แล้ว...ถ้าฉันเสนอให้เราแต่งงานกันล่ะ แต่งงานกัน เธอเป็นแม่ฉันเป็นพ่อ สร้างครอบครัวด้วยกันเธอจะว่าไง"

เธอตกลงเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับเขาทั้งๆที่ยังเป็นแค่คนแปลกหน้า ในใจหวังเพียงว่าลูกที่เกิดมาจะได้รับความอบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็น โดยที่ไม่เคยนึกระแวงเลยแม้แต่น้อย กว่าจะรู้ว่าการแต่งงานเป็นเพียงกับดังหัวใจก็ถูกย่ำยีตนยับเยิน

"ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ...ฮึก...ฉันก็แค่อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์...ฮึก...ฉันไม่เคยอยากได้อยากมีอย่างที่คุณพูด...ฮึก...เห็นใจฉันเถอะค่ะ ถ้ากลัวว่าฉันจะใช้ลูกเป็น...ฮึก...เครื่องมือในการเรียกร้องเงินทองจากคุณ ฉันรับรองได้ว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น...ฮึก...ถ้าคุณปล่อยเราไป...ฉันจะเลี้ยงเขาเอง...จะไม่มากวนใจคุณเลย"

"ก่อนจะพูดเธอไม่ก้มดูสภาพตัวเองบ้างเลยเหรอ! อย่างเธอจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงลูก! ลำพังจะหนีไปจากฉันเธอยังต้องขโมยเงินฉันเป็นค่าเดินทาง! แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าจะเลี้ยงลูกเอง!"

"คือ...ฉัน...ฉันเลี้ยงเขาได้แน่...ฮึก...แค่..."

"เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเพราะไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะไม่มีวันให้ลูกกับเธอ"

"มาร์โค่...ฮึก...คุณจะตัดขาดฉันจากลูกเพราะว่าฉันจนเท่านั้นเองเหรอ"

"เธอไม่เหมาะสมที่จะเลี้ยงลูก...เชื่อฉันเถอะ ฉันจะให้เงินเธอกลับไปเริ่มชีวิตใหม่ หาคนที่เหมาะสมกับเธอแล้วสร้างครอบครัวซะถ้าเธอต้องการ"

"ไม่...ฮึก...ฉันขออยู่เลี้ยงลูกในฐานะแม่บ้านหรืออะไรก็ได้...ฮึก...นะคะ...ขอเถอะ..."

"ฉันให้เธออยู่ไม่ได้หรอก...เธอไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม"

"ฮึก...โฮ...."

"เงินจะช่วยให้เธอหายเศร้า เธอบอกมาได้เลยว่าต้องการเท่าไหร่สำหรับค่าเช่าท้องของเธอ"

"ฉันไม่ต้องการเงิน! คุณได้ยินมั้ยว่าฉันไม่ต้องการเงิน! ฉันต้องการลูก!"

"ถ้าคุณยืนยันว่าจะพรากลูกไปจากฉันคุณจะต้องเสียใจ! เพราะฉันยอมตายซะดีกว่าที่จะยอมให้คุณควักหัวใจฉันไปเหยียบเล่น...ฉันอาจจะจนนะคุณมาร์โค่ แต่ฉันมีความเป็นคนมากกว่าคุณแน่! ปิศาจอย่างคุณต่างหากที่ไม่สมควรจะเป็นพ่อใคร!"

"อย่ามาปากดีไปหน่อยเลย! แล้วก็หยุดคิดที่จะขู่ฉันด้วยเพราะฉันไม่คิดที่จะสนใจ! อีกอย่าง...ฉันขอยืนยันว่าลูกต้องเป็นของฉัน!"

"คุณจะไม่มีวันได้เขาไป! เพราะฉันจะไม่มีวันให้ลูกเกิดมามีพ่ออย่างคุณ!"

"ก็มาคอยดูกันต่อไป...ว่าเธอกับฉันใครกันแน่ที่จะชนะเกมนี้"

"คุณจะต้องเสียใจจำเอาไว้!"

"ฉันคิดว่าไม่นะ...ถ้าเธอทำบ้าๆ...ฉันก็จะควักเอาลูกออกมา...ส่วนเธอ...ถ้าอยากตายนักก็เชิญ เพราะชีวิตเธอมันมีค่าน้อยกว่ารองเท้าข้างนึงของฉันซะอีก!"

น้ำตาแห่งความคับแค้นใจไหลอาบแก้มนวล มาร์โค่ย่ำยีหัวใจที่ชอกช้ำจนแหลกเหลว ข้างในอกมันปวดระบมจนแทบจะหายใจต่อไม่ไหว แต่ก็ยังพายายามเอ่ยถามในสิ่งที่ยังคาใจ

"ถามจริงเถอะมาร์โค่... ตลอดเวลาที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันคุณเห็นว่าฉันเป็นเมียของคุณบ้างหรือเปล่า มีสักเสี้ยวนาทีไหมที่คุณเห็นว่าฉันคือคนในครอบครัว"

คำถามนั้นของเธอเขย่าหัวใจชายหนุ่มได้ไม่น้อย แต่เพราะพยายามหลอกตัวเองว่าพราวนภาคือคนที่ต้องผลักออก จึงเลือกที่จะใช้คำพูดทิ่มแทงเธอซ้ำๆอย่างไม่ปรานี

"ไม่มี! ในสายตาฉันเธอมันก็แค่ขยะ! ขยะที่ฉันต้องตามเก็บกวาด จะได้ไม่มีโอกาสมาทำให้ชีวิตฉันหรือลูกต้องสกปรก!"

"ฮึก...ฮึก..."

เขาพูดจาร้ายกาจโดยที่ไม่ได้คำนึงเลยว่ามันจะสร้างบาดแผลในใจของเธอ ความเจ็บปวดเสียใจที่พราวนภาได้รับมันมากเกินกว่าจะรับไหว

ชายหนุ่มยิ้มร้ายเมื่อเห็นพราวนภาก้มหน้าสะอื้น เพราะคิดว่าเธอคงจะสิ้นหวังที่การขู่ไม่เป็นผล แต่เพียงครู่เดียวเธอกลับเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาที่บ่งบอกถึงความชอกช้ำร้าวรานทำให้หัวใจของมาร์โค่กระตุกไปนิด

"...ฮึก...ในชีวิตนี้ฉันมีเรื่องที่ตัดสินใจผิดพลาดที่สุด...นั่นก็คือโทรบอกคุณเรื่องที่ฉันท้อง..."

เธอเว้นจังหวะการพูดแล้วจ้องลึกลงไปในคู่คม แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นแววตาเขาไหววูบคล้ายกำลังกลัว

"และเรื่องที่โง่ที่สุดในชีวิตนี้ของฉัน...ฮึก...ก็คือ...ฉันรักคนใจดำอย่างคุณ!"

ม่านตาของชายหนุ่มขยายขึ้นเมื่อได้ยินประโยคหลัง คำว่ารักของเธอทำให้มาร์โค่ทำอะไรไม่ถูก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งสติ พราวนภาก็เปิดประตูแล้วทิ้งตัวลงจากรถทั้งๆที่รถกำลังวิ่งอยู่

"พราว!!"

มือหนาเอื้อมคว้าร่างเธอแต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะพราวนภาหล่นกลิ้งลงไปตามถนนอย่างแรง โดยที่มาร์โค่ไม่มีโอกาสรั้งเธอไว้เลย