ตรวนปรารถนา

ปาณิศา ยอมรับว่ามันเป็นความผิดของเธอ 

ผิดที่ไม่อาจรักษาสัญญาที่จะรอเขากลับมาเพื่อใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน 

มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าเขาจะโกรธแค้นเธอนัก 

เธอยอมรับทุกความผิดนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่เธอไม่เคยนอกใจเขาเลย 

แม้เธอจะต้องแต่งงานกับชายอื่นรุ่นราวคราวพ่อ 

ทว่าหัวใจของเธอยังคงรักเพียงเขาคนเดียว 

“อยากให้ผมหยุดไหม? ถ้าคุณไม่ห้ามผมตอนนี้ ผมหยุดไม่ได้อีกแล้ว” 

ดวงตากลมโตจ้องมองเขา ในเวลานี้แววตาของเขายังมองเธอด้วยความรัก 

เธอยกมือขึ้นแตะแก้มของเขาเบาๆ คทาวุธจับฝ่ามือของเธอมาจูบไล่ที่ละนิ้ว 

ใบหน้าแดงกล่ำพยักหน้าอย่างเขินอาย 

ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้ามาจากไหน 

เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน 

เมื่อเธอเต็มใจเขาก็ลุกขึ้นแล้วช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นในวงแขน 

เธอยกแขนขึ้นคล้องคอเขาซบหน้ากับแผงอกที่อบอุ่น 

ไม่กี่นาทีหลังของเธอก็แตะบนเตียงนอนของเขา