“ว่าไงวัตร” ปลายสายตอบรับเสียงไม่ค่อยสดชื่นเท่าที่ควร
“รู้ไหมไอ้ดำวันนี้ใครมาหากู”
“อ้าว แล้วกูจะไปรู้กับมึงไหมนี่” ปลายสายก็กวนโทสะกลับคืน
“ยัยอิ่มวรดา! มึงจำได้ไหม โคตรจะน่ารักเลยว่ะมึง” จากที่อารมณ์เนือยๆ ตอนแรก ดัมพ์แทบจะลุกขึ้นยืนในทันที เขาหรี่หางตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงของอนุวัตรนี่มันแปลกๆ ชอบกล หรือว่า
“อย่าเชียวนะมึง”
“เฮ้ย อย่าอะไรกูยังไม่ได้พูดอะไร อย่าชงอย่าเชียวอะไรวะ”
“ก็อย่าคิดแม้แต่จะจีบอิ่ม เพราะคนนี้กูจองแล้ว”
“ไอ้ดำ มึงไปจองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยอิ่มเพิ่งมาหากูเมื่อกี้นี้เองนะ”
“กูจองตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว แค่กูไม่ได้บอกใครเฉยๆ”
“ไอ้นี่ท่าจะมั่ว ไม่รู้ล่ะตอนนี้ยัยอิ่มกำลังต่อยกระสอบทรายอยู่ค่ายของกู กูมีสิทธิ์” อนุวัตรนึกอยากแหย่ต่อมโกรธของเพื่อนดูสักครั้ง
“ถ้างั้นมึงหมดสิทธิ์ตั้งแต่วินาทีนี้เลยไอ้วัตร” เสียงที่ตอบกลับมานั้นแบบว่าสุดจะเค้นออกจากข้างใน
“อะไรของมึงนี่ หมดสิทธิ์บ้าบออะไรกันกูไม่เข้าใจ”
“กูได้อิ่มแล้ว”
“หา! ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วเหรอ” คราวนี้เสียงสูงด้วยความตกใจจริงๆ
“ได้จูบ”
“ก็แค่จูบ หา! จูบ นี่มึงไปจูบยัยอิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”อนุวัตรตาลีตาเหลือกมองนอกหน้าต่าง ไปยังหญิงสาวที่ทั้งคู่กำลังพูดถึงกันอยู่ 'ไปเสียท่าไอ้ดำตั้งแต่เมื่อไหร่วะยัยอิ่ม' แอบเสียดายนิดๆ
“สดๆ ร้อนๆ วันนี้ และกูก็กำลังจะไปรับแฟนกูกลับบ้าน มึงห้ามแตะห้ามต้องไม่งั้นตาย เข้าใจไหม!” สวมอ้างสิทธิ์ความเป็นแฟนแบบหน้าด้านๆ
Guest
