ผูกวาสนา

ผูกวาสนา 

‘เปิ่นหวางรักนาง...เจ้าแต่งมาเป็นพระชายาก็อย่าได้หวังสิ่งนั้น...’ 

รับสั่งขององค์ชายส่งผลให้สตรีในชุดแดงเงยหน้าขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อให้ใบหน้าที่ยังคงถูกผ้าคลุมสีแดงสดเผชิญหน้ากับพระสวามีที่ยังคงยืนยันสิ่งที่นางนั้นรู้และเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี 

เพียงแต่...นางเองก็คาดหวังว่าองค์ชายนั้นจะรู้จักถนอมบุปผางามมากกว่านี้ 

ดูเหมือนว่านางนั้นจะคาดหวังมากเกินไป... 

ท่านพ่อกล่าวผิด...ที่กล่าวว่าองค์ชายนั้นแสนจะฉลาด 

วันนี้นางพิสูจน์แล้วว่าเขาเป็นเพียงบุรุษผู้โง่งมผู้คิดว่าการสวมบทบาทเป็นองค์ชายผู้มีรักเดียวนั้นจะทำให้ผู้คนสรรเสริญ... 

           คิดแล้วก็มองใบหน้าของบุรุษผู้เดินเคียงข้างนางเข้าสู่พิธีกราบไหว้ฟ้าดินร่วมกันผ่านม่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว 

‘หม่อมฉันเองก็มิได้คาดหวังจะได้พระทัยขององค์ชายอยู่แล้ว...’  

           หลังจากปล่อยให้เสียงทุ้มนั้นกล่าวทุกสิ่งที่ตนเองต้องการออกมาจึงได้เอื้อนเอ่ยความในใจเป็นครั้งแรก... 

รักสตรีผู้อื่นอยู่อย่างนั้นหรือ...ผู้ใดสนใจพระทัยขององค์ชายกันเล่าเพคะ 

‘เจ้า...!’  

นางเพียงถอนหายใจก่อนจะเป็นผู้เปิดผ้าคลุมหน้าด้วยตนเองโดยมิแยแสธรรมเนียมใดเมื่อเขาเองก็มิคิดจะรักษามารยาทให้สมกับเป็นองค์ชายกับสตรีผู้แต่งเข้ามาเป็นพระชายาของตนเองในคืนเข้าหอ 

เช่นนั้นนางเองก็จะทำความเข้าใจกับบุรุษผู้จะเป็นสวามีของนางนับจากนี้... 

           นัยน์ตากลมลากสายตาไปประสานสายตากับแววตาที่ยามนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกระคนแปลกใจกับท่าทีของนาง... 

ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มมาอย่างงดงามเพื่อให้สวยที่สุดในยามถูกเจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้ายามนี้ปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจอย่างที่ท่านพ่อชอบกล่าวหา... 

นางเป็นคุณหนูอารมณ์ร้าย...และแน่นอนว่านางเองก็มิใช่สตรีโง่งมผู้บูชาความรัก 

           เพราะฉะนั้นอย่าได้หวังว่านางนั้นจะหลั่งน้ำตาเพียงเพราะเขากล่าวว่ามิคิดมอบพระทัยให้ 

ร่างบอบบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปรินสุรามงคลและยกมันขึ้นดื่มโดยมิคิดจะแบ่งมันให้กับเจ้าบ่าว... 

ดื่มเสร็จก็หันกลับมากล่าวกับบุรุษที่ยังมิอาจหาเสียงของตนเองเจอ... 

           ‘มิรักก็มิเห็นเป็นอันใดเลยเพคะ ในเมื่อเชื้อพระวงศ์ส่วนใหญ่ล้วนแต่งกับคนที่มิได้รักเพื่ออำนาจทั้งนั้น เพียงแต่...นับแต่นี้ความรุ่งโรจน์ขององค์ชายคือความรุ่งโรจน์ของหม่อมฉันเช่นกัน แม้องค์ชายจะมิเต็มใจเคียงข้างแต่เราสองย่อมต้องเดินเคียงข้างกันไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะพรากเราสองคนจาก...’ 

นางเห็นประกายสายตาคู่คมนั้นลุกโชนไปด้วยความมิพอใจ... 

เมื่อเห็นนางนั้นสามารถตอบโต้การกระทำขององค์ชายได้เป็นอย่างดี 

 ‘หม่อมฉันจะเป็นพระชายาผู้อยู่เคียงข้างองค์ชายเสมอตราบใดที่องค์ชายยังคงรักษาเกียรติของพระชายาของพระองค์ ส่วนเรื่องพระทัยขององค์ชายนั้นจะอยู่ที่ผู้ใดย่อมมิสำคัญ...’ 

           นางกล่าวพร้อมกับยังคงประดับรอยยิ้มร้ายกาจเอาไว้ได้เป็นอย่างดีสมกับที่ท่านแม่เคยค้านมิให้ส่งนางเข้าสู่จวนองค์ชายเพราะหวาดกลัวว่าบุตรสาวนั้นจะนำพาโทษประหารมาสู่ครอบครัวเนื่องจากนิสัยร้ายกาจของนาง 

หึ... 

คิดจะข่มพระชายาอย่างนั้นหรือ... 

เอาไว้หากหม่อมฉันอารมณ์ดีอยากแสร้งเป็นสตรีเจ้าน้ำตาแล้วหม่อมฉันจะยอมให้องค์ชายสมพระทัยก็แล้วกันนะเพคะ 

‘เพราะหม่อมฉันเองก็มิคิดอยากเป็นพระชายาขององค์ชายเช่นเดียวกัน...’ 

***************************** 

ฝากติดตามด้วยนะคะ 

:)