ตัวข้านี้คือ เยว่หลันเซียง นานกี่ปีแล้วนะที่ข้ามาอยู่บนโลกใบนี้ ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในร่างนี้
ก็กำลังรู้สึกเจียนขาดใจ ถึงได้ประจักษ์ว่าข้ากำลังจะเป็นแม่คน
นับแต่วินาทีนั้น ตัวข้าเองก็รับรู้ได้ว่า ตัวข้านั้นมีภาระอันยิ่งใหญ่ ต้องเลี้ยงดูเด็กน้อยที่กำลังจะเกิดมา
ความรู้สึกเจ็บปวด บีบรัดปรากฎมาเป็นระยะๆ ข้าเหลือบมองไปทั่วห้อง
เอียงหูฟังเสียงด้านนอกห้องกลับไม่ได้ยินเสียงอื่นใด นอกจากเสียงเรียกของสาวใช้ และหมอตำแย
นี่ข้าคงเป็นเพียงหญิงหม้าย ที่ไม่มีสามีคอยคุ้มครองดูแล
คงทำได้เพียงก้มหน้าเลี้ยงดูลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกเท่านั้น
บุตรน้อยของข้ามีนามว่า “เชี่ยหมิงเหลียน และ เชี่ยเส้าเฉิน” บุตรทั้งสองของข้า
หน้าตาหล่อเหลาและกตัญญูต่อข้าเป็นอย่างมาก และข้าก็รักพวกเขามากเช่นเดียวกัน
สามีนั้นหรือ ข้าไม่รู้สักนิดว่าคือสิ่งใด