“หนู หนูจ้ะ หนูได้ยินฉันไหม”
เสียงนั้นยังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันอยู่เสมอ ในวินาทีแห่งความเป็นความตายของชีวิต ก็มีมือหนาจากผู้ชายคนนี้มาคว้าฉันออกจากอ้อมแขนของมัจุราชได้ทันท่วงที
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 10 ปีมาแล้ว เวลามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ฉันมาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับผู้ชายคนนึง ใช่ค่ะดิฉันมาอยู่บ้านผู้ชายยยย ผู้ชายที่ช่วยชีวิตดิฉันไว้นี่แหละค่ะ ท่านรับดิฉันมาอุปการะ เป็นลูก...หรอ? ไม่ใช่ย่ะ แม่บ้านเอย เลขาเอย พยาบาลเอย คนอาบน้ำให้หมาเอย ล่าสุดส่งฉันไปเรียนขับรถแล้วจ้าา คุณพี่คนขับรถเกียมตกงานได้เลยค่ะ //ผายมือ
แต่ว่าการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะคะ ดิฉันได้เรียนหนังสือตามที่กระทรวงศึกษาฯกำหนด (ปัจจุบันอยู่ปี2แน้วว) มีข้าวกินครบสามมื้อ มีเงินค่าขนมเวลาไปเรียน ซึ่งหลักๆเลยได้มาจากการช่วยงานจุกจิก ตามที่ท่าน.. เขาสั่งให้ทำ ก็อย่างว่าละเนอะ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย เป็นบัตเตอร์ฟาย บินไปบินมา แต่ว่าชีวิตของดิฉันก็สงบสุขมาโดยตลอด จนกระทั่ง...
“ฉันคิดถึงเธอ..”
ดะเดี๋ยวก่อน... ก่อนที่จะได้ยินคำนี้ออกจากปากผู้ชายคนนึงนั้นมันมีเรื่องราวก่อนหน้านี้เยอะแยะมากมาย ค่อยๆอ่านกันไปทีละตอนนะคะ ..
Guest
