“หยุด! ห้ามพูดนะ มึงก็รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ”
“ทำไมพี่ไม่คิดว่ามันเป็นพรหมลิขิตบ้างละครับ ไม่แน่นะชาติที่แล้ว เราอาจจะเคยทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขันกันก็ได้”
“ถ้าต้องตักบาตรร่วมกับมึง กูคงได้คว่ำบาตรทิ้งแน่”
“สงสารพระจัง ท่านจะฉันอะไรละคราวนี้ คว่ำบาตรท่านทิ้งแล้ว” ป๊อกเก้าหัวเราะ “เห็นไหมล่ะแบบนี้พรหมลิขิตชัดๆเลยพี่ เพราะสเปกผมชอบคนปากคอเราะร้าย แล้วพี่ก็เป็นแบบนั้น พี่ภูผมยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”
“ไม่ได้ถือมา จะเอาไปทำอะไร”
“จะเอามาโทรบอกแม่ว่าผมเจอเนื้อคู่แล้ว”
ภูตะวันเกือบหลุดยิ้มออกไปแล้ว แต่นึกขึ้นได้จึงรีบตีหน้าขรึมเช่นเดิม เขาละยอมใจเด็กคนนี้จริง ๆ หยอดนิดหยอดหน่อย เป็นพ่อค้าขนมครกหรือไง
“เรามาตกลงกันดีกว่า กูมีข้อเสนอให้มึง”