ซาน:บอสคับถ้าคุณทิมมี่รู้ความจริง ว่าบอสฆ่าพ่อแม่เขา บอสจะทำงัยคับ
จอนนี่:กูก็ไม่รู้วะ กูก็กลัวจะเสียเขาไป กูกลัวเขาเกลียดกู ที่กูฆ่าพ่อแม่เขา
แกรท
เสียงเปิดประตูทำให้คนทั้งสองที่กำลังคุยกันหันมาพร้อมกัน และเมื่อเห็นว่าเป็นใครยิ่งตกใจจนจอนนี่รีบลุกจากโต๊ะทำงาน แล้วเดินเขาไปหาคนที่กำลังยืนทำหน้าเฉยชาไม่มีทีท่าแสดงอาการอะไรมากไปกว่าการจองเขาอย่างเลือดเย็นและน่ากลัว
จอนนี่:ทิมมี่นายฟังฉันอธิบายก่อนนะ
ทิมมี่:กูนี่โง่มากเลยนะ ที่ให้มึงหลอกกูได้ ขนาดน้องกูพูดยังไม่เชื้อ
จอนนี่:ทิมมี่ฉันไม่ได้จะปิดบังนายนะ ฉันไม่รู้จะบอกนายยังงัย ถ้าบอกไปนายฉันกลัวนายเกลี่ยดฉัน กลัวนายไปจากฉัน
ทิมมี่:มึงยังคิดว่ากูจะอยู่กับคนที่ฆ่าพ่อแม่กูอีกหรอ
จอนนี่:ทิมมี่อย่าไปใหนเลยนะอยู่กับฉัน ฉันยอมทุกอย่างขอแค่นายไม่ไปจากฉัน
ทิมมี่:ความแค้นที่กูมีมันมากเกินกว่าที่มึงคิด กูจะคิดบันชีกับมึง
จอนนี่:ฉันไม่ให้นายไป"กอดคนตรงหน้าที่กำลังจะเดินออกไป
พลัก .....ปัง
จอนนี่:อ๊ะ...
ทิมมี่:มึงคงลืมไปว่ากูพักปืนตลอด
ซาน:คุณทำกับบอสแบบนี้ได้งัย บอสรักคุณมากนะ "ยกปืนลงไปเพื่อกันไม่ให้ทิมมี่ยิงซ้ำ
ลูกน้องข้างล่างได้ยินเสียงปืนก็วิ่งขึ้นชั้นบนมาเต็มหน้าห้อง
ลูกน้อง:บอสถูกยิงเห้ยจับตัวทิมมี่ใว้
ทิมมี่:ใครเข้ามาก็เป่าหัวไอ้สองคนนี้แน่"เล่งปืนจ่องหัวจอนนี่ใว้ ลูกน้องจำต้องถอยไป
ทิมมี่:มึงลุกขึ้นมา"ดึงตัวจอนนี่ลุกขึ้นพร้อมล็อกคอแล้วเดินฝ่าลูกน้องออกไป"ใครตามกูเป่าหัวบอสพวกมึงแน่
Guest
