จองล้างจองผลาญ

ขออนุญาตรี๊ดทุกท่านค่ะ ไร้ท์ขอเขียนนิยายแนวกลับชาติมาล้างแค้นสักเรื่อง หากดีหรือไม่ดีอย่างไรช่วยเข้ามาติชมกันด้วยนะคะ 

บทนำ 

หยางโม่เฟยคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อนางได้สวมชุดหงส์ตามที่ปราถนาเอาไว้ ขณะนี้นางนั่งอยู่ท่ามกลางสนมของผู้เป็นสวามี 

" ฮองเฮาเพคะ ไม่ทราบว่ามีสารจากองค์หญิงหานอิงทรงเสด็จไปถึงแคว้นเจาเป่ยแล้วหรือยังเพคะ? " เกากุ้ยเฟยจีบปากเอ่ยอย่างประจบประแจง 

ดวงตาคู่หวานของโม่เฟยเหลือบมองคนถามอย่างโศกเศร้า คิดไปถึงใบหน้างดงามชวนมองของผู้เป็นบุตรสาวคนแรก ในวันที่นางต้องเดินทางจากแคว้นเพื่อไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแคว้นเจาเป่ย ดวงตาฉ่ำของนางคลอไปด้วยหยาดน้ำตา 

" อิงเอ๋อร์ " โม่เฟยซึมไปทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้าของบุตรสาวที่เดินทางจากไป 

" เสด็จแม่! " 

เสียงสดใสเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทถกคนทั้งหมดในที่นั้นต้องหันไปมอง 

" องค์รัชทายาท! " สนมทั้งหมดต่างรีบลุกขึ้นยืนเพื่อยอบตัวคารวะ  

รวมไปถึงบรรดาขันทีและนางกำนัลที่ยืนอยู่ด้านนอกศาลา 

โม่เฟยเปิดยิ้มให้กับบุตรชายพลางเอ่ย " รัชทายาทมาหาแม่ด้วยเรื่องอันใดหรือ? " 

" มีสารจากเสด็จพี่มาแล้วพะย่ะค่ะ! " รัชทายาทเยี่ยน(ฟางเจี้ยน)เอ่ยพร้อมทรุดตัวลงนั่งพลางโบกมือ " พระสนมกลับกันไปก่อนเถิด ข้ามีเรื่องสำคัญจะกล่าวกับเสด็จแม่ " 

" เช่นนั้นพวกหม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ ฮองเฮา รัชทายาท " เกากุ้ยเฟยที่ตำแหน่งใหญ่สุดในบรรดาสนมตรงนั้นเป็นผู้ที่เอ่ยขึ้น พร้อมยอบตัวทำความเคารพ 

" ไปเถิด " โม่เฟยรอจนคนทั้งหมดลับหายไปจากสายตาแล้วจึงคลี่ยิ้มหวานให้ลูกชาย " มานั่งข้างแม่ ฟางเจี้ยน " พระนางตบที่เบาะข้างตัว 

ฟางเจี้ยนขยับไปนั่งเคียงข้างพระมารดาพลางรับน้ำชามาจิบก่อนจะวางลงแล้วเอ่ย " อีกครู่สารจากพระพี่นางคงถึงพระหัตถ์ของเสด็จแม่พะย่ะค่ะ " 

โม่เฟยยิ้มอีกครั้งอย่างไม่คิดอะไรมาก อีกไม่นานต่อมาขันทีคนสนิทก็นำสารมาให้พระนางจริงๆ ทว่า!... สารในมือร่วงสู่พื้นทันทีที่พระนางอ่านเนื้อความในนั้นจนจบพลางกรีดร้อง " ไม่จริง! อิงเอ๋อร์ลูกแม่! "