ตาม(ไป)ให้รัก

“สิริน” เสียงตวาทดังทำเอาคนที่นั่งเหม่อในห้องรับแขกหรูในบ้านพักส่วนตัวของเขาผวาตกใจ หล่อนสูดลมหายใจเรียกสะติกลับมาและหันมามองคนที่ส่งเสียงเรียกด้วยสายตาที่อ่านยาก เสียใจ น้อยใจ โกรธ หญิงสาวที่หายไปเกือบสองเดือนตอนนี้ใบหน้าซีดไร้เครื่องประทินโฉมที่เคยเห็น เพียงแต่มีลิปสติกสีชมพูใสติดปากเบาๆ ปากบางที่เขาเคยได้ลิ้มลองว่า หวานเพียงไหนเม้มหากันอย่างเอาเรื่องและก็คลายลง  

หล่อนหายไปเกือบสองเดือนและเมื่ออาทิตย์ก่อนก็โผล่มาเพื่อขอเจอเขาที่บริษัทแต่เขาไม่สะดวกเจอและบอกจะติดต่อกลับไป หากแต่ว่าภายในวันนั้นหล่อนก็กระหน่ำโทรตามและก็เริ่มมีสายของบิดามารดาของเขาที่โทรหาเขาติดๆ เมื่อสอบถามก็ไม่ได้ให้เหตุผลอะไรนอกจากว่า “แกต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง อย่าทำน้องเสียใจอีก” มันเหมือนเป็นคนสั่งมากกว่าขอร้องที่จะขอเจอ เขาเลยคิดว่าคงมีแต่เรื่องไร้สาระ จึงไม่ได้ใส่ใจและละเลยมาสองอาทิตย์เต็มๆ แต่ทั้งสิรินและครอบครัวเขาก็ไม่หยุดที่จะตามจิกเขา สืบเนื่องจากที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากที่จะต้องมาคอยสนใจเรื่องแบบนี้เลยละเลย จะกระทั่งเมื่อวานที่ทางมารดาเขายื่นคำขาดว่าหากไม่มาเจอหน้า “น้อง” ก็จะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต ที่ต้องกลับบ้านมาเจอก็อยากรู้ว่ามันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือไง  

“ว่ามา มีปัญหาอะไรหนักหนาทำไมถึงต้องให้แม่โทรไปตามจิก ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไม่รบกวนผู้ใหญ่ และรู้ไหมว่าตอนนี้เขาวุ่นวายขนาดไหน” ดนัยเวทโวยวายเกรี้ยวกราดเท้าเอว ยืนตรงหน้าและมองอย่างเอาเรื่องมือหนาเริ่มปลดเนคไทน์และกระดุมบนสองเม็ดเพื่อลดความอึดอัด 

“เมื่อไหร่จะเลิกตามฉันสักที” เขาถามเสียงดังอีกครั้งเพราะคนที่มีปัญหานั่งเงียบไม่ตอบอะไรเลย มือบางกุมแน่นและสั่นจนเขาขมวดคิ้วสงสัย  

“ละ เลิกไม่ได้ เลิกตามไม่ได้” เสียงแผ่วเบาจนคล้ายดังกระซิบทำให้อีกคนไม่เข้าใจ ตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอจนเขาไม่เข้าใจว่าหล่อนมีเรื่องคับข้องใจอะไรขนาดนั้น ความเย่อหยิ่งและความยะโสหายไปไหนหมด 

“และทำไมล่ะ อ้ำอึ้งทำไม” เขาตวาดถามอีกครั้ง ไม่ใช่เขาเป็นคนไม่สุภาพแต่แค่ไม่เข้าใจคนตรงหน้าว่าทำไมต้องชักช้าอืดอาดไม่พูดอะไรสักที 

“ฉันท้อง” เสียงแผ่วเบาและหน้าซีดของอีกคนทำให้เขาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน  

“เธอแน่ใจหรอ” เขาถามเพียงแค่ต้องการให้มั่นใจว่าการตรวจไม่มีอะไรผิดพลาดแน่ใช่ไหม เพราะท้องไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่หล่อนจะเอามาพูดเล่นได้ 

“นายไม่ต้องรับผิดชอบก็ได้ แต่ฉันบอกคุณลุงกับคุณป้าแล้ว” ก็ว่าแล้วว่าทำไมแม่เขาถึงโทรจิกโทรตามไม่เว้นวัน 

“อย่ามาบ้า ฉันแค่ถามเพื่อความมั่นใจ” เขานั่งลงตรงข้ามหญิงสาวที่บอกว่าเป็นแม่ของลูกในท้องเขาที่อายุอ่อนกว่าเกือบหนึ่งรอบ 

“มั่นใจว่า ?” หล่อนมองหน้าถามอย่างสงสัยและเริ่มชัดสีหน้าไม่พอใจ 

“มั่นใจว่าลูกของฉันจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ลูกคนอื่นน่ะ” รู้อยู่ว่าเป็นลูกตัวเองตั้งแต่แรก แค่ต้องการจะกวนประสาทคนที่ทำตัวไม่โตเป็นผู้ใหญ่อย่างหล่อนสักที ก็อยากจะรู้ว่าหนีไปได้สักกี่น้ำสุดท้ายก็ต้องกลับมาที่เดิม เขาล่ะอยากจะหัวเราะเยาะดังๆสักที  

“ฉันมาบอกให้รู้ไม่ได้บอกเพื่อให้คุณต้องรับผิดชอบ เพราะต่อให้มาคุกเข่ารับผิดชอบฉันก็ไม่รับ” ผิดคาดใจที่อยากจะให้ยัยตัวแสบตรงหน้าขอร้องอ้อนวอนให้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ กลับทำให้หล่อนต้องเชิดหน้าไม่รับความรับผิดชอบของเขา  

“หึ ทำเป็นปากดี เธอคิดหรอว่าพ่อแม่ฉันจะยอมให้เธอหอบหลานเขาไปตกระกำลำบาก และไอ้ที่ไม่อยากให้รับผิดชอบไปเที่ยวบอกคนโน้นคนนี้ทำไม” หล่อนเม้มปากอย่างขัดใจ ก็ในเมื่อเขาเป็นพ่อของเด็กและสิ่งที่เขาทำกับเธอเขาก็ควรต้องรับผิดชอบไม่ใช่หรือไง ถ้าหล่อนต้องทนอับอายคนอย่างเขาก็ควรต้องเป็นไปตามนั้นด้วย 

“ฉันไม่ลำบากแน่เผื่อคุณจะลืม และถ้าฉันต้องลำบากฉันก็จะลากคุณลำบากไปด้วย” ถึงหล่อนมีไม่เท่าเขาแต่เชื่อว่าลูกของหล่อนไม่มีทางลำบากแถมเหลือกินเหลือใช้ไปทั้งชีวิต 

“ทำปากดีไป ยังไงลูกเธอต้องมีพ่อ” เขายืนเท้าเอวพูดอย่างงุดหงิด  

“แต่ต้องไม่ใช่คุณ !” 

“เธอนอนกันฉันอยู่คนเดียว ถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นใครไปอีก อย่าเอาความมักง่ายไปโยนให้คนอื่น” เขาชี้หน้าอย่างเหลืออด คนอย่างเขาไม่มีนิสัยที่จะปัดความรับผิดชอบในสิ่งที่ทำให้คนอื่นต้องมารับผิดชอบ ยิ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองยิ่งเป็นไปไม่ได้  แต่ปัญหาคือคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะยอมอะไรง่ายๆ