ตื่นมาในรพก็จี๊ดจ๊าดความเจ็บแล่นเข้าหัว ยังมึนๆอยู่ก็โดนเรียกไปเจอกับคนๆหนึ่ง
เจอหน้ากันก็ทำหน้ายักษ์ใส่แล้วหาว่าผมเรียกร้องความสนใจ แต่ขอโทษนะครับคุณเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย
“ต้องใช้แผนเจ็บตัวเพื่อมาหาฉันแล้วหรือไง”
นี่คือคำแรกที่ผมได้รับจากผู้ชายตรงหน้า ผมอ้าปากเหวอตอนนี้หน้าผมคงงงเป็นไก่ตาแตก
“ต้องดึงเก้าอี้ให้เชิญนั่งเลยมั้ย”
เขาบอกพร้อมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะที่มีเอกสารวางอยู่
"ติณ"
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดออกมาจากปากคนตรงหน้า
"ครับๆ"
ไม่รอช้าผมรีบดึงเก้าอี้ออกมานั่ง พร้อมยิ้มโง่ๆไปให้กับคนตรงหน้า
ดูท่าจะเจองานหนักซะแล้วผมโดนส่งมาโลกไหนเนี่ย คนแรกที่เจอก็ไม่เป็นมิตรแล้ว....
****************************************************************************************************************
"เลิกเรียกฉันด้วยชื่อเต็มยศได้แล้ว"
พอผมได้ฟังก็พยักหน้ารับ
"ครับ"
"เอ่อ..คุณภีมครับ"
"พี่ภีม
"ครับ?"
"บอกให้เรียกพี่ภีม"
อยู่ๆใจผมก็ไม่ใช่ของผมเฉยเลย
สงสัยเป็นเพราะร่างของโลกนี้ชอบคนตรงหน้าเลยทำให้ปฏิกิริยาแสดงออกมาว่าหน้าแดงแค่ไหน
แต่ตอนนี้ผมอยู่ในร่างนี้ไง อย่าเขินสิติณอย่าเขิน เดี๋ยวคนเขาเข้าใจผิด!!
ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคับบ
#ภีมติณ
ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ