บทนำ
ณ. บ้านหลังใหญ่ชานเมืองเพียงหลังเดียวขนาดของตัวบ้านบอกได้เป็นอย่างดีว่าฐานะนั้นไม่ได้ธรรมดา ยังไม่ได้นับบ้านเล็กบ้านน้อยที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ซึ่งมันเป็นของบรรดาลูกน้องที่นี่แทบจะเรียกได้ว่าหมู่บ้านขนาดเล็ก
“นายน้อยครับ”
‘คัส’ เด็กหนุ่มรูปสูงโปร่ง หน้าตาจัดอยู่ในส่วนที่ถ้าเดินผ่านก็ต้องมีมองตามกันบ้าง เดินเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นของบ้านเพื่อเรียกเจ้านายที่อายุมากกว่าเขาปีหนึ่ง เด็กหนุ่มเจ้าของเรืองผมสีเทาเดิมที่ผมของเขาเป็นสีดำธรรมดาทั่วไป แต่สีผมเริ่มเปลี่ยนตอนเขาอายุได้ 7 ขวบ เพราะความผิดปกติภายในร่างกาย แต่มันไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในห้องนั่งเล่น นายน้อยของเขาถูกจัดว่าหน้าตาดีตั้งแต่เด็กพอเริ่มโตขึ้นความหล่อของเขาก็ไม่ได้น้อยลงไปเลย ติดอยู่เดียวเท่านั้น.....นิสัย
“อะไร?”
“ได้เวลาทานข้าวแล้วครับ”
“อืม”
‘โคเฮ’ ปิดหนังสือเล่มใหญ่ลงก่อนจะลุกเดินนำคัสออกมา ตอนนี้เป็นช่วงหยุดก่อนที่ภาคเรียนใหม่จะเปิดเขากำลังจะขึ้นม.ปลายในอีกไม่วันข้างหน้านี้
“นายมาช้านะ ฉันรอจนหิวหมดแล้วเนี่ย”
“ไม่ได้บอกให้มึงรอครับ”
“-___- พูดกับน้องให้มันดีหน่อยไม่ได้รึไง?”
‘นที’ น้องชายฝาแฝดของโคเฮ สิ่งที่แยกทั้งสองคนออกจากันได้คงเป็นสีผมและนิสัยที่ไม่เหมือนกัน
“กินได้รึยัง?” โคเฮชำเลืองมองนทีที่เอาแต่ทำหน้ามุ้ย
“ได้ๆ”
ทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกันเหมือนอย่างเคย พวกเขาตกลงกันไว้ตั้งแต่เด็กถ้าอยู่บ้านแล้วต้องมานั่งกินข้าวด้วยกัน ข้างๆ ของโคเฮก็คือ คัส ลูกของคนสนิทฝั่งพ่อ ซึ่งโตมาด้วยก็ไม่ต่างอะไรกับนที ข้างๆ นทีเองก็มีอีกคนนั่งอยู่เหมือนกัน เขาคือลูกของคนสนิทฝั่งแม่
“'เวีย' ฉันทำการบ้านเสร็จยังนะ?” นทีทำท่านึกก่อนจะหันไปมองคนนั่งข้าง ๆ
“เสร็จแล้วครับ” ‘เวีย’ ตอบโดยไม่ไม่หันไปมอง
โคเฮส่ายหัวให้กับความขี้ลืมของนที แต่ตัวเขาเองก็ชินกับมันซะแล้วละ..........
ตุบ เพล้ง เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!!!”
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มล้มไปกับพื้นด้วยแรงตบของผู้เป็นแม่ พร้อมกับอุปกรณ์ทำอาหารที่หล่นกระจายลงพื้นโชคดีที่มันโดนซ้ำเขาไปอีก
“เมื่อกี้ว่าอย่างไงนะ แกกล้าเถียงฉันอย่างงั้นเหรอ!!!”
“เปล่านะครับ ผมก็แค่อธิ--.....”
เพี๊ยะ เพี๊ยะ! ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบ แม่ของเขาก็ทิ้งฝามือหนักลงมาแก้มทั้งสอง อย่างไม่อ้อมมือ
“ใครให้แกพูด!!!! ฉันไม่ได้บอกให้แกพูด!!!”
“........” เด็กหนุ่มไม่พูดตามที่แม่ของเขาบอก เขาไม่ได้แสดงการอะไรให้เธอเห็น ถึงแม้ว่าตอนนี้น้ำตาของเขามันพร้อมที่ไหลออกมาเพียงแค่เขากะพริบตาก้ตาม
“ฉันเลี้ยงแกมา เพราะฉะนั้นฉันพูดอะไรแกต้องฟัง!!!! คราวหลังถ้าแกเถียงฉันอีก โดนดีแน่ จำไว้!!!” เธอผลักหัวเด็กหนุ่มจนหงายหลังก่อนจะเดินข้ามเขาออกจากห้องครัวไป
“ฮึก.......” น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ เริ่มไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเด็กหนุ่ม เขาร้องไห้แต่กลับไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ ออกมา ร้องเหมือนคนจะขาดใจลงตรงนั้น เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดนักแต่ไม่ว่าเขาจะทำผิดหรือไม่ เธอก็จะมาลงที่เขาเสมอ
“แม่ครับ...พ่อครับ...ขอโทษ... ผมร้องไห้อีกแล้ว ฮือออ ฮึก”
.................................................
Guest
