ตั้งใจกลับบ้านเพื่อทำใจหลังอกหัก แต่ใครจะคิดว่าการกลับไปครั้งนี้
จะทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง
.
.
เมื่อรู้จักกับคนอย่างเขา
.
.
“กูเจ็บขนาดนี้ไม่คิดจะช่วยหน่อยหรือไง?”
“พูดกับเรา?” ผมชี้นิ้ววกมาที่ตัวเอง ก้มมองคนที่นั่งอยู่ด้านล่างด้วยความสงสัย
“ก็อยู่กันสองคน ให้กูพูดกับผีที่ไหนฮะ?”
“…” หลับตาสูดลมหายใจเข้าอย่างอดกลั้นเพื่อไม่ให้หงุดหงิดกับคำพูดของเขา เตรียมสาวเท้าก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี
ปากเก่งขนาดนี้ก็ดูแลตัวเองแล้วกัน
“เดี๋ยวดิ จะไปไหน?”
“กลับบ้าน”
“มึงช่วยกูก่อน”
“ช่วยเหรอ?” ผมเลิกคิ้วใส่เขาด้วยสีหน้ายียวน “ทำไมต้องช่วยนาย?”
“เมื่อกี้กูช่วยมึงนะ”
“ช่วย?” เขาไม่ใช่เหรอที่วิ่งมาชนผม แถมยังทำให้ผมเกือบโดนกระทืบไปกับเขาด้วย
“ยืนเงอะ ๆ งะ ๆ กลางวงคนตีกันแบบนั้น ไม่เจอกูมึงโดนลูกปืนยิงกบาลไปนานแล้ว”
“…” ผมต้องขอบคุณเขาใช่ไหม
“อีกอย่างมึงได้จูบกูแล้ว ไม่คิดจะช่วยกูหน่อยเหรอวะ?” ถ้อยเสียงของคนตรงหน้าทำให้ผมต้องหยุดชะงัก ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดสนิท แต่นัยน์ตาของเขากลับฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
จูบ? อย่าบอกนะว่าสัมผัสนุ่มตรงริมฝีปากของผมตอนที่ล้มเมื่อกี้คือ...
ผมเสียจูบแรกในชีวิตให้คนที่ไม่รู้จักอย่างเขาเหรอเนี่ย
Guest
