"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ว่ะพอร์ช ทั้งตัวทั้งใจของฉันโดนนายย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว นายยังต้องการอะไรอีกว่ะ"เสียงตะหวาดที่ฟังแล้วเหนื่อยล้าเต็มทนหลุดออกมาจากปากผม ตอนนี้ผมกำลังยืนประจันหน้ากับคนตรงหน้าที่มีโทสะไม่น้อยหลังจากที่ผมบอกเลิกไป
"ต้องการอะไรงั้นหรอ เฮอะ! ฉันจะบอกอะไรให้นายคือของๆฉัน ตัวนายใจนายมันก็ของๆฉัน ฉันจะย่ำยีมันยังไงก็ได้ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเถียงแล้วมาขอบอกเลิกฉันแบบนี้บีม"
"ใช่นายเป็นเจ้าของฉัน ฉันไม่มีสิทธิ์จะมาเถียงแบบนี้ แต่ในฐานะของความเป็นมนุษย์ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ควรค่าพอที่จะเป็นของเล่นของนายอีกต่อไปแล้ว พอร์ช ฉันขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ"
"นายไม่ต้องมาอ้างความเป็นคนกับฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมานายเคยเห็นว่าฉันยอมนายบ้างไหม ถ้าไม่ก็ไม่ต้องมาขอร้องอะไรที่มันไม่มีทางเป็นไปได้หน่อยเลย"พอร์ชตอกกลับผมอย่างนี้ทำเอาผมไม่รู้เลยว่าจะเอาตัวให้รอดจากเขายังไงดี ยิ่งตอนเขามีบันดาลโทสะแบบนี้ยิ่งไม่ต้องหวังเลยว่าผมจะรอดจากเงื้อมมือของราชสีห์อย่างเขา
"แล้วฉันต้องทำยังไงนายถึงจะปล่อยฉันไปสักที"ผมพยายามถามอย่างคาดหวังอีกครั้ง
"มันคงจะไม่มีวันนั้น"เขาตอบกลับมาอย่างไม่ต้องคิดสักนิด ความหวังที่ริบหรี่ของผมมันดับมอดไม่มีชิ้นดีเลยละ
"ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดแล้วเก็บข้าวของไปวางที่เดิมซะ ก่อนที่ฉันจะสั่งให้แดเนียลเอาของนายไปทิ้ง"เขาประกาศคำประกาศิตสุดท้ายที่ทำเอาผมไม่มีทางเอาชนะได้เลย ท้ายที่สุดก็ต้องจำยอมเป็นของเล่นให้กับเขาเหมือนเดิมอยู่ดี
Guest
