พี่หมอครับพ่อฝากผมมาให้:marry me doctor [ตุลา×หมอสิงห์]18+[ติดเหรียญ15/11/65]

คลินิกอายุรกรรม ในตัวอำเภอเมืองนครราชสีมา นายแพทย์หนุ่ม สิงหา พัชรวีรพล ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของคลินิกที่มีชื่อเดียวกับเขา กำลังนั่งหน้านิ่วถือสายจากทางไกล ใบหน้าคมคายในกรอบแว่นสีทอง กรอกดวงตาขึ้นลงอย่างกังวล มือขวาถือปากกาสีเดียวกับกรอบแว่น ค้างไว้กลางอากาศ กำลังพยายามทำความเข้าใจกับบทสนทนากับคู่สาย

“พ่อว่าอะไรนะ ให้ผมแต่งงาน? ”

“ใช่”

“ทำไมผมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย”

“เพื่อความปลอดภัยของเขา และตอบแทนที่พ่อเขามีบุญคุณกับพ่อ ช่วยพ่อสักครั้งนะสิงห์ อีกอย่างลูกก็เลิกกับหนูพิมแล้วนี่ นะถือว่าพ่อขอ หลังพ่อมั่นใจว่าเด็กคนนั้นจะปลอดภัย แกค่อยเลิกก็ยังได้”

“พ่อไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ? ”

“ไม่มี ถ้ามีพ่อจะไม่รบกวนแกแน่ พ่อรู้ ว่าพ่อวุ่นวายกับแกเกินไป พ่อรู้ว่าพ่อไม่ค่อยมีเวลาให้แก พ่อไม่ได้เลี้ยงแก พ่อไม่ควรเรียกร้องมากไป พ่อขอโทษถ้ารบกวนมากไป แต่พ่อขอได้ไหมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว มีแต่แกเท่านั้นถึงจะช่วยพ่อได้"

มาเป็นชุด ครั้งเดียวครั้งที่ร้อย จริงๆ เลยท่านธนสิน พัชรวีรพลเนี่ย…

“ก็ได้ หลังจากพ่อจัดการเรื่องนี้จบผมจะหย่าทันที”

“ขอบคุณมากลูก..พ่อว่าแล้วแกต้องช่วยพ่อ”

อำเภอเมืองนครราชสีมา

นาย ตุลา พฤศจิกายน  อายุ 18 ปี 10 เดือน 25 วัน  นักฟุตบอลโรงเรียน

“จดหมายหยังนิ๊ย่า” เด็กหนุ่มวัยมัธยมปลาย เอ่ยถามย่าด้วยภาษาอีสานโคราชบ้านเอ็ง !

“จดหมายพ่อของหล้าตั๊ว ส่งมาแต่ญี่ปุ่น”

“แล้วคือสิให้ผมเอาไปให้คนอื่น”

“ย่ากะบ่รู้ หลานเอาไปให้เพิ่นทะแม๊”

“หล้าบ่เห็นเข้าใจ พ่อเขียนมาว่าให้หล้าเอาไปให้เขา แม่นที่อยู่คือคลินิกในเทศบาลตัวนิ๊”

“เขี้ยวเอาไป เผื่อมีเรื่องสำคัญ”

“คั๊บ”

***

“หมอคั๊บพ่อฝากผมมาให้” เด็กนักเรียนม.ปลายคนเดิม ยื่นจดหมายให้กับนายแพทย์ สิงหา ผู้เป็นเจ้าของชื่อบนจ่าหน้าซอง

“นายอ่านหรือยัง? ”

“อ่านแล้วครับ”

“งั้นอีกสามวัน มาเจอกันที่นี่เวลา 9:00น นายมีย่าใช่ไหม พาย่านายมาด้วยนะ”

“ครับ”

สามวันต่อมา

“ห่ะ? หมอว่ายังไงนะ..แต่งงาน? ”

“ใช่ เราต้องแต่งงานกัน”

“บ่คั๊บ! ผมบ่แต่ง จั๋งใดๆ ผมกะบ่แต่ง”