ลูกหนี้ที่รักยิ่ง

"ฉันรู้มาว่าเธอเพิ่งเรียนจบ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ช่วยพ่อเธอหาเงินมาคืนฉันสิ" 

"ได้ค่ะ ปริมสัญญาว่าจะรีบหางานทำแล้วเก็บเงินมาคืนคุณ" 

เธอพูดออกมาอย่างดีใจและรู้สึกมีความหวัง อย่างน้อยๆเขานั้นก็ยังให้โอกาสเธอ ไม่ได้ใจร้ายกับเธอและพ่อมากนัก 

"แต่..ฉันให้เวลาเธอแค่สามเดือนเท่านั้น" 

"อะไรนะคะ เงินตั้งห้าสิบล้าน ปริมหาไม่ทันหรอกค่ะ" 

น้ำเสียงเธอเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกแทนหลังจากที่ได้ยินประโยคหลังของร่างสูง เธอรู้ในทันที่ว่าไม่สามารถเชื่อใจคนที่เพิ่งเจอหน้ากันได้จริงๆ ความปราณีที่เขามอบให้มันเหมือนขนมหวานที่เอามาหลอกล้อเด็กให้ดีใจและหลงไปเจอเรื่องเลวร้ายในภายหลัง 

"มันก็เป็นเรื่องของเธอ..แต่ฉันมีข้อเสนอดีๆอีกอย่างมาให้เธอนะ ถ้าผ่านไปสามเดือนแล้วเธอยังหาเงินมาได้ไม่ครบ เธอก็แค่ย้ายมาอยู่กับฉัน ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ ฉันอาจจะยกหนี้ให้ทั้งหมดเลยก็ได้" 

เขาใช้สายตาคมไล่มองเรือนร่างของหญิงสาวอย่างเปิดเผย เขายอมรับว่ารู้สึกพอใจในรูปร่างหน้าตาของเธออยู่ไม่น้อย ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นรูปภาพของเธอ ตอนที่ส่งลูกน้องไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวของปริญ 

"แล้วถ้าปริมไม่ทำตามที่คุณเสนอล่ะ" 

"หึ เธอคิดว่าอะไรมีค่าที่สุดในตัวพ่อเธอตอนนี้ล่ะ ฉันต้องการสิ่งนั้นแหละ"