นิยายเรื่อง
ลูกชิ้นปลา
เป็นแนว ชายรักชาย
อายุ 18 ปีขึ้นไป
แต่งโดย เพชรน้ำงาม
คำเตือน
1.รูปหน้าปกนิยายรวมถึงรูปต่างๆ ที่ลง เป็นภาพจาก pinterest ทั้งหมด บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหา ตัวเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น (ต้องขออนุญาตเจ้าของภาพ บุคคลในภาพด้วยนะคะ จะมีการวาดปกใหม่ทีหลัง กำลังทยอยวาดค่ะ)
2.เนื้อหามีคำรุนแรง หยาบคาย ภาษาวิบัติ และเนื้อหาที่รุนแรงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
3.สถานที่ อาจจะมีอยู่จริงหรือเป็นสถานที่แต่งขึ้นมา ไม่มีความข้องเกี่ยวกับโลกจริง
4.ไม่มีคาแร็คเตอร์ตายตัว จินตนาการตามแบบที่นักอ่านชอบได้เลยเจ้าค่ะ
5.ลงนิยายปกติจะลงวันละตอน หากขาดการลงนิยายจะแจ้งเสมอ
6.เปิดให้อ่านฟรีจนกว่าจะจบเรื่อง หลังจากจบเรื่อง 24ชม.ให้อ่านฟรี หลังจากครบอ่านฟรี 24ชม. จะติดเหรียญและกุญแจตั้งแต่ตอนที่6 จนถึงตอนจบ
7.ห้ามก๊อปปี้เนื้อหาใดๆ ก็ตามที่เป็นการขโมยผลงานไปดัดแปลงเพื่อทำผลงานใหม่ (สงสารกันบ้าง)
8.ช่วยคอมเมนต์ แสดงความคิดเห็นกันอย่างสุภาพ ติ เตือน กันอย่างสุภาพและมีสตินะคะ
9.คำผิดเยอะมาก พยายามมองข้ามหน่อยนะคะ
....บทนำ....
ผมยังจำได้ดี.....รสชาติของลูกชิ้นปลาระเบิดที่แม่ทำให้ผมกินครั้งแรก ความกรอบของมันบวกกับน้ำจิ้มหวานเผ็ดทำให้ผมลืมไม่ลง ลูกชิ้นปลาระเบิดที่แสนอร่อย หากินที่ไหนไม่ได้นอกจากฝีมือคุณแม่.....
ผมยกย่องให้มันเป็นของกินอันดับหนึ่งในดวงใจตั้งแต่ผมอายุสามขวบ จนกระทั่ง....
"แฮปปี้เบิร์ด เดย์ทูยู..."
ในวันเกิดครบรอบสี่ขวบของผมที่โรงเรียนอนุบาล คุณครูและเพื่อนๆ จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ให้ผม ในวันนั้นคุณแม่ตั้งใจทอดลูกชิ้นปลาระเบิดอยู่หลายชั่วโมงจนได้มาให้พวกเพื่อนๆ กิน
ผมมีความสุขมากที่เพื่อนๆ ชอบแบบเดียวกับผม
มีความสุขมากตอนที่ได้กินของที่ชอบพร้อมเพื่อนๆ
จนกระทั่ง
ไอ้วาฬ
เด็กใหม่ที่เข้ามาตอนอนุบาลวันแรก ตรงกับวันเกิดของผม และมันได้ทำเรื่องที่ร้ายแรงลงไป!
ลูกชิ้นปลาระเบิดลูกสุดท้ายในจานที่มันควรจะเป็นของผม....
หมับ!
"อร่อยจัง"
มันแดกไปหน้าตาเฉยต่อหน้าต่อตาผมเลย!!!
"แง้งงงงงงงงงงง!!!"
.
.
.
.
ตุบ!!
"คอยดูเถอะไอ้วาฬ!! วันนี้กูจะเอามึงมาทอดแทนลูกชิ้นปลาให้ได้!!"
ผมตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องเรียนที่อยู่ใกล้กัน
...ม.6/1...
ทันทีที่มาถึงผมก็เดินเข้าไปยืนกลางห้องด้วยความกล้า แล้วพูดท้าประลองรอบที่สองพันสามร้อยสิบสี่
"ไอ้วาฬ! มาสู้กัน!!"
"เห้อ อีกแล้ว..." ผมมองเด็กห้องหนึ่งที่ถอนหายใจให้
"บอกแล้วไงว่าห้องเก้ามาห้องหนึ่งไม่ได้ จะต้องให้อาจารย์มาด่ามึงกี่รอบเนี่ยไอ้แค!" ผมหันไปมองหัวหน้าห้องของห้องหนึ่ง
"ไม่สน! กูจะต้องชนะไอ้วาฬให้ได้ มา! กูพร้อมมมม!"
"แต่ไอ้วาฬมันไม่พร้อม"
เอ๊ะ..
ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
"มันไปไหนอ่ะ"
"มันไปแข่งเปียโนระดับประเทศ! โธ่ไอ้ควายยย"
"โอ๊ยยย พลาดอีกแล้วหรอกู!"
หึ้ย!!
ถือว่าการแข่งขันครั้งที่สองพันสามร้อยสิบสี่เสมอกัน! คอยดูเถอะ! ผมจะต้องชนะมันให้ได้สักวัน แล้วจะจับมันปั้นเป็นก้อนโยนใส่กระทะแล้วทอดกินกรอบๆ ให้เป็นลูกชิ้นวาฬระเบิดเลยคอยดู!!!
.
.
.
ตั้งแต่เด็กจนโตผมอยู่กับสวนกับไร่ เจอแต่ผักผลไม้จนชิน ไม่ว่าจะผักแบบไหนผมก็กินได้ทั้งนั้นต่างจากเด็กคนอื่นที่ไม่ชอบกินผัก แต่มีอย่างเดียวที่ผมกินไม่ได้
แครอท
ถึงสีของมันจะน่ากินก็ตาม แต่รสชาติและกลิ่นของมันทำให้ผมอยากจะอ้วกออกมาทุกครั้งที่คิดว่าต้องกลืนของแบบนี้ลงท้อง
ผมเกลียดแครอท
และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่กินเด็ดขาด!
แต่ว่า...
มีอยู่แครอทเดียวที่ผมอยากกิน
"เพื่อนมึงมาอีกละ"
"หึ....ครั้งนี้มันมาทำเรื่องอะไรไว้อ่ะ"
"จะมาท้ามึงแข่งนั่นแหละ แต่มึงไม่อยู่แม่งเลยปั่นโต๊ะที่มึงนั่งอ่ะ" ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย
"ยังไงวะ"
"เอาของในลิ้นชักมึงวางสลับกัน ให้มึงหยิบผิด" ผมชะงักก่อนจะก้มลงดูใต้โต๊ะ ก็เห็นว่าของมันวางกลับด้านกัน
"แค่นี้?"
"เออ แค่นี้แหละ แล้วมันภูมิใจมากที่ได้แกล้งมึง"
"หึ..."
"มึงนี่ก็เนาะยอมให้มันปัญญาอ่อนใส่ตั้งแต่สามขวบจนตอนนี้อายุสิบแปดแล้ว ไม่รำคาญหรอวะ"
"แล้วมึงว่ากูรำคาญมั้ยล่ะ?" ผมถามกลับ ไอ้โอ เพื่อนสนิทผมส่ายหน้าไปมา
"อย่างน้อยมันก็เป็นแครอทเดียวที่มึงชอบล่ะนะ"
"อืม"
"ผู้ชายบ้าอะไรชื่อแครอท...หึ...ทั้งมึงทั้งมันเนี่ยปัญญาอ่อนโคตรๆ เลย"
ผมเลิกสนใจไอ้โอแล้วมองของในลิ้นชัก
ไอ้วิธีการแกล้งแบบปัญญาอ่อนแบบนี้ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะรู้ตัวสักทีว่างี่เง่ามาก แล้วผมก็เสือกบ้าชิบหายที่ไปชอบความงี่เง่าของมัน
...ไอ้แครอท...
เขียน เปิดเรื่อง
7/06/64
จบเรื่อง
5/07/64
......
ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ทุกการแสดงความคิดเห็นสามารถพิมพ์ได้โดยสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
ไลค์ เมนต์ ติดตามด้วยน้าาา
ขอบคุณจ้า
Guest
