swallowed system ,ระบบกลืนกิน

โลกอดีตของคุณคงจะเป็นรูปดาวเคราะห์กลมๆ สีฟ้าใช่ไหมล่ะ... ใช่นั่นเป็นโลกอดีตของพวกเรา

เพราะตอนนี้สีดำมืดมนเกินกว่าครึ่งที่คุณจะได้เห็นเมื่อใช้ภาพจากยานดาวเทียม นั่นคือโลกปัจจุบันของพวกเราต่างหาก ....โลก ที่ถูกยึดครองไปแล้วเกือบครึ่ง ...พวกมันคือแขกที่ไม่มีใครรับเชิญ และไม่รู้ว่ามันมาที่ดาวโลกของเราได้ยังไง พวกมันทั้งหมดคือปีศาจ และมนุษย์ยุคเราเรียกพวกมันว่า มอนสเตอร์.... 

...ขอบคุณสวรรค์ที่ยังเห็นใจมอบเทคโนโลยีที่ไม่มีที่มา อย่าง สวอลโล่ซิสเต็ม เครื่องจักรที่ใช้ปลุกพลังวิญญาณของมนุษย์ให้แก่เรา จึงทำให้มนุษย์ที่ไร้ซึ่งความสามารถจะต่อกรกับภัยคุกคาม ได้กลับมามีอำนาจในการต่อสู้อีกครั้ง ระบบที่ช่วยให้มนุษย์สามารถใช้พลังวิญญาณสู้กับพวกมอนสเตอร์ได้โดยปราศจากอาวุธชีวภาพ เป็นดั่งขุนพลที่ช่วยปกป้องโลกจากภัยคุกคาม ถึงแม้มันจะมีความอันตรายซ่อนเร้นอยู่ด้วยก็ตาม...

ตื้ดดด... ตื้ดดดด.....

เสียงหวีดดังก้องกังวาลไปทั่วเขตควบคุม จากนั้นตามมาด้วยเสียงระบบที่ค่อนข้างเรียบนิ่งแต่เขย่าขวัญทุกคนภายในเขตควบคุมที่ได้ยิน

"ประกาศด่วน สั่งให้ประชาชนทุกคนเข้าสู่เขตกรีนโซนอย่างเร่งด่วน ขณะนี้เจ้าหน้าที่กำลังประจำการเขตไฮเปอร์ไดมอนอย่างเต็มกำลังขอให้ประชาชนทุกท่าน งดภารกิจทุกชนิดและทำตามขั้นตอนอย่างเคร่งครัด"

สิ้นเสียงประกาศ เสียงแตกตื่นดังลั่น ตามมาด้วยเสียงแตรขอทาง ก่อนที่อีกไม่กี่นาทีต่อมา ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบสงบ ประชาชนทุกคนที่ได้ยินเสียงนี้ต่างพากันหลบเข้าไปที่กรีนโซนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพากันเงียบอย่างไม่ได้นัดหมาย นั่นก็เพื่อรอ... ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นนอกจากนี้ ....มีบางส่วนที่ไม่กลัวตายอยู่ด้านบนผิวดินด้านนอก และบางส่วน ที่เป็นผู้คุมครองเขตคุ้มกันของโลกเรา พวกเขาคือ เจ้าหน้าที่ และเหล่าไฟท์เตอร์ ผู้เสียสละ ปกป้องรักษาดินแดนโลกของเรา

เพดานเหล็กที่ภายในจุผู้คนเกินกว่า แสน คน ในแต่ละเขตควบคุม จู่ๆ ก็มีแรงบีบอัดบางอย่างทำให้สั่นโดยไม่ทราบสาเหตุ ไฟฟ้าและเทคโนโลยีภาพเหตุการณ์ด้านนอกติดๆ ดับๆ จนผู้คนต่างพากันร้องหวาดกลัวจนความสงบที่เคยมีเริ่มหายไป ทุกคนเริ่มกระสับกระส่ายเพราะสถานการณ์ภายนอกที่เกิดขึ้น จนกระทบหลุมหลบภัยไฮเทคโนโลยีที่พวกเขาเรียกว่า กรีนโซน ....แผ่นดินกำลังไหว

.... อาจเกิดจากหลายปัจจัย แต่ไม่มีใครทราบสาเหตุ เพราะภาพการปฏิบัติหน้าที่ด้านนอก เริ่มติดๆ ดับๆ จนทำให้มองไม่ออก ประชาชนได้แต่รอเท่านั้น.... รอประกาศ ที่จะสั่งให้พวกเขากลับสู่ผิวดินได้.. อย่างปลอดภัย และพวกเขาทำได้แค่รอเท่านั้น

ณ ศูนย์ควบคุมไฟทเตอร์เซ็นเตอร์ประจำเกาหลีใต้เขตควบคุมเคียงจู ชายสูงวัยที่รูปร่างกำยำคล้ายโกงอายุกำลังนิ่งงันราวกับเขาไม่ได้รู้สึกเครียดกับวิกฤตที่กำลังจะเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่มันเป็นภัยระดับ B ลีโอนาร์ด  ประธานศูนย์ไฟทเตอร์เซ็นเตอร์ผู้กุมอำนาจไฟท์เตอร์ทั่วเกาหลีใต้กำลังจ้องภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่เคร่งเครียดภายใต้แว่นกันแดดสีดำ ไม่มีใครได้เห็นแววตาภายใต้เลนส์มืดสนิทนั่น จึงไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้จิตใจของเขากำลังว้าวุ่นแค่ไหน ยกเว้น ฮาดาเจ ที่ทำงานร่วมกับเขามาเกิน 6 ปี ย่อมรู้ดีว่าตอนนี้ประธานศูนย์รู้สึกเครียดแค่ไหน ทันใดนั้นสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาสักระยะแล้วก็ดังขึ้น

"สั่งให้ผู้พิพากษาสูงสุด กลับฐานควบคุมด่วน แจ้งปฏิการสายฟ้าแลบ ระดมกำลังไฟท์เตอร์ในสำนักที่ใกล้เคียงเขตเคียงจูโดยรอบรัศมี1000 กิโลเมตร ให้มาที่ศูนย์ไฮเปอร์ไดมอนอย่างเร่งด่วน " สิ้นเสียงคำสั่งของลีโอนาร์ด ชายวัย 61 ปี เจ้าหน้าที่ห้องควบคุมก็ใช้ความเร็วสูงสุดในการกระจายหน้าที่แจ้งคำบัญชาการจากประธานสูงสุดของศูนย์ควบคุมไฟทเตอร์ ฮาดาเจขยับร่างสูงเพียวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามใต้สูทหรูไปใกล้บอสของเขา พร้อมที่จะรับคำสั่งสำคัญ

"ดาเจ สั่งเครื่องบินรบความเร็วสูงสุดนำทีมผู้พิพากษาสูงสุดไปที่เขตไฮเปอร์ไดมอนวอลล์เตรียมรับแรงปะทะก่อนที่พวกเขาจะมากันถึงทั้งหมด ส่วนคุณตามผมไปที่ศูนย์บัญชาการใหญ่..." สิ้นเสียง ตึกที่ทำจากเหล็กกล้าสั่นเล็กน้อย เจ้าหน้าที่ต่างพากันเซไปมา แก้วน้ำที่วางไว้แบบไม่ลึกนักสั่นจนร่วงจากโต๊ะ ยกเว้นเสียแต่มนุษย์บางคนที่มีพลัง หรือเรียกว่าไฟท์เตอร์ที่สามารถยืนหยัดได้แบบไม่เคลื่อนไหว ฮาดาเจรับคำสั่งอย่างเข้มแข็งดั่งรูปลักษณ์ของเขา ก่อนที่จะนำทางลีโอนาร์ดไปยังสถานที่ที่เรียกว่าห้องควบคุมศูนย์บัญชาการใหญ่ ภายในเมือง

ภาพจากจอมอนิเตอร์ที่ฉายมาจากเขตไฮเปอร์ไดมอนวอลทุกมุม รวมถึงภาพที่ส่งมาจากดาวเท่ียม กำลังฉายอยู่ทุกมุม 360 องศา ภายในตึกขนาดใหญ่ แอร์ที่ทำความเย็นสูงสุดภายในห้อง ยังไม่ทำให้พวกเขารู้สึกหนา่วเท่าภาพที่กำลังฉายอยู่นี้

.....มันคือ งู.... มันคงจะดีถ้ามันคืองูขนาดเท่าท่อส่งน้ำประปาธรรมดาทั่วไป มันคงไม่ทำให้มนุษยชาติรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้ แต่นั่นมันเป็นเพราะงูพวกนี้ มีขนาดตัวใหญ่พอๆ กัน ท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ในเมืองอุตสาหกรรม พวกมันมีจำนวนไม่ต่ำกว่า 1000 ตัว โดยมีพวกงูตัวเล็กๆ ปะปนมาในฝูงด้วย จำนวนไม่ต่ำกว่า 500000 ตัว และขนาดตัวที่เล็กที่สุดในจำนวนของพวกมันยังมีขนาดไม่เล็กไปกว่าท่อไอเสียของรถบรรทุกขนาดใหญ่ บางส่วนถูกปืนลำแสงที่ประจำขอบกำแพงไฮเปอร์ไดมอนวอลยิงใส่จนร่างกายเละแหละกระจุยจนไม่สามารถเคลื่อนที่ไปต่อได้ แต่ก็ต้องใช้กำลังจากปืนลำแสงมากกว่า 20 กระบอก จึงจะสามารถกำจัดตัวเล็กที่สุดของพวกมันได้สัก 1 ตัว นี่จึงเป็นเหตุการณ์ที่วิกฤตระดับ B ที่ทำให้เจ้าหน้าที่ในชุดเกราะเหล็กกล้าชุบแร่ธาตุไฮเปอร์ไดมอนถึงกับมือสั่นในขณะที่เริ่มปฏิการต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์ประเภทงู ดูเหมือนว่าตัวที่ใหญ่ที่สุดจะมีอันดับไม่ต่ำกว่าแรงค์ A เลยทีเดียว เพราะขนาดมิดไซส์ทำลายล้าง ยังไม่สามารถทำให้พวกมันหยุดเคลื่อนที่ได้

"เขตตอนเหนือ ไม่สามารถควบคุมมอนสเตอร์ให้อยู่ห่างจากเรดพอยท์ภายใน 5000 เมตรได้ แจ้งศูนย์บัญชาการด่วน!" หัวหน้าจุดประจำการรับการรายงานจากเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้ารับทราบพร้อมสั่งต่อ

"ไฟท์เตอร์แรงค์ S จากศูนย์ควบคุมกำลังมา 2 ท่าน ภายใน 5 นาที สั่งเพิ่มกำลังอาวุธปืนเลเซอร์ 1000 กระบอกประจำเขตเหนือ พร้อมกำจัดศัตรู!" เขาเป็นหัวหน้าจุดประจำการเขตเหนือได้่ 3 ปี และนี่เป็นเหตุการณ์ที่ร้ายแรงสุดตั้งแต่ประจำการมา ในแต่ละวันเขาอยู่กับความเสี่ยง ที่จะโดนมอนสเตอร์บุก แต่แล้วทุกครั้งเขาก็สามารถควบคุมเอาไว้ได้ แต่ครั้งนี้เขาไม่แน่ใจ ว่าถึงไฟทเตอร์แรงค์ S 2 คนที่มาถึงก่อน จะเอาพวกมันอยู่หรือไม่ เขาได้แต่ภาวนาให้พระเจ้าเข้าข้างมนุษย์ และไฟท์เตอร์ที่เหลือที่กำลังเดินทางมา จะมาถึงให้ไวที่สุด เผื่อถ้าหากว่าพวกเขาทั้ง2คน จะไม่สามารถต้่านทานพวกมันไว้ได้ ต่อให้ขนปืนเลเซอร์ทั้งหมดที่มีอยู่ในเขตเหนือออกมา ก็เกรงว่าจะไม่พอที่จะป้องกันเมืองเอาไว้ได้แน่ๆ

"พี่! ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ เข้าเขตกรีนโซนหรือยัง" หญิงสาวตัวสูงเพรียมในชุดนักเรียนมัธยมปลายตอนต้นถือโทรศัพท์ในมือของเธอแน่นจนมันแทบจะหักคามือ นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่เธอได้มาหลบในกรีนโซน เนื่องจากเหตุการณ์วิกฤตที่ส่วนกลางประกาศ โชคดีที่เธอเพิ่งเลิกเรียนจึงทำให้เธอสามารถเข้าไปในกรีนโซนที่อยู่ใกล้สุดของโรงเรียนได้ แต่พี่ชายเธอ ที่กำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้านล่ะ

'ซีอิน... ให้ตายเถอะ น้องหลบอยู่ที่นั่นจนกว่าส่วนกลางจะประกาศว่าปลอดภัยนะ ไม่ต้องห่วง พี่ก็หลบอยู่เช่นกัน' ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ตระหนกไม่ต่างกัน

'พี่......' ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นพยายามไม่ให้สั่น ทั้งน้ำตาที่คลอไม่ไห้ไหลออกมา '...ดูแลตัวเองด้วยนะ' เธอเหลือแค่พี่ชายคนเดียวแล้ว และเธอไม่อยากไห้เขาเป็นอะไรไปอีกคน

'ไม่ต้องห่วงพี่น่า... พี่อยู่ใกล้ๆ เขตบ้านพักนี่แหละ อีกนิดเดียวจะถึงอยู่แล้วเชียว' ...เสียงทุ้มเข้มฟังดูเป็นปกติที่สุด ก่อนที่ปลายสายจะพูดออกมาอย่างเรียบง่าย 'ซีอิน... พี่รอที่บ้านนะ'

ปลายสายตัดไป โดยที่เธอไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ โดซีอินเชื่อ ว่าพี่ของเธอจะต้องรอเธออยู่ที่บ้านแน่ๆ

โดซูฮันเพิ่งออกมาจากอันเดอร์เกทได้ไม่เกิน 15 นาที และเขากำลังเก็บอาวุธเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน วันนี้อันเดอร์เกทที่เขาไปวอร์ค่อนข้างที่จะจบไว เนื่องจากสำนักไฟท์เตอร์ที่ว่าจ้างวันนี้มีไฟท์เตอร์ที่มาร่วมวอร์ด้วยเกินมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ จึงทำให้การพิชิตเสร็จเร็วขึ้น โดซูฮันรับค่าตัวและเตรียมที่จะกลับบ้าน แต่สักพักเขาก็ได้ยินเสียงประกาศดังลั่น ก่อนที่ผู้คนในสำนักไฟท์เตอร์ที่มาร่วมวอร์จะเริ่มวุ่นวายขึ้นอย่างแปลกประหลาด

"เฮ้ พ่อหนุ่มโด จะไปกรีนโซนกับพวกเรามั้ย หรือจะกลับบ้านล่ะ" แน่นอนว่ากรีนโซนตอนนี้ปลอดภัยกว่าบ้าน แต่พวกเขากลับเลือกที่จะมาถามโดซูฮันนั่นก็เพราะจะเอาไปล้อเลียนเท่านั้น เสียงหัวเราะของคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ชายผมสีเหลืองคนนึงจะเอ่ยด้วยเสียงดูหมิ่น

'ไม่เห็นต้องถามเลยลูกพี่ มันไม่ไปหรอกรีนโซนน่ะ มันเคยทำอะไรเหมือนชาวบ้านเขาที่ไหนล่ะ' สิ้นเสียงเข้ม ก็เกิดการหัวเราะเยาะดังขึ้นอีกครั้ง โดซูฮันไม่คิดสนใจ เขาสะพายกระเป๋าเก็บอาวุธที่ทำจากหนังสัตว์ชั้นกลาง ก่อนจะเดินไปตามทางออก

'ใช่ พวกเขาพูดถูกแล้วล่ะ... กรีนโซนน่ะเอาไว้สำหรับประชาชนทั่วไป ส่วนฉันน่ะ... เป็นไฟท์เตอร์นะ' โดซูฮันคิด

'โทษทีไอ้น้อง พี่รีบน่ะ' ร่างของโดซูฮันเซเล็กน้อย หลังจากที่โดนไฟท์เตอร์แรงค์ B คนนึงชนเข้าอย่างไ่ม่ได้ตั้งใจ 'พวกเขาคงจะไปปฏิบัติหน้าที่สินะ มอนสเตอร์ประเภทไหนกันนะ พวกเขาถึงได้รีบขนาดนี้' โดซูฮันไม่ได้คิดโกรธเคือง แต่ร่างสูงยังคงเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคำถามในใจ ปกติหากเกิดอันเดอร์เกท ภายในเมืองจะไม่วุ่นวาย เพราะเครื่องตรวจอนุภาคจะจับสัญญาณได้ก่อนที่มันจะเกิดประมาณ 7 วัน จากนั้นพวกไฟท์เตอร์ก็จะเข้าไปวอร์จนมันล่มไป แต่เหตุการณ์ที่พวกมันบุกไฮเปอร์ไดมอนวอลล์แบบนี้มีไม่ค่อยบ่อยนัก... และทุกครั้งเจ้าหน้าที่ประจำวอลล์ก็จะจัดการได้ซะส่วนมาก แสดงว่าครั้งนี้ พวกมันต้องไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดาแน่นอน ศูนย์ควบคุมไฟท์เตอร์ถึงตามตัวพวกเขาไปอย่างเร่งด่วน

โดซูฮัน เปิดมือถือดู ก่อนที่จะเข้าไปที่แจ้งเตือนล่าสุด ดวงตาเรียวคมเบิกกว้าง 'งู8อสรพิษ!!' หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับกลองเปิดงาน

ร่างสูงรีบเหวี่ยงกระเป่าที่หนักกว่า 130 กิโลกรัมขึ้นหลังก่อนที่จะวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

'ถ้าฆ่าบอสมันได้ สักสามตัว ปีนี้ต้องมีเงินพาแม่ไปโรงพยาบาลในโซลได้แน่... แถมคะแนนแรงค์เราก็อาจจะเพิ่มขึ้นจาก E ก็ได้' โดซูฮันคิด เขารู้ว่ามันอันตราย งู8อสรพิษ ไม่เคยปรากฏตัวมามากกว่า 4 ปี แล้ว มันขึ้นชื่อว่าเป็นมอนสเตอร์ประเภทงูที่มีพิษร้ายแรงที่สุด ส่วนกลางตั้งรางวัลมันเอาไว้สูงเลยทีเดียว และถ้าหากใครมีผลงานสังหารมันได้ 1 ตัว เท่ากับมีคะแนนแรงค์เพิ่มขึ้น 2000 คะแนนเลยทีเดียว ถึงจะดูไม่มาก แต่ก็ดีกว่าการฆ่าพวกมันในอันเดอร์เกทที่ได้คะแนนไม่มากนัก อีกอย่าง เขาอาจได้อาวุธชั้นดีจากการดรอปของพวกมันด้วยก็ได้ ถ้าอาวุธดี ต่อให้ทักษะของเขาจะไม่สูงมาก อย่างน้อย โดซูฮันก็จะสามารถหาเงินเพิ่มได้อีกเท่าตัว และเมื่อแรงค์ของเขาสูงขึ้น ก็จะได้รับยาเพิ่มประสิทธิภาพด้วย นอกจากนั้นแรงค์ของเขาก็จะเพิ่มระดับขึ้นด้วยเช่นกัน! ถึงแม้มันจะอันตรายมากสำหรับไฟท์เตอร์แรงค์ E ก็ตาม แต่โดซูฮันสัญญากับตัวเองว่า เขาจะต้องเอาตัวรอดให้ได้แน่นอน