แนะนำเรื่อง
เมื่อนักศึกษาหนุ่มจอมทะเล้นมาพักผ่อนกับเพื่อนที่ไร่ชา แต่มีเหตุต้องมาเป็นเลขาจำเป็นให้พ่อเลี้ยงอานนท์ซึ่งเป็นคนเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ความวุ่นวายโกลาหลจึงเกิดขึ้น แต่แล้วโชตชะตากลับทำให้เขากลายเป็นเด็กในปกครอง แค่สามเดือนพ่อเลี้ยงจะปราบเด็กดื้อได้ไหม จะเป็นอย่างไรเมื่อคุณผู้ปกครองกลายเป็นเจ้าของหัวใจ
แนะนำตัวละคร
นายเอก
ปาณัสม์ เทพดำรงกุล/อังศิวพงษ์ หรือ ปอนด์ เป็นเด็กกำพร้า เขาโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม่ใหญ่หรือครูใหญ่ดูแลเขามาโดยตลอดเป็นทั้งพ่อแม่และครู แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เขาไม่เคยคิดจะตามหาผู้ให้กำเนิดที่ทิ้งเขาไว้อย่างไม่ใยดี ทุกๆปีจะมีผู้ใหญ่ใจดีคอยสนับสนุนและให้ทุนการศึกษา และคอยช่วยเหลือแม่ใหญ่อยู่เสมอ จนชายหนุ่มเรียนจบชั้นมัธยมศึกษา แม่ใหญ่อยากให้เรียนต่อจนจบปริญญาตรี ชายหนุ่มปฏิเสธอย่างไรเธอก็ไม่ยอม เพราะเขารู้ว่าหากเรียนค่าใช้จ่ายต่างๆอีกมากมายจะตามมา ชายหนุ่มจึงขอเรียนด้วยและทำงานด้วย เพื่อลดภาระและเเบ่งเบาค่าใช้จ่าย
พระเอก
อานนท์ วิริยะวรกุล พ่อเลี้ยงไร่ชาอานนท์ ที่เชียงใหม่ หล่อ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทนคร้ามแดด นิสัยเย็นชา เจ้าระเบียบ เป็นคนเก่งมีความสามารถหลายอย่าง เขาเคยผ่านวิกฤติที่ยากลำบากในชีวิตมาแล้ว จนสร้างฐานะได้ด้วยตัวเอง ปัจจุบันมีไร่ชาที่มีหลากหลายสายพันธุ์ มีอาณาจักรหลายพันไร่
****//***
“ทีนี่อากาศหนาวเย็นทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาว แล้วนี่ออกมาครางตากน้ำค้างอยู่ทำไม”
เสียงคนตัวโตตำหนิทันทีเมื่อเห็นว่าตัวผมสั่นสะท้านจากการที่ร่างกายปะทะกับสายลมแผ่วๆ ที่พัดมาด้วยความหนาวเหน็บ แต่ผมไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองทนได้มากน้อยแค่ไหน และใครกันคราง เขาเรียกว่าฮัมเพลงโว้ย!! ช่างไม่มีอารมณ์สุนทรีย์บ้างเลย
“ผมไม่ใช่เด็ก และผมก็ยังไม่ง่วง คิดไว้ว่าสักพักถึงจะเข้าไปนอน แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจะง่วงแล้ว”
ไม่พูดเปล่าผมรีบลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปทันที แค่เจอหน้าตาดุๆ ของผู้ชายคนนี้ก็ทำผมหมดอารมณ์ ผมชักรู้สึกสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนพ่อเลี้ยงคนนี้เสียจริงๆ ไม่รู้ว่าในแต่ละวันพ่อเลี้ยงอานนท์จะทำให้แฟนอารมณ์เสียได้วันละกี่รอบกันนะ
“เดี๋ยว” เสียงดุเรียกไว้ก่อนที่ผมจะเดินผ่านหน้าเขาไป ผมหันมามองหน้าทันที อยากรู้ว่าเขาจะอะไรนักหนากับผมอีก
“อะไรอีกครับ”
น้ำเสียงหงุดหงิดบ่งบอกให้เขารู้ว่าผมไม่อยากจะเสวนากับเขาสักเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงคงอาบน้ำเตรียมจะเข้านอนแล้วดูจากชุดที่ใส่ และผมที่เปียกพอหมาดๆ มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กคล้องคอไว้ หน้าตาตอนนี้เขาเหมือนเด็กๆ ผมปกลงตรงหน้าผากพอให้รู้สึกหงุดหงิดสายตาเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้มสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา กลิ่นหอมสดชื่นของครีมอาบน้ำและแชมพูทำให้รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้ายิ่งมีเสน่ห์ดึงดูดมากขึ้น เมื่ออยู่ในลุคที่ดูสบายๆ แบบนี้ แต่ถึงอย่างไรผมก็รู้สึกไม่ชอบเขาอยู่ดี
“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรฉันเหรอ”
“ก็เปล่านี่” ผมตอบออกไปพร้อมทำหน้ายียวนอย่างที่ผมเป็น จนคนถามพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
“แล้วทำไมต้องหลบหน้าฉัน”
“ก็เปล่าสักหน่อย ผมก็แค่รู้สึกง่วง แล้วนี่พ่อเลี้ยงเป็นเจ้าของไร่ชา ยังต้องมาเป็นยามเฝ้าแขกอีกหรือไง ถึงไม่ไปหลับไปนอน อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะครับ” ผมพูดประชดคนตัวโต นี่ถ้าหากพาลเป็นลมเป็นแล้งไปผมจะทำยังไง เดี๋ยวก็หาว่าผมแกล้งคนแก่อีก
“ฉันถามเธอดีๆ ไม่ได้ให้มาย้อนถามฉันแบบนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กมาย้อนผู้ใหญ่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน” ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมากพูดยาวขนาดนี้แต่ทำไมกับผม เขาถึงพูดเยอะกว่าคนอื่นก็ไม่รู้ หน้าตาก็ดีแต่บ่นเป็นลุงแก่ไปได้
“ผมก็ถามพ่อเลี้ยงดีๆ เหมือนกัน และอีกอย่างผมไม่ใช่เด็ก ผมอายุยี่สิบแล้วนะ”
“โตแต่ตัวนะสิไม่ว่า แต่สมองเป็นเด็กสามขวบ”
พ่อเลี้ยงพึมพำเบาๆ แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้ หูผมไม่ได้หนวกที่จะไม่ได้ยิน ผมจึงรีบเดินหนีไปทันทีก่อนที่จะหงุดหงิดพาลทำนิสัยไม่ดีให้เขาได้เห็นอีก เดี๋ยวจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน ถึงผมไม่มีก็จริง แต่แม่ใหญ่ก็เลี้ยงดูผมมาอย่างดี ถ้าจะไม่ดีก็อยู่ที่ตัวผมเองนี่แหละ
“บ่นเป็นลุงแก่ไปได้” ผมเองก็ไม่ยอมลดราวาศอกก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปผมก็พึมพำเบาๆ
++++จะเป็นอย่างไรเมื่อซัมเมอร์ปีนี้ไอ้คนปากมอมต้องมาอยู่ที่ไร่พ่อเลี้ยงอานนท์ ++++
ติดตามกันต่อในนิยายนะครับ 👉👉👉💖
*********************
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวชายรักชาย และไม่มีนอกใจ ไม่มีนอกกาย เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน อาจมีการใช้คำพูดที่หยาบคาย รุนแรง ต่ำกว่า 20 ปี อย่าดู ใครรับไม่ได้กดออกได้เลยค่ะ มาจากจินตนาการล้วนๆ ไม่ได้พาดพิงใคร ทั้งบุคคล สถานที่ และอาชีพ ทุกอย่างเป็นเพียงบทบาทสมมุติขึ้นเพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่าน โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม
BySunflower
เปิดเรื่อง 25 กรกฏาคม 2564
ปิดเรื่อง 13 ตุลาคม 2564
Guest
