“ตัวร้ายเรื่องนี้ทำไมมันเ-ี้ย อย่างนี้วะ ฮือหน้านี้หน้าทุเรียนพอดีเลยถ้าเจอนะ แม่จะมอบเปลือกทุเรียนให้เลย ตอนจบจะต้องดับอนาถแน่ มองแล้ว”
บ่นๆๆ ก่อนจะปิดหนังสือซุกไว้ใต้หมอนอย่างดีถะนุถนอมอย่างดีกลัวจะมีรอยเพิ่งจะไป สอยมา
“นอนได้แล้ว มะลิพรุ่งนี้จะต้องไปทำงาน”หลับตาลงนิ่งสนิท กรนเบาๆ
…………………
“ประหารนางเสีย นึกว่ามีใบหน้างดงามแล้วข้าไม่กล้าประหารหรือไร”เสียงทุ้มดังอยู่ข้างๆ หู ลืมตาตื่นรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เมื่อยล้าจนไม่อยากจะจะขยับตัว โดนหิ้วปีกไปไว้ที่ บนลานประหาร
“ฝ่าบาทโปรดอภัยให้นางด้วย”เสียงของใครบางคน มะลิไม่กล้าลืมตาตื่นด้วยซ้ำไป ง่วงแสนง่วงเพลียแสนเพลีย ขยับตัวไม่ได้เหมือนโดนผีอำ
“ได้ข้าอภัยให้นาง โบยนางร้อยไม้เอาน้ำเกลือมาราด สลบก็ทำให้ฟื้น”คนที่คุกเข่าอยู่ถึงกับตะลึงตาค้าง
“ฝ่าบาท นางเป็นหญิงอย่างไรจึงจะทนได้ แค่เพียงไม่ยอมถวายตัว ฝ่าบาทถึงกับจะฆ่าแกง”มะลิลืมตาเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงในชุดมังกรตรงหน้า เฮ้ยเ-ี้ย หล่อจังคนในชุดมังกรทำไมหล่อจัง แต่บทพูดมันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แค่ไม่ยอมถวายตัว ถึงกับฆ่าแกง
“ฝ่าบาท โปรดไตร่ตรอง”
“ได้ อีกที เอานางไปโยงไว้ที่ประตูเมืองห้าชั่วยามตากแดดฝน ให้คนอื่นได้เห็นว่า ใครที่ไม่ยอมถวายตัว จะพบจุดจบเช่นไร”คราวนี้เปลี่ยนเป็นอ้าปากค้าง
มะลินิ่งงันนี้มัน นิยายที่อ่านค้างไว้เมื่อคืนนี้ใกล้จะจบแล้ว มันเริ่มต้นแบบนี้ ต่อไปพระเอกจะต้องขี่ม้าดำออกมา ใช้กระบี่ในมือตัดเชือกที่โยงร่างบางอ้อนแอ้นของนางเอกลงมาจากประตูเมือง พากลับเข้ามาในวังหลวงในตำแหน่ง ชายาของหวงซุนเพื่อจะตบหน้า ฮ่องเต้โฉดที่สั่งลงทัณฑ์นางเอก แต่
“เจ็บจัง”ร่างบางของมะลิถูกดึงให้ลุกขึ้น
“เดิน เร็วๆ ไปที่ประตูเมืองตามบัญชาฝ่าบาท”ไอ้ฝ่าบาท นี่จะต้องไม่ได้ตายดี ช่างมันความฝันแบบนี้เดาทางออกหมดแล้ว คงจะอ่านนิยายจีนมากไป เลยฝันเหมือนนิยายเปี๊ยบเลย
“จับนางแขวนไว้กับประตูเมือง”เสียงบัญชาการของ นายกองจะว่าไปเดี๋ยวก็ต้องพระเอกขี่ม้าดำมาช่วยมะลิจะกลัวทำไม
“ท่านแม่ทัพ เว่ย”นายกองประสานมือตรงหน้า
“เฮ้อ ฝ่าบาทเอาเรื่องแม้กระทั่งกับหญิงงาม”
“ท่านแม่ทัพ”
“ ข้ารู้แล้ว”
“ไม่เอา ฉันไม่ขึ้นไปจะบ้าเหรอ จะให้คนไปห้อยหัวอยู่บนกำแพงเมืองได้อย่างไรเลือดลงหัวตายพอดี”
“ท่านแม่ทัพดูนางช่างน่าสงสารเสียจริงร่างบางดังจะปลิวลม หากห้อยหัวลงไปเกรงว่าจะไม่พ้นตาย”แม่ทัพเว่ยส่ายหน้าไปมา
“ทหาร อย่าเพิ่งแขวนนาง ความจริงเรามีทางเลือกมากมาย ช้าหน่อยจะเป็นไรไป”มะลิพยักหน้ายิ้ม ๆ
“จริงด้วย ฉันแค่ฝัน...ฉันแค่ฝันไป ตื่นๆๆ ”ก็จะไม่ให้บังคับให้ตัวเองตื่นได้อย่างไรประตูเมืองสูงเท่ากับตึกสามชั้นจะแขวนขา ห้อยหัวพอดีมะลิตาย ถึงจะเป็นแค่ฝันก็เถอะถึงจะรู้ว่าพระเอกจะต้องขี่ม้าดำมาช่วยก็เถอะ แต่ใครจะอยากลำบากห้อยหัวโตงเตงแบบนั้น
“เจ้า ก็เหลือเกินน่าจะยอมๆ ฝ่าบาทไปเสีย ฝ่าบาทก็หล่อเหลาออกปานนั้นไหนจะยังไม่แต่งตั้งใครเป็นฮองเฮา ไม่แน่เจ้ายอมฝ่าบาทเสียดีดี อาจจะเป็นที่โปรดปราน”
“ไม่ไม่ นายเอ๊ยท่านก็ยอมดิ ยอมเป็นของฝ่าบาทอะไรนั่น”
แหมชมว่าเขาหล่อ มะลิเหล่ตามอง เป็นคู่จิ้นกันเปล่าเนี๊ยะอยู่ๆ มาบอกให้ยอม ถึงจะเป็นแค่ความฝันก็เถอะ ในนิยายมันบอกว่า นี่มันนิยายชายหญิงบวกวายตายแล้ว ไอ้ฝ่าบาทเฉินตงหัว อะไรนั่นจะต้องกินไม่เลือกหญิงชาย ฮึ.ฮึ ไอ้ท่านแม่ทัพเว่ยผู้ตัวขาวจั๊วะนี่ก็คงเป็นหนึ่งใน ฮาเร็มของเฉินตงหัว แม่ทัพเว่ยแหงนหน้ามองดวงอาทิตย์ ที่ตรงหัวเปะถึงเวลาเที่ยงพอดี
“เอานางขึ้นไปผูกไว้ได้แล้ว”
“จะบ้าเหรอแดดเปรี๊ยงๆ รอให้แดดหลบกว่านี้ไม่ได้หรือ”
“ท่านแม่ทัพปกติบุตรีของใต้เท้าหวู ไม่ได้มีอุปนิสัยแบบนี้ เห็นหรือไม่ว่า แต่เดิมนางนิ่งเฉยแทบไม่มีเสียงพูด ซินเอ๋องจึงได้คุกเข่าขอร้องแทนนาง บนลานประหาร แต่ตอนนี้เช่นไรจึง...โวยวายเก่งเสียจริง”
มะลิตะแคงหูฟังเอาใหม่ต้องปรับท่าที
นี่เล่นจริงเจ็บจริง ตกลงมันใช่ความฝันไหมนี่
“จับนางขึ้นไปแขวนเร็วรี่ ไม่ทันเวลาแล้ว”
“อะ อะ อย่า เข้ามานะ”แม้ปากจะเก่งแต่ร่างกายไม่ไหว มะลิถูกมัดรวบแขนขาจากนายกอง ก่อนจะนำไปยืนอยู่บนระเบียงหน้าประตูเมือง
มองลงไปด้านล่างใจหวิวๆ หากจะถูกผลักลงไปคงเวียนหัวตาย
“ อี เอ้อรฺ ซาน (หนึ่ง สอง สาม) ”มะลิหลับตาปี๋ กลั้นลมหายใจ
“ช้าก่อนนนนนน”
Guest
