เรื่องราวของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อ.....
ผม บูม ประธานรุ่นปี2ของคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับไอ้รุ่นพี่ปีสามคณะเศรษฐศาสตร์ ซึ่งต้นเหตุก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอกมันก็เรื่องผู้หญิงนิแหละ คือผมโดนแฟนสาวทิ้งผมก็ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วตั้งนานแต่คนใหม่ของเธอที่เป็นไอ้ห่านี้มันกับไม่ยอมจบทั้งๆที่เรื่องมันผ่านมานานมากแล้วก็เสือกไม่ยอมจบสักที สุดท้ายเลยต้องได้มาดวนหมัดกันแบบนี้ไง แต่ก็ต้องแยกย้ายกันหนีก่อนเพราะตอนนี้มีคนแจ้งตำรวจมา ผมที่ร่างกายสะบักสะบอมก็วิ่งได้ไม่ค่อยถนัดนักแถมฝนก็แม่งมาเสือกตกอีก พอเห็นว่าผมหนีพ้นจากการถูกตำรวจไล่ล่าแล้วผมจึงเลือกทรุดตัวลงนั่งกลางสายฝนอย่างสภาพอิดโรยไม่มีเรี่ยวแรง ในใจตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียวว่า...
'กูจะมานั่งตากฝนหนาวตายอยู่นี้จริงๆหรอว่ะ'
..............
"พี่โอเคมั้ยค่ะ?"
แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์จะรู้สึกสงสารผมขึ้นมาเลยส่งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดนักเรียนม.ปลายใบหน้าสวยหวานกำลังยืนกางร่มให้ผมแล้วก็มองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง ก่อนใบหน้าสวยจะเผยรอยยิ้มหวานมาให้ผม ก่อนจะมอบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานยื่นให้ผม
"เอาไว้ซับเลือดนะคะ เดี๋ยวเลือดจะไหลหมดตัว"
คนตัวเล็กบอกผมพร้อมกับมอบร่มของเธอให้ผมอีกด้วย ซึ่งผมก็เอาแต่นิ่งแต่คนตัวเล็กก็จับร่มยัดใส่มือผมพร้อมกับส่งยิ้มให้ผมหนึ่งทีแล้วเธอก็รีบเอากระเป๋าเป้ของเธอขึ้นมากันฝนก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ไม่ปล่อยให้ผมได้พูดอะไรสักคำ ทิ้งให้ผมนั่งมองผ้าเช็ดหน้าในมือพร้อมกับนึกถึงรอยยิ้มสดใสนั้นของเธอ
....และหลังจากวันนั้นภาพใบหน้าหวานของคนตัวเล็กก็คอยตามหลอกหลอนผมทุกวันเข้าฝันทุกคืน จนผมต้องมาดักรอเจอเธอที่นี้ทุกวันแต่ก็...ไม่เคยได้เห็นเธออีกเลย...แล้วแบบนี้ผมจะหาเธอได้จากที่ไหน? บนสวรรค์งั้นหรอ? ก็เธอเป็นนางฟ้าของผมไปแล้วไง...แต่จะถึงยังไงผมก็จะตามหาเธอให้เจอ....
......,.............,.............................................
ตอน
BOOM
Guest
