หฤทัยครองรัก (จบแล้ว)

เมื่อสองคนที่มีความทรงจำที่เจ็บปวดได้มาพบพานกัน หนึ่งคนเย็นชาประดุจหิมะอีกคนเยือกเย็นผิดมนุษย์จะเป็นเช่นไรเมื่อจะต้องมาพบกัน เขาที่ยังไม่อาจจะปล่อยวางคนรักเก่าลงได้แล้วจะเริ่มต้นใหม่กับนางได้หรือไม่..

คำโปรย

เขาทุกลูกเรียงรายกันเป็นแถวๆราวกับจงใจทำ บรรยากาศยามเช้าช่างงดงามราวภาพวาด มีหมอกที่ปกคลุมจนเหมือนทะเลสาบเห็นเพียงยอดเขาที่สูงผ่านพ้นขึ้นเหนือหมอก

บนเขาอีกลูกหนึ่งบุรุษร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา คิ้วโค้งขึ้นเป็นรูปกระบี่แววตาดั่งพญาเหยี่ยวมองบรรยากาศตรงหน้าของเขาด้วยความสงบนิ่ง ก่อนจะยกขลุ่ยหยกที่ทำมาจากหยกขาวเลือดขึ้นมาเป่า

เสียงดนตรีจากขลุ่ยดังสนั่นทั่วภูเขาลูกนั้น ทั้งไพเราะ นุ่มนวล แม้แต่สัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ยังถึงกับยืนกับที่เพื่อฟังเสียงบรรเลงขลุ่ยหยกอย่างรื่นเริง จนเสียงบรรเลงขลุ่ยจะค่อยๆหยุดลง

เสียงฝีเท้าที่ทั้งหนักและเบาเดินเข้ามาทางด้านหลังของเขา หมาป่าตัวใหญ่สีขาวดวงตาสีฟ้าจ้องมองแผ่นหลังที่กว้างขวางของเขาเขม็งก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ร่างที่ทั้งใหญ่และดูน่าเกรงกลัวกระโจมเข้าใส่ทันที ทว่าปลายเล็บยังไปไม่ถึงร่างของบุรุษคนนั้นได้หายไปแล้ว ด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่าจมูกที่ดมกลิ่นไวของมันหันกลับหลังมาทันทีเป็นไปตามสัญชาตญาณร่างของชายคนนั้นอยู่ทางด้านหลังของเขา แต่ร่างใหญ่ของมันต้องชะงักเพราะดาบแหลมคมที่ชี้มาตรงหน้าของมัน

"เจ้าเป็นเจ้าป่าจริงหรือ"ในที่สุดเสียงเรียบนิ่งก็ถูกพูดออกมาจากปากบางราวกับอิสตรีของเขา สายตานิ่งขรึมของเขามองมาที่เจ้าหมาป่าหิมะด้วยความสงบไม่มีความคิดร้ายใดๆต่อมัน

หมาป่าหิมะคำรามออกมาอย่างน่าเกรงขามเป็นการทักท้วงว่ามันเป็นเจ้าป่าจริงๆ ก่อนแววตาของมันจะแปลเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง

"...."บุรุษคนนั้นมองการกระทำที่แสนจะขี้น้อยใจของหมาป่าหิมะหัวใจของเขาอ่อนยวบลงทันที ก้าวเดินมานั่งลงยองๆตรงหน้าของมัน"ถึงข้าจะปลอบใจไม่เป็นแต่ก็พอรู้มาบ้าง เจ้าเพียงฝึกให้นักขึ้นรับลองฝีมือต้องดีกว่าครั้งนี้เป็นแน่"น้ำเสียงของเขานั้นทั้งอ่อนโยนและนุ่มนวลจนเจ้าหมาป่าหิมะต้องนอนลงแล้วถลาตัวเข้าไปนอนในอ้อมกอดของเขา อย่างออดอ้อน

เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ไป๋เสี่ยวหรง หลานสาวคนเดียวของราชครูแห่งแคว้นหยางที่ติดตามอาจารย์ออกมาตั้งแต่เด็ก นางเติบโตในหุบเขาหนามเปื่อยที่ไร้ซึ่งผู้คนมีเพียงป่าและสิ่งมีชีวิตอย่างสัตว์ป่าที่อยู่รอบตัวนาง ทั้งวันหากนางไม่ฝึกวรยุทธจะออกสำรวจป่าเป็นประจำในร่างของบุรุษหนุ่ม ส่วนเจ้าหมาป่าหิมะตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของนางตอนมันยังเด็กๆมันพักหลงออกจากกลุ่มทำให้นางตัดสินใจเลี้ยงดูมันตั้งแต่นั้นมาจนมันได้เป็นเจ้าป่าของหุบเขาหนามเปื่อย 

"เอาล่ะ รีบกลับกันเถอะอาจารย์คงจะกลับมาแล้ว"ไป๋เสี่ยวหรงพูดพลางพยุงตัวขึ้น ก่อนจะเดินลงเขาเพื่อกลับไปอย่างบ้านพัก

....

วังหลวงแคว้นหยางท้องพระโรงหลวง จักรพรรดิผู้ครองแคว้นนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรทองใบหน้าเปี่ยมไปด้วยเมตตา มองมาอย่างขุนนางทั้งสองฝ่าย ทั้งฝั่งซ้ายและขวาก่อนจะเอ่ยพระสุรเสียงทั้งใจเย็นและนุ่มนวล

"พวกเจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร"

"ทูลฝ่าบาทกระหม่อมคิดว่าสมควรพะย่ะค่ะที่จะให้แม่ทัพเว่ยจื่อชิงดูแลกองทัพครั้งนี้พะย่ะค่ะ"ขุนนางฝั่งซ้ายคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

"มีความคิดเห็นอีกหรือไม่"

"ทูลฝ่าบาทท่านแม่ทัพเว่ยเป็นเพียงคนเดียวที่มีกองกำลังที่แข็งแกร่งข้าน้อยคิดว่าสมควรจะให้ท่านแม่ทัพนำทัพครั้งนี้พะย่ะค่ะ"ขุนนางฝั่งขวาก้าวออกมาตอบน้ำเสียงปนไปด้วยความนับถือและยกย่อง

"ถ้าเช่นนั้น ถ่ายถอดคำสั่งให้แม่ทัพเว่ยจื่อชิงแห่งจวนแม่ทัพพาขุนกำลังเดินทัพครั้งนี้ พร้อมของกำนัล เห็ดหลินจือหมื่นปี ไขมุกบูรพาหนึ่งเม็ด ทองคำและเงินสองพันชั่ง"พระสุรเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา ของเขาทำให้บุรุษที่เป็นแม่ทัพก้าวออกมา

"นอมรับคำบัญชา"เว่ยจื่อชิงคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือรับคำสั่งจากจักรพรรดิ แววตาของเขาสะท้อนถึงความกล้าหาญและมุ่งมั่น

บุรุษอีกคนที่นั่งอยู่ด้านซ้ายมือแววตามองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยความสงบนิ่ง ในมือถือสุราเลิศรสไว้ เขาก็คือชินอ๋อง ผู้ครอบครองตำหนักบูรพา และยังเป็นพระอนุชาขององค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน

องค์จักรพรรดิองค์ก่อนเป็นคนมีบุตรยาก และยังแต่งฮองเฮาเพียงคนเดียวด้วยเหตุนี้ทำให้พระองค์มีโอรสเพียงสองพระองค์เท่านั้น ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและชิงอ๋อง

..........

วันเปิดเรื่อง

[  7 / 1 / 2021 ]

วันปิดเรื่อง

[ 31 / 1 /2021 ]