นางสาวดอกทอง

ขึ้นชื่อว่า สาวงาม คงจะยากหากมีชายใดปฏิเสธ แค่คิดก็แทบจะเป็นไปไม่ได้...

หมู่ภมรหลงใหลในความหอมหวานของน้ำหวานที่ซุกซ่อนภายในกลีบผกาฉันใด เหล่าบุรุษเพศ อกสามศอก ก็ต่างหมายปอง ที่จะได้ดอมดมความหอมหวาน อันแสนจะยั่วเย้า เย้ายวนรัญจวนใจ จากกลิ่นกายของสาวเจ้าฉันนั้น

แต่จะมีแมลงภู่สักกี่ตัว ที่จะดูดกินน้ำหวานจากดอกไม้ ดอกนั้น ดอกเดิม ซ้ำซ้ำ เพียงดอกเดียว...

... เมื่อน้ำหวานหมดไป แมลงภู่ก็ย่อมบินไปหาความหวานจากดอกไม้ ดอกใหม่ ที่หอมกว่า หวานกว่า น่าดอมดมกว่า ...   มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ของสัตว์โลก

" ก็แค่ดอกไม้ธรรมดาๆ ที่หมดสิ้นแล้วซึ่งความหอมหวาน ไม่เหลือแล้วแม้แต่กลิ่นอายความหวาน สักหยด... ก็ไม่มี

ก็แค่ดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว เพราะไม่มีน้ำหวานมาคอยหล่อเลี้ยงให้เกิดความชุ่มชื้นขึ้นมาในหัวใจ

ก็แค่ดอกไม้ที่รอเวลา ร่วงโรย โรยรา ลงไป จากต้น และจากไป อย่างไม่มีวันหวนกลับ "

เสียงนี้ดังขึ้นอยู่ในใจของเธอ ตั้งแต่ที่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ ราวกับว่าเป็นเสียงที่คอยตอกย้ำ ซ้ำเติมให้รู้ว่า ความรู้สึกของผู้ให้กำเนิดเธอ อาจจะโดยไม่ได้ตั้งใจก็แล้วแต่  ความรู้สึกที่แสนจะเจ็บปวด อ้างว้าง  โดดเดี่ยว มีชีวิตไม่ต่างจากเศษขยะเหลือใช้ที่อยู่ในถังขยะ มันทรมานแค่ไหน

ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ เธอก็รู้ว่า เธอจะไม่มีวันเป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาๆ ดอกนั้นอย่างเด็ดขาด  เธอจะเป็นดอกไม้ดอกใหม่ ที่โลดแล่น เริงร่า สวยสง่า ยิ่งกว่าดอกไม้ดอกอื่นๆ และความหอมหวานรัญจวนใจของดอกไม้อย่างเธอ จะต้องคงอยู่ไปชั่วนิจนิรันตร์...