ผัน
(วันนี้ พรุ่งนี้ เมื่อวาน และการเปลี่ยนแปลง)
เขาจะเปลี่ยนได้ไหม...
เปลี่ยนอดีตที่แสนเจ็บปวดให้งดงามดั่งความตั้งใจได้หรือเปล่า
เขาเท่านั้น... ที่จะกำหนดมันด้วยตนเอง
‘สาริน’ ยืนอยู่ตรงนี้... เฝ้ามองแผ่นหลังบอบบางที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลด้วยความรู้สึกหลากหลาย
เธออยู่ตรงนั้น ยืนหันหลังให้กับเขา
สายลมแผ่วเบาพัดพาเส้นผมสีดำขลับยาวจรดบั้นเอวให้ปลิวไหว
กลิ่นหอมสะอาดอันเป็นกลิ่นประจำกายของเธอลอยล่องมาตามสายลมพร้อมกัน
ชายหนุ่มสูดลมหายใจ ก้าวเข้าไปหาแผ่นหลังตรงหน้าด้วยสองขาที่มั่นคง
ท่ามกลางดอกปอเทืองสีเหลืองอร่าม ลำต้นเรียวเล็ก แต่มั่นคง กิ่งใบเขียวขจีให้ความรู้สึกสดชื่น
‘พิพพา’ ยืนอยู่ตรงนั้น แย้มยิ้มหัวเราะสดใสกับเพื่อนของเธอ
ส่วนเขา… คนที่หวนกลับมาอีกครั้งกำลังสาวเท้าเข้าไปใกล้ ลมหายใจหนักหน่วง
เขากลัว… หวาดหวั่นกับการพบกันอีกครั้ง
ทว่า… ก็ไม่อาจหยุดขาที่ก้าวไปข้างหน้าได้อีกต่อไป!
เมื่อเหนือความหวาดหวั่นมีความตื้นตันใจทะลักล้น
เขา… ได้พบเธออีกครั้ง ได้ฟังเสียงหัวเราะสดใสกับรอยยิ้มมีความสุขที่ห่างหายไปนาน
สารินคลี่ยิ้ม ดวงตาคมกล้าทอดสายตารักใคร่อย่างไม่คิดปิดบัง
ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ กระทั่งสัมผัสเส้นผมสีดำขลับที่ปลิวไสวเอาไว้ด้วยมือของตน
สัมผัสนุ่มลื่นกับกลิ่นหอมสดชื่นของเรือนผมสลวยคือคำยืนยัน
เธอ… ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาอีกครั้ง
“พีพี” สารินส่งเสียงเรียกแผ่วเบา เฝ้ารอให้ใบหน้าคุ้นเคยหันมองมา เพื่อจะได้พบใบหน้าของคนที่เขาคิดถึง หัวใจเต้นแรงจนทรวงอกกระเพื่อมไหว เมื่อใบหน้าที่ถวิลหาผินมามอง หัวคิ้วสวยขมวดเล็กน้อย ดวงตาหวานซึ้งมองมาอย่างตั้งคำถาม ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น หากไม่ได้ส่งเสียงใด ไม่เอ่ยปากถามคำถามไหน กลับเป็นสารินต่างหากที่ละล่ำละลักบอก
“ผะ ผมกลับมา ฮึก กะ กลับมาแล้วพีพี”
ใช่ เขากลับมาแล้ว กลับมาแก้ไขทุกอย่างเพื่อเธอ…
Guest
