นางสิเน่หา

นางสิเน่หา

ยามสบพักตร์เจ้าเนตรน้อย                  จะเอื้อนถ้อยร้อยวจีฝากคำหวาน

โอ้ แม่โฉมลาวัณย์แม่นงคราญ            เยาวมาลย์สะอางค์เหลือคณา

โสมพ่างเพี้ยงวงพักตร์                         สุดจะหักห้ามจิตเสน่หา

แม้มิเห็นเจ้ายอดดารา                           คงจะพาดวงยิหวาพี่ลอยลม

ยิ่งพิศยิ่งหลงในตัวน้อง                        โอ้อกต้องถวิลถึงกี่หน

จำต้องเวียนรำพึงถึงระงม                    คงจะจมน้ำตาสองเนตรเอย

ขอบคุณที่ติดตามคะ

ดวงดาหลา/สรีสามัญ

นางสิเน่หา ภาค1 นางบรรณาการ

สรีสามัญ

www.mebmarket.com

ยามสบพักตร์เจ้าเนตรน้อย จะเอื้อนถ้อยร้อยวจีฝากคำหวานโอ้ แม่โฉมลาวัณย์แม่นงคราญ เยาวมาลย์สะอางค์เหลือคณา โสมพ่างเพี้ยงวงพักตร์ สุดจะหักห้ามจิตเสน่หา แม้มิเห็นเจ้ายอดดารา คงจะพาดวงยิหวาพี่ลอยลม ยิ่งพิศยิ่งหลงในตัวน้อง โอ้อกต้องถวิลถึงกี่หนจำต้องเวียนรำพึงถึงระงม คงจะจมน้ำตาสองเนตรเอย------------------------------------------------------------------------------------พระตำหนักเจ้านางมัญชุวิภาดารา “มารดี เจ้ามาช้าเสียจริง รู้หรือไม่ ข้าต้องนอนเสียเป็นชั่วทิวาราตรี” สุรเสียงหวานตรัสอย่างทรงพลังก่อนจะทอดเนตรนางกำนัลด้วยแววฉาย“แล้วเป็นเยี่ยงไรบ้าง ในสำรับนั่นมีเลือดนางบรรณาการนั่นหรือไม่” สุรเสียงหวานผันเปลี่ยนเป็นเหยียบเย็น สายพระเนตรที่ทอดมา มารดีสัมผัสได้ถึง ความอำมหิตของเจ้านางมัญชุวิภาดารา ที่ฉายผ่านดวงเนตรกลมโตสุกสกาวราวดาราพราวแสง“เลือดของมันอยู่ในนี้เพคะ” มารดีเอ่ย ก่อนที่เจ้านางมัญชุวิภาดารา จะปัดทิ้งอย่างรู้ทันเล่ห์ด้วยความเป็นยักษีแปลงกายามา“มารดี สิ่งนี้หาใช่เลือดของนางไอราไม่ หากแต่เลือดของแฝดผู้พี่ของมันต่างหาก บังอาจนักเจ้าจงแต่สาสน์ไปหาพระบิดาข้าที่เวียงสาโรชเสียให้มาชิงตัวนางบรรณาการนั่น” ยังไม่ทันตรัสจบประโยคสุรเสียงเข้มก็แทรกผ่านขึ้นมาเสียก่อน“เจ้านางมัญชุวิภาดารา พี่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจักอำมหิตเช่นนี้ นอกจากเจ้าจะอำมหิตแล้วยังชั่วช้าเสียด้วย ทหารจับนางอสรพิษนี่ไว้ ” เจ้าชายสรา กษัตริย์หนุ่มตรัสด้วยสุรเสียงดุดัน พระพักตร์คมคายบูดบึ้งลงทันใด “เจ้าพี่ เจ้าชายสรา หม่อมฉันเปล่านะเพคะ” เจ้านางตรัสด้วยพระอาการตระหนก พระพักตร์ผ่องดั่งรัศมีจันทรา ซีดเผือด ก่อนจะละล่ำละลักตรัสด้วยอาการตัดพ้อ“เจ้าพี่ เจ้าชายสราทรงพระทัยร้ายกาจนัก เอาดวงฤทัยน้องมาทิ้งขวาง กระนั้นไม่พอเจ้าพี่ยังนำนางไอรา นางบรรณาการต่ำช้า มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตัวน้องอีก ช่างมิสมเป็นชาตรีเสียจริง” เจ้านางมัญชุวิภาดาราตรัสด้วยสุรเสียงเว้าวอน“มัวช้าอยู่ไย จับ นางมัญชุวิภาดาราไว้” สุรเสียงเข้มตวาดขึ้นอีกครา เหล่าทหารเมืองสราบุรีกรูกันเข้ามาจับตัว เจ้านางมัญชุวิภาดาราทันที“ปล่อยข้านะ หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” เจ้านางมัญชุวิภาดารากล่าวด้วย สุรเสียงตัดพ้อ ดวงพระเนตรปริ่มด้วยน้ำพระอัชสุชล“เอานางไปไว้ในคุกหลวง” เจ้าชายสราตรัสด้วยสุรเสียงเข้ม ก่อนจะรีบเสด็จไปยังพระตำหนักเจ้าแม่ไอราพระตำหนักมเหสี“เจ้าว่ากระไรนะ พระเชษฐาทรงทำเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! ข้าจักไปขัดขวางการกระทำอันบุ่มบ่ามครั้งนี้เอง ต้องเป็นเพราะนางจองหองนั่นเป็นแน่” อรุณมัตสยา พระมเหสีกำมะลอตรัสด้วย สุรเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะกระทืบส้นพระบาทลงอย่างแรง ในพระหทัยของอรุณมัตสยาเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่พร้อมผลาญเจ้าแม่ไอรา นางบรรณาการแห่งสราบุรีได้ทุกเมื่อ

นางสิเน่หา ภาค1 นางบรรณาการ

สรีสามัญ

www.mebmarket.com

ยามสบพักตร์เจ้าเนตรน้อย จะเอื้อนถ้อยร้อยวจีฝากคำหวานโอ้ แม่โฉมลาวัณย์แม่นงคราญ เยาวมาลย์สะอางค์เหลือคณา โสมพ่างเพี้ยงวงพักตร์ สุดจะหักห้ามจิตเสน่หา แม้มิเห็นเจ้ายอดดารา คงจะพาดวงยิหวาพี่ลอยลม ยิ่งพิศยิ่งหลงในตัวน้อง โอ้อกต้องถวิลถึงกี่หนจำต้องเวียนรำพึงถึงระงม คงจะจมน้ำตาสองเนตรเอย------------------------------------------------------------------------------------พระตำหนักเจ้านางมัญชุวิภาดารา “มารดี เจ้ามาช้าเสียจริง รู้หรือไม่ ข้าต้องนอนเสียเป็นชั่วทิวาราตรี” สุรเสียงหวานตรัสอย่างทรงพลังก่อนจะทอดเนตรนางกำนัลด้วยแววฉาย“แล้วเป็นเยี่ยงไรบ้าง ในสำรับนั่นมีเลือดนางบรรณาการนั่นหรือไม่” สุรเสียงหวานผันเปลี่ยนเป็นเหยียบเย็น สายพระเนตรที่ทอดมา มารดีสัมผัสได้ถึง ความอำมหิตของเจ้านางมัญชุวิภาดารา ที่ฉายผ่านดวงเนตรกลมโตสุกสกาวราวดาราพราวแสง“เลือดของมันอยู่ในนี้เพคะ” มารดีเอ่ย ก่อนที่เจ้านางมัญชุวิภาดารา จะปัดทิ้งอย่างรู้ทันเล่ห์ด้วยความเป็นยักษีแปลงกายามา“มารดี สิ่งนี้หาใช่เลือดของนางไอราไม่ หากแต่เลือดของแฝดผู้พี่ของมันต่างหาก บังอาจนักเจ้าจงแต่สาสน์ไปหาพระบิดาข้าที่เวียงสาโรชเสียให้มาชิงตัวนางบรรณาการนั่น” ยังไม่ทันตรัสจบประโยคสุรเสียงเข้มก็แทรกผ่านขึ้นมาเสียก่อน“เจ้านางมัญชุวิภาดารา พี่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจักอำมหิตเช่นนี้ นอกจากเจ้าจะอำมหิตแล้วยังชั่วช้าเสียด้วย ทหารจับนางอสรพิษนี่ไว้ ” เจ้าชายสรา กษัตริย์หนุ่มตรัสด้วยสุรเสียงดุดัน พระพักตร์คมคายบูดบึ้งลงทันใด “เจ้าพี่ เจ้าชายสรา หม่อมฉันเปล่านะเพคะ” เจ้านางตรัสด้วยพระอาการตระหนก พระพักตร์ผ่องดั่งรัศมีจันทรา ซีดเผือด ก่อนจะละล่ำละลักตรัสด้วยอาการตัดพ้อ“เจ้าพี่ เจ้าชายสราทรงพระทัยร้ายกาจนัก เอาดวงฤทัยน้องมาทิ้งขวาง กระนั้นไม่พอเจ้าพี่ยังนำนางไอรา นางบรรณาการต่ำช้า มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตัวน้องอีก ช่างมิสมเป็นชาตรีเสียจริง” เจ้านางมัญชุวิภาดาราตรัสด้วยสุรเสียงเว้าวอน“มัวช้าอยู่ไย จับ นางมัญชุวิภาดาราไว้” สุรเสียงเข้มตวาดขึ้นอีกครา เหล่าทหารเมืองสราบุรีกรูกันเข้ามาจับตัว เจ้านางมัญชุวิภาดาราทันที“ปล่อยข้านะ หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” เจ้านางมัญชุวิภาดารากล่าวด้วย สุรเสียงตัดพ้อ ดวงพระเนตรปริ่มด้วยน้ำพระอัชสุชล“เอานางไปไว้ในคุกหลวง” เจ้าชายสราตรัสด้วยสุรเสียงเข้ม ก่อนจะรีบเสด็จไปยังพระตำหนักเจ้าแม่ไอราพระตำหนักมเหสี“เจ้าว่ากระไรนะ พระเชษฐาทรงทำเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! ข้าจักไปขัดขวางการกระทำอันบุ่มบ่ามครั้งนี้เอง ต้องเป็นเพราะนางจองหองนั่นเป็นแน่” อรุณมัตสยา พระมเหสีกำมะลอตรัสด้วย สุรเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะกระทืบส้นพระบาทลงอย่างแรง ในพระหทัยของอรุณมัตสยาเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่พร้อมผลาญเจ้าแม่ไอรา นางบรรณาการแห่งสราบุรีได้ทุกเมื่อ