...........So...........Far.......................

so  far......

" ฮารุยูกิ  "  น้ำเสียงอ่อนโยนที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ

ของคนที่ผมโหยหา    เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ

ทำให้ความสัมผัสธ์เริ่มมีช่องว่าง  ถึงจะอยู่ใกล้

เเต่ก็เหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ได้อยู่ตรงนั้น

" ......."

" ...ฮ .ฮา  .กิ..... "

" ฮารุยูกคุง  ตื่นได้เเล้วครับ "

" อ๊ะ ! ครับ  "

ผมรีบลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงปลุก   พลางลุกจากโซฟา

ที่ใช้ต่างเตียงนุ่ม ๆ เมื่อกี้

"ขอโทษครับ  ผมคงหลับนานไป "

กล่าวขอโทษทีมงานที่เป็นธุระมาปลุก  ทั้งที่รับปากว่าจะพักสายตา

เเค่สิบนาที  นี่คงเกินเวลาที่ว่านั้น...........เเย่จริง......

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เตรียมตัวเถอะ นี่ก็ใกล้เวลาช่วงต่อไปแล้ว "

"ครับ "  ผมรับคำสั้น ๆ  เเล้วบิดตัวไปมาไล่ความขี้เกียจ

"งั้นรับกาเเฟสักเเก้วดีไหมครับ  จะได้สดชื่น "

"ดีเลย  รบกวนด้วยครับ"

ทีมงานคนนั้นยิ้มตอบให้ผม  เเล้วเดินไปยังห้องเล็ก ๆ ทางขวามือ

ที่เเยกไว้สำหรับเป็นห้องเสบียง

เมื่ออยู่ตามลำพังอีกครั้งผมก็พรูลมหายใจออกมายืดยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา  ผมมักรู้สึกเหนื่อยล้ากับตัวเอง

ที่ค่อยเเต่วิ่งหนีทุกสิ่งทุกอย่าง  ในขณะเดียวกันก็กระโจนเข้าใส่ทุกอย่างอย่างบ้าคลั่ง

จนไม่เเน่ใจว่าสิ่งที่ผมต้องการทำอะไรกันเเน่

หรือที่หนีไปไหนไม่ได้อาจเพราะคำว่า " ความรับผิดชอบ" ค้ำคออยู่ก็ได้

"ฮารุยูกคุง  กาเเฟได้เเล้วครับ"

ทีมงานคนเดิมกลับมาพร้อมเเก้วกาเเฟอุ่น  ที่ส่งกลิ่นลอยมาเเตะจมูก

ผมถ้วยกาเเฟมาถือเเล้วเอ่ยขอบคุณ

พอดื่มกาเเฟเเก้วนั้นหมด  ผมก็เข้าไปห้องจัดรายการวิทยุ

เตรียมทำงานอีกชิ้น  ที่ผมทำประจำอยู่ตอนนี้  นอกเหนือจากงานเพลง

และอีกสารพัด ทั้งจากบริษัทจัดไว้ให้หรือเเม้เเต่งานที่ผมเสนอตัวขอทำเอง

จึงทำให้ตารางซีวิตในเเต่ละวันยุ่งวุ่นวายจนหมดวัน

"เอาล่ะครับ มาถึงช่วงที่สอง ที่เราจะได้อยู่ด้วยกันในค่ำคืนนี้ ....... "

ราวกับทำเพียงเพื่อฆ่าเวลาในเเต่ละวันให้เริ่มต้นเเละจบลง

ปกปิดความกังวลใจ  ภายใต้ใบหน้ายิ้มเเย้ม  เหมือนไม่มีอะไรก่อกวนความเชื่อมั่น

ผมเกลียดตัวเองที่เป็นเเบบนี้ที่สุด

"พักฟังเพลงกันก่อน  เเล้วกลับมาอ่านอีเมล  ที่ส่งเข้ามากันในช่วงสุดท้าย...... "

ถ้าเลือกได้ผมก็อยากให้ความสัมผัสของเราดำเนินต่อไปได้พร้อม ๆ กับเรื่องงาน

..................

..........................

.................................

ยามเช้ามาเยือนอีกครั้ง

พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวด

ค่อย ๆ เเทรกซึมจากทุกอณู

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ?

อะไรที่จะสามารถปัดเป่าความรู้สึกนี้ให้เบาบาง

เพื่อยืนเคียงข้างเธอโดยปราศจากสิ่งเหล่านี้

สิ่งสุดท้ายที่ควรทำให้เธอ  มันคืออะไร ?

หรือพยายามทำในสิ่งใด ?

หากทุกอย่างที่เกิดขึ้นในทุกวัน  ย่อมต้องผ่านพ้นไป

เพราะวันพรุ่งนี้  จะมาเยือนเราอีกในไม่ช้า

เเม้นาฬิกาบนข้อมือจะเเสดงเวลาที่ร่วงเข้าวันใหม่

หากงานของผมยังคงทำออกมาได้ไม่เป็นที่น่าพอใจ

"ทาคาฮิโตะ  ฉันว่าเราพักกันหน่อยดีกว่าว่ะ  ฝืนทำไปก็เท่านั้น

เพราะยังไงก็เค้นเมโลดี้ดี ๆ ออกมาไม่ได้เเน่"

ไทกะเพื่อนร่วมงานของผม  เสนอความคิดให้พวกเราพักจากงาน

ตรงหน้าสักครู่  เพื่อให้สมองได้ผ่อนคลาย

ซึ่งทั้งเซจิที่นั่งปิดปากหาวอยู่ข้างตัวผมกับมุอุระที่เอนตัวจมหาย

ไปกับโซฟาตัวใหญ่สีดำ

ต่างเห็นด้วยกับไทกะ  ส่วนผมเพียงเเค่พยักหน้าเป็นคำตอบ

"โอเค  เป็นอันว่าพักกันสักหน่อย

อืม .........อีกชั่วโมงค่อยกลับมาลุยกันต่อ"

ไทกะสรุปสั้น ๆ  แล้วเราสี่คนก็เเยกย้ายหามุมของตัวเอง

"งั้น ขออกไปเดินเล่นหน่อยล่ะกัน"

ผมบอกเพื่อนร่วมงานทั้งสามคนเเล้วเเยกตัวออกมา

โดยมีเสียง  ....อืม.... ของไทกะตอบรับเเผ่ว ๆ

ตามทางเดินของบริษัทเรียกได้ว่าร้างผู้คน  ผิดจากเวลาทำการปกติ

ผมมาหยุดยืนอยู่หน้าขายเครื่องดื่มหยอดเหรียญตรงสุดทางเดิน

กดเลือกน้ำอัดลมกระป๋องทรงกลมยี่ห้อหนึ่ง เเล้วนั่งลงที่ม้านั่งใกล้ ๆ

เปิดฝากระป๋องดื่ม

ก่อนจะเอนหัวพิงกำเเพงด้านหลัง อย่างเหนื่อยอ่อนไม่ใช่เพราะเรื่องงาน

หากเป็นความสัมพันธ์ของผมกับคนรัก

ที่คบหากันมาหลายปีเเละยังเป็นผู้ชายทั้งคู่

ไอดอลหนุ่มมาเเรงกับนักเเต่งเพลงที่เอาเเน่เอานอนไม่ได้

คนเบื้องหน้ากับคนเบื้องหลัง เเน่นอนว่าผลกระทบย่อมต่างกัน

ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย  อนาคตของคนที่ผมรัก มันคุ้มกันเเล้วจริง ๆ หรือ

ท้วงทำนองเเสนเศร้าช่วงสุดท้าย   ที่ค่อย ๆ บรรเลงเเผ่วเบาลงทุกที

จนสุดท้ายเหลือเพียงเสียงระฆังก้องกังวาน

ราวกับต้องการให้ผู้คนร่วมรับรู้ความทุกข์ระทมนี้ไปด้วยกัน

"ยอดเยี่ยม  สมบรูณ์เเบบสุด ๆ พวกนายว่าไง ? "

ไทกะพูดอย่างมั่นใจ  เเต่ก็ต้องการคำยืนยันจากพวกเราด้วย

ผลงานที่พวกเราร่วมกันปลุกปั่นนานหลายชั่วโมงสำเร็จลงได้

"เเน่ล่ะ  พวกเราซะอย่าง ........จะได้กลับไปนอนเต็มตาสักที

ฉันคิดถึงเตียงที่บ้านจะเเย่"

มิอุระพูดเสริมโดยเซจิ  พยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้าง ๆ

ผมตรวจสอบความเรียบร้อยของเมโลดี้  ก็เป็นอันเสร็จ

ก่อนจะเเยกย้ายกันกลับไปสอดตัวใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ

บนเตียงที่บ้านเเล้วหลับรวดเดียวไปสิบชั่วโมงหรือมากกว่านั้น

พวกเราสี่คนเดินลงมาด้วยกันจนถึงหน้าตึก  จึงค่อยบอกลากันเเละกัน

และเเยกย้ายกันไปคนละทาง

พอเดินพ้นตัวตึกลมหนาวก็พัดมาปะทะใบหน้า

กระผ้าพันคอเเล้วเดินฝ่าความหนาวเย็นไปยังย่านชอปปิ้งอยู่ใกล้ ๆ

วันนี้ผมไม่ได้ขับรถมาเพราะตั้งใจไว้ว่าจะเดินชมไฟประดับ

ที่จัดตบเเต่งเตรียมต้อนรับเทศกาลช่วงท้ายปี ที่กำลังมาถึงอย่างสวยงาม

to  be  con.......................