สายน้ำไนล์ ไม่หยุดไหล เช่นใจข้า
พะวงหา เพียงเจ้า ไม่ห่างหาย
แม้สองเรา ต้องพลัดพราก จากความตาย
ถึงห่างกาย แต่ใจห่วง ไม่จืดจาง
สามพันปี ที่เพียรหา ชายาข้า
แม้แผ่นฟ้า ผืนทรายกว้าง ไม่อาจขวาง
รักที่ข้า มอบให้เจ้า ยากอับปาง
ทุกหนทาง หวังได้พบ ยอดดวงใจ
.ใบบัว แคทเทอรีน ดาราสาวลูกครึ่ง ผู้มีดวงตาสีน้ำเงินแสนสวย ต้องไปถ่ายละครถึงประเทศอียิปต์ แถมโชคชะตายังเล่นตลกให้เธอย้อนไปสู่วันวานสมัยที่ฟาโรห์ราเมเซสขึ้นครองอำนาจ
ไม่ได้ไปแบบสวยๆนะ แต่ไปแบบลูกเป็ดขี้เหร่เลยล่ะ เพราะเธอแต่งตัวเตรียมถ่ายละคร ผิวดำ ผมหยิก ติดไฝเม็ดเบ้อเริ่ม จะมีจุดเด่นก็ตรงดวงตาสีน้ำเงินนี่กระมัง...
****
“ขอต้อนรับสู่บ้านเรา...ชายาที่รัก”
“ใคร...” เธอถามเสียงแห้ง
“สวามีของเจ้าไง ลืมล่ะหรือ”
“ไม่จริง ฉันยังไม่มีสามี ไม่จริงๆ”
“เรื่องจริง” สุ้มเสียงกรุ้มกริ่ม “ให้ข้าเท้าความหรือไม่ คืนแรกของเราเจ้าสวยแค่ไหน หน้าอกของเจ้าล้นฝ่ามือข้าอีก เอวเจ้าเล็กเพียงคืบ เจ้าครางกระเส่าด้วยน้ำเสียงแบบไหนยามประสานเป็นหนึ่งเดียวกับข้า ต้องให้ข้าบอกรายละเอียดด้วยหรือไม่”
ใบบัวหน้าร้อน แก้มชาเห่อ “ฉันยังบริสุทธิ์”
“บริสุทธิ์อะไร เจ้ามีผัวแล้ว ก็ข้านี่ไงล่ะ...”