"ทำไมวะไอ้ฉัตร ทำไม ฮือๆ มึงต้องทำดีกับกูด้วยวะทั้งที่กูด่ามึงสารพัด มึงรู้มั้ยว่ามันทำให้กูรู้สึกดีกับมึงมากขึ้นทุกวัน จนตอนเนี้ยกูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วที่กูไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่" ร้องไห้หนักเลยทีนี้ ใครจะไปรู้วะว่าแค่ผมพยักหน้ายอมรับเรื่องจ่ายค่าซ่อมรถให้มันจะเกิดดร่าม่าแบบนี้ แต่มันก็ดีนะตรงที่ผมได้กอดคนที่อยากจะกอดมาตั้งนาน ผมค่อยๆยกแขนกอดมันกลับข้างนึง ส่วนอีกข้างคอยลูบหัวปลอมใจมันไปพลาง
"แล้วบีมรู้สึกอะไรบอกฉัตรได้มั้ย?"
"กูรู้สึก..." คนในอ้อมอกเงียบไปพักนึกก่อนจะพูดต่อ
"รู้สึกอยากมีมึงอยู่ด้วยทุกวัน อยากคุย อยากเห็นหน้า"
"..."
"ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่มึงไปพักฟื้นที่บ้าน มึงรู้มั้ยว่ากูโคตรคิดถึงมึงเลย แล้วก็อยากกอดมึงบ่อยๆ....เหมือนตอนนี้" นิสัยที่ชอบคิดอะไรแล้วพูดออกมาแบบนั้นของบีมมันจะรู้มั้ยวะว่ากำลังจะฆ่าผมให้ตายให้ได้ในตอนนี้ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วต้องไปให้สุดดิ่วะ
"บีมชอบฉัตรเหรอ?"
"กูไม่รู้"
"แต่สิ่งที่บีมควรรู้ต่อจากนี้คือฉัตรโคตรของโคตรรักบีมเลยรู้มั้ย"
"..."
"รักมากๆ"
"เดี๋ยวนะ" มันผละตัวออกจากอ้อมกอดผมแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยอะไรสักอย่าง
"อะไร"
"มึงมารักกูตอนไหน เพราะที่ผ่านมามึงเอาแต่แกล้งกูอย่างเดียวเลย" กูว่าละ แม่งซื่อบื้อเหมือนที่พ่อมันบอกไม่มีผิด ทำขนาดนี้ยังคิดว่ากูแกล้งอีกเนอะ
ผมนี่กรุมขมับไปทีคนกำลังซึ้ง หมดกัน
"ที่ทำมาทั้งหมดนั่นแหละที่แปลว่ารัก"
"มึงชอบกูมาตั้งแต่แรกแล้วเหรอ?"
"ทำหน้างงเป็นหมาสงสัยอยู่ได้ ก็ตามนั้นแหละ"
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจิตนาการของผู้แต่งเองล้วนๆ ถ้าชอบก็ฝากกดไลก์และคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะยังไงก็ฝากติดตามปอร์เช่บีมในเรื่อง เกลียดดีนัก สุดท้ายก็รักอยู่ดี ด้วยนะคะ
ติดเหรียญตั้งแต่ตอนที่30 เป็นต้นไปค่ะ ช่วยสนับสนุนค่าขนมเค้าหน่อยน้า😅
#หมีไม่กินหวาน
Guest
