รักหวานละมุน อุ่นหัวใจนายแป้งเด็ก

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงตัวเอง เดินไปที่เตียงของเขา แล้วจับมือเขา ที่ตอนนี้ควานหาอากาศอยู่มั่วไปหมด สงสัยจะฝันร้าย

"จิน ไม่เป็นไรนะ"

ผมใช้มืออีกมือที่ว่างอยู่ ลูบที่หัวเขาเบาๆ ส่วนอีกมือก็จับมือเขาไว้ จนตอนนี้ รู้สึกเหมือนเขาสงบลงแล้ว ผมเลยวางมือเขาไว้ที่หน้าอก แล้วค่อยๆ ย่องเดินออกมาให้เบาที่สุด เพราะกลัวคนที่นอนหลับอยู่จะตื่น

"พ่อ!!! แม่!!! อย่าไป อยู่กับผมก่อน!!! "

เมื่อผมเดินออกมาได้ซักพัก เขาก็ร้องตะโกนขึ้นมาอีก คนคนนี้ชอบนอนฝันร้ายเหรอ แล้วเมื่อก่อน อยู่คนเดียว เขาทำยังไง หรือว่าไม่รู้ตัว

ผมตัดสินใจเดินกลับไปอีกครั้ง เขาจับมือผมแน่น ส่วนอีกมือ ก็ลูบหัวเขาไปด้วย ไม่ได้การแน่ แบบนี้ผมจะไม่ได้นอนเอา

ผมตัดสินใจอีกครั้ง ขึ้นไปนอนบนเตียงเขา จับเขาหันหน้าเข้าหาผม แล้วดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้ ส่วนมือก็ลูบหัวเขาไปด้วย อีกมือก็กอดเขาไว้แน่น

ไม่นาน ผมก็ได้ยินถึงเสียงลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอ จากคนที่นอนอยู่ข้างๆ คงจะหลับสนิทแล้วนั่นแหละ

"เอาวะ นอนมันเตียงเดียวกันนี่แหละ คงไม่เป็นไรหรอมั้ง"

ผมบอกกับตัวเอง เพราะคนตัวเล็กในอ้อมกอดหลับสนิทแล้ว ถ้าผมลุกออกไปอีก กลัวเขาจะตื่น ผมจึงเลือกที่จะนอนกอดเขาอยู่แบบนั้น จนหลับไปในที่สุด จากที่ดูเหมือนว่าจะนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ แต่กลิ่นตัวของคนข้างๆ กลับทำให้ผมหลับลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ฝันดีนะครับ จิน