งานงิ้วที่รัก

หลังจากที่ร่างบางกลับมาจากมหาลัยพอถึงบ้านก็จัดการเอากระเป๋าไปเก็บพร้อมกับอาบน้ำเสร็จจึงเดินลงมาหาม๊าที่กำลังทำอาหารกับขนมอยู่

ฟอด~

"ม๊าคร๊าปวันนี้มีอะไรกินเอ๋ย?"ผมจัดการฟัดแก้มนิ่มของม๊าไปครั้งหนึ่งพร้อมกับกอดหมับที่เอวแน่น ม๊าหันมาเอามะกอกโขกหัวให้ผมเบาๆเป็นการต้อนรับ

"ไปนั่งโต๊ะไปเดี่ยวม๊าหาอะไรไปให้กิน แล้วนี่มีการบ้านไหมถ้ามีไม่ต้องไปขายของนะเดี๋ยวม๊าไปคนเดียวได้ อยู่บ้านทำการบ้านไปเลย"ผมส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ใครจะปล่อยให้ม๊าไปขายของคนเดียวหล่ะยิ่งน่ารักแบบนี้คนจีบยิ่งเยอะ ไม่ไหวๆต้องไปเป็นก้างขวางคองั้นไม่ต้องให้ม๊าไปก็ดีแฮะ ถึงจะมีรายงานกับการบ้านอีก2-3วิชาก็ไม่เป็นไร ส่งสัปดาห์หน้าหรอก555+ของแค่นี้ยูกิผู้สอบติดอันดับท็อป1-2ของชั้นทุกปีไม่แคร์

"ไม่เป็นไรครับม๊า กิไม่ค่อยมีการบ้านเยอะกิจะไปเอง ว๊าวม๊าแกงเขียวหวานไก่ ซู๊ด~อร่อย!"หลังจากที่ม๊าจัดสำรับเสร็จผมก็จัดการตักน้ำแกงเขียวหวานมาซดให้ชุ่มคอ อ๊า~อร่อยที่สุดในโลก

"ทำอะไรหน่ะกิ เดี่ยวก็สำลักหรอก!"ม๊าใช้ทัพพียกขึ้นจะฟาดหัวผมแต่ก็ต้องเบรกทันทีเพราะม๊ารู้ไงว่ามันผิดประเพณี555+ค้างไปสิครับงานนี้

"โถ่ม๊า ก็กิหิวนิครับ เร็วๆเลยครับกิจะรีบเอาของไปขาย ช้ากว่านี้เดี่ยวคนขี้อิจฉาจะมาลงที่เรา!"ร่างบางตบโต๊ะเสียงดังจนโดนเอ็ดไปยกใหญ่"เดี๋ยวเถอะยูกิ ตบโต๊ะแบบนั้นเดี๋ยวก็เจ็บมือ แล้วเรื่องที่จะไปขายของหน่ะเค้าลงกันเป็นล็อคนะลูก ไม่มีการแย่งกันลงหรอก คิดไปได้เฮ้อ~"ผมรับจานข้าวจากม๊ามาวางไว้ด้านม๊า1 ด้านผม1ก่อนจะพนมมือ

"ทานแล้วนะครับ"พอพูดเสร็จก็จัดการโซ๊ยทันทีอย่างหิวโหย

"ม๊าว่าบ้านนี้คงหาสะใภ้ยากแน่ๆ ถ้ามีลูกเขยนี่ม๊าว่ามีสิทธิ100%นะ"ผมหันไปมองม๊าทั้งๆที่ข้าวเต็มปากก่อนจะกลั้นใจกลืนลงคอตามด้วยน้ำอีกอึกใหญ่

ตึง!!!

"บ้านเราจะมีแต่แต่งสะใภ้เข้าบ้าน! ไม่มีแต่งลูกเขยเข้าบ้านแน่นอน ยูกิขอฟันธง!"พอลุกขึ้นยืนพูดด้วยน้ำเสียงที่เปรี่ยมไปด้วยเกียติยศ เสร็จก็นั่งลงทานข้าวต่อ

"ระวังธงขาดนะยูกิ ม๊าจะรอดูหึหึ"ผมหันไปมองหน้าม๊าทันที ม๊าหัวเราะ อ๊าน่ารัก~ อะไม่ไช่สิ

"ไม่มีทางที่ธงยูกิจะขาดแน่นอน555+แค่กๆ แค่กๆอึกแค่กๆ อ๊าแค่ก"ร่างบางสำลักจนหน้าแดงก่ำแต่ยังดีที่ร่างของผู้เป็นมารดารีบเดินมาลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง

"ม๊าบอกหลายครั้งแล้วไช่ไหมเวลามีข้าวเต็มปากห้ามพูด! เป็นไงล่ะ!"ปากก็ดุแต่มือก็ยังคงลูบหลังลูกรักให้อย่างแผ่วเบา

"ก็แค่ก เฮ้อ~กว่าจะหายสำลัก ก็กิมีข้าวแค่ครึ่งปากเองนิหุหุ รีบกินดีกว่า555+"ร่างบางหัวเราะพลอยทำให้ผู้เป็นแม่อดยิ้มตามไม่ได้ เธอเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมด้วยรอยยิ้ม เมื่อดูแล้วว่าลูกตัวเองหายสำลักจริงๆก็กลับไปนั่งที่ตัวเองและเริ่มทานอาหาร สายตายังทอดมองร่างบางทานอาหารฝีมือตัวเองพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนร่างบางสังเกตุเห็น"ม๊าเป็นอะไรรึเปล่าวครับ?"คิ้วขมวดจนเกือบชนกันที่จู่ๆร่างของผู้เป็นแม่ก็เงียบไป แถมเหม่อด้วยใบหน้าเศร้าอีก ร่างบางจึงลองทักดู แต่สิ่งที่ได้คือความเงียบตอบกลับมา"ม๊าครับ!"คราวนี้ร่างบางลองส่งเสียงที่ดังขึ้นอีกหน่อย แต่ผลที่ได้คือความเงียบและใบหน้าหน้าเหม่อๆของผู้เป็นมารดา

หมับ

ผมรีบลุกจากเก้าอี้ไปกอดเอวม๊าแน่นก่อนจะได้ความสดุ้งจากม๊าพร้อมกับมือมาลูบหัวผมไปมาพร้อมรอยยิ้ม

"ม๊าเป็นไรหน่ะครับ แบบนี้กิใจไม่ดีเลยนะ"ร่างบางยังคงซุกเอวผู้เป็นแม่และไซร์ไปมา

"คิกคิก พอเลยกิไปกินข้าวไปม๊าจักจี้นะ"ผมยอมเอาหัวออกพร้อมปล่อยกอดจากม๊าเดินกลับไปนั่งทานข้าวเหมือนเดิม แต่สายตาก็ยังคงแอบมองม๊าเป็นระยะ พอกินข้าวเสร็จก็พนมมือพร้อมกับพูดบอกเบาๆว่า

"อิ่มแล้วครับ"ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นมารดาก็ต้องสดุ้งเมื่อมารดามองมาอยู่ก่อนแล้ว

"ม๊าเห็นกิแอบมองตั้งนานแล้วมีอะไรรึเปล่าวลูก"ม๊าถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมสายตาสงสัยอย่างไม่ปิดและการเอียงคอ30องศาอย่างน่ารักนั่นคืออะร๊ายเฮือกน่ารักที่สุด~

"ม่ะ ไม่มีอะไรครับม๊า ผมว่าผมไปขายของก่อนนะครับฟอด~ฮ๊า~ชื่นจาย ไปนะครับม๊า"หลังจากเติมกำลังใจเสร็จก็รีบเดินไปขว้ากุจแจรถกระบะคว้ากล่องขนมพร้อมกับรีบเดินไปทางโกดังเก็บรถที่อยู่ด้านข้างของบ้าน พอเปิดรั้วเสร็จก็วิ่งไปขึ้นรถ พอออกจากตัวบ้านเสร็จก็รีบวิ่งไปปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย เห็นคุณแม่ยืนยิ้มกว้างให้ที่หน้าบ้านก็ใจชื่นขึ้นมาก เหมือนม๊ามาอวยพรให้ขายของดี โชคดีแน่นอนเลยวันนี้ โดยไม่รู้เลยว่า ชะตาลิขิตคู่ที่หมุนอยู่ตลอดหยุดลงที่รูปอะไรซักอย่างที่เป็นสีแดงเหลือบดำน่ากลัว พร้อมกับชะตาที่ทุกอย่างไม่อาจหลีกหนีได้ แม้จากสิ่งที่เคยตายมาแล้วก็ตาม