อ้อนรักคุณหมอปุณภัทร

อ้อนรักคุณหมอปุณภัทร

“อยู่นี่เองหาตั้งนาน”

           หมอหนุ่มปรายตามองตามต้นตอของเสียงหวาน แผ่นหลังขาวเนียนละเอียดมุดลงไปใต้โต๊ะคลุมผ้าสีขาวฉลุลายดอกไม้ และขึ้นมาพร้อมกับเครื่องประดับในมือที่เธอทำหลุดร่วงลงไป

           “เพราะหนูอ้อนไม่ยอมเจาะหูมันถึงหลุดง่ายดายแบบนี้ไงคะลูก”

           “ก็หนูอ้อนกลัวเข็มนี่คะคุณแม่”

           คนดำรงอาชีพเป็นกุมารแพทย์กลั้นขำเมื่อได้ฟังบทสนทนาของครอบครัวโต๊ะติดกัน หมอปุณเงี่ยหูฟังเด็กสาวบ่นกระเง้ากระงอดว่ากลัวเข็มยังไงก็ไม่เจาะหูหรอกใช้ตุ้มหูแบบหนีบเอาก็ได้สะดวกสบายดีด้วย เธอเด็กมากในความคิดหมอ แต่นัยหนึ่งก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู