ขอเพียงโอกาส

“ต้าร์ หยุดคุยกับปาล์มก่อน ต้าร์ช่วยฟังปาล์มบ้างได้ไหม” วิทวัสพูดพร้อมกับเข้ามาสวมกอดกัญญาภัคร์เอาไว้อีกครั้ง

“เราเลิกกันมาสองปีแล้วนะ เราสองคนไม่ได้มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกันตั้งนานแล้ว ถ้าอยากจะคุย ปาล์มก็ช่วยบอกหน่อยสิ ว่าต้าร์ต้องคุยกับปาล์มแบบไหนเหรอ” กัญญาภัคร์พยายามดึงมือของวิทวัส ที่กำลังกอดรัดเธอเอาไว้จนแน่นออก

“ปาล์มยอมต้าร์ได้ทุกอย่างเลย ขอร้องแหล่ะ ปาล์มขออย่างเดียว ขอให้เราสองคนได้คุยดีๆกันบ้างได้ไหม ปาล์มมีหลายอย่างเลยที่อยากจะพูด อยากจะบอก อยากจะอธิบายให้ต้าร์ฟัง”

“ถ้าสมมุติว่าวันนี้ปาล์มคือคนที่ถูกทิ้ง ปาล์มจะไม่มีทางมาพูดแบบนี้กับต้าร์หรอก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะมันไม่มีเรื่องราวอะไรที่อยากจะพูดถึงอีกไง

“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว มันนานจนหมดเวลาที่จะให้ผู้ชายห่วยๆมาแก้ตัว หรือพูดอะไรให้ตัวเองดูดี” กัญญาภัคร์ดึงมือของวิทวัสออก แล้วผลักเขาไปให้พ้นตัวเธอ

วิทวัสเข้ามาสวมกอดกัญญาภัคร์เอาไว้อีก และครั้งนี้เขากลับร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น

“เฮ้ย! ไอ้ปาล์ม ปล่อยดิวะ”

“ปาล์มไม่ปล่อย ให้โอกาสกันสักครั้งได้ไหมต้าร์ แค่นี้เราสองคนยังเจ็บกันไม่พออีกเหรอ”

“ไม่หรอก เราสองคน ยังเจ็บได้มากกว่านี้”