กว่าจะได้รัก

มีน: มะ..มีนไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย

ทิศเหนือ: เราทั้งสองต่างรู้ดี พี่เชื่อในตัวมีนมาตลอด แต่เป็นพี่เองที่ยังมีความสามารถไม่มากพอ..ไม่มากพอที่จะดูแลลูกสาวของป๊ากับม๊าได้

เสียงสูดน้ำมูกทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ภาพที่เห็นคือเขากำลังนั่งร้องไห้เงียบ ๆ เนื้อตัวสั่นเทา น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงบนแก้มทั้งสองข้าง

ถ้าอยู่ต่อมีหวังฉันคงทนต่อไปไม่ได้แน่ ๆ ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะลุกขึ้น บังคับตัวเองไม่ให้สะอื้นหยิบเอากระเป๋ามาคล้องไว้ที่ไหล่

มีน: งั้นมีนลานะคะ ถ้าไม่จำเป็นคงไม่มีเรื่องอะไรที่เราต้องติดต่อหรือเจอกัน ขอให้เจอคนที่ดีและมีความสุขในทางที่เลือก มีนหวังอย่างที่พูดจริง ๆ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

ฉันก้มหัวให้น้อย ๆ เหมือนกับเด็กกำลังทำความเคารพผู้ใหญ่ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองฉันเลยด้วยซ้ำ

เรายังรักกันแต่แค่ไปต่อไม่ได้ ถ้ายังฝืนถ้ายังพยายามอยู่ฝ่ายเดียวฉันเลือกปล่อยมือเขาจะดีกว่า

“ความรักที่มีพ่อแม่เป็นอุปสรรคพวกเขาทั้งสองจึงต้องจำยอมปล่อยมือเดินคนละทาง

เพื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันที่โตขึ้นมากกว่านี้ .”