ซ่อนใจรัก

กอหญ้า พิมพ์นภา  

เธอแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก รักและพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา ทั้งที่เขาเย็นชา แต่เธอก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง 

“ฮึก ไม่รักกันแล้วมาทำดีด้วยทำไม คนใจร้าย” 

เคน ภัครคิรา 

เขาที่รักเธอไม่ต่างกัน แต่ทุกอย่างในตอนนี้มันอันตรายเกินกว่าที่เขาจะให้เธอมาอยู่เคียงข้างได้ จำต้องทำเป็นว่าไม่รักและไม่สนใจ ทั้งที่เป็นห่วงเธออยู่ตลอดคอยดูแลเธอไม่ห่าง โดยที่เธอไม่รู้ตัว 

“ยัยบ๊องเอ้ย เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำให้ตัวเองเจ็บตัวสักที” 

. 

. 

. 

“ทำอะไรของเธอ จะตัดใจจากฉันไม่ใช่หรือไง ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปซะ...” 

“ไม่หญ้าไม่กลับ หญ้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฮึก” ใบหน้าสวยส่ายไปมาทั้งหน้าตาอยู่กับอกแกร่งของเขา  

“มาทำไม” 

“คิดถึง” เธอบอกเขาเสียงเบา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา ได้แต่ก้มมองพื้นอยู่แบบนี้ด้วยความเขินอาย อายที่ไปกอดเขาก่อนแถมเขาไม่ได้ใส่เสื้อ เขินที่อยู่ ๆ ก็ปากไวไปบอกคิดถึงเขาแบบนั้น 

“…” คนที่อยู่ ๆ ก็มาถูกหญิงสาวที่บอกว่าจะตัดใจจากเขาบุกมาหาถึงห้อง โผลเข้ากอดเขาก่อน และยังมาบอกคิดถึงเขา ยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไรตอบกลับออกไปทั้งที่ใจเขาเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ 

"คนบ้าหญ้าบอกว่าคิดถึงไม่ได้ยินหรือไง" กำปั้นน้อย ๆ ยกขึ้นทุบหน้าอกของเขาเมื่อเธอพูดถึงขนาดนี้แล้วก็ยังยืนเฉยอยู่อีก 

หมับ 

"อืม ฉันรู้แล้ว" ไม่พูดอะไรให้มากความ วงแขนแกร่งคว้าเอาเธอเข้ามากอด ก่อนจะเชยคางมนขึ้นรับจุมพิตที่เต็มไปด้วยความรัก ความโหยหาจากเขา ความหอมหวานแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจของกันและกัน ลิ้นร้อนไล่หวัดชิมความหอมหวานภายในโพรงปากนุ่มอย่างไม่รู้เบื่อ แขนเรียวยกขึ้นกอดรอบลำคอแกร่งเขาไว้ ก่อนจะจูบตอบเขาเช่นกัน 

"พะ พอแล้ว" มือบางเลื่อนลงมาผลักเขาให้ออกห่าง ก่อนจะเอ่ยบอกเขาเสียงเบา เมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะผละออกเลยแม้แต่น้อย