ตำนาน กระหังตาหาญ / จบ

**( ไม่อนุญาตให้นำไปเล่า/เผยแพร่/บันทึกเสียง/พิมพ์ /โดยไม่ได้รับอนุญาตครับ)** 

*ชื่อหมู่บ้าน และตัวละคร เป็นการสมมุติ ขึ้นมาเท่านั้น * 

*************************************** 

นำเรื่อง:  

กระหัง หรือ กระหาง เป็นผีไทยชนิดหนึ่ง 

ที่เกี่ยวกับ เรื่องของ เวทย์มนต์ คาถาอาคม 

หรือคน เล่นของนั่นเอง แต่ แปลกที่แทบจะไม่มีข้อมูลใดๆยืนยัน ถึงเรื่องของกระหังเลย 

มีเพียงคร่าวๆ บอกว่าลักษณะคล้ายคน 

มีปีกเป็นกระด้ง มีสากตำข้าวเป็นอาวุธ หนีบไว้ที่ขาเวลาบินหรือ สะพายหลัง ต่างจากปอบและกระสือ ที่ปัจจุบันยังมีคนพบเห็นอยู่เรื่อยๆ ตามที่มีออกข่าว 

ก่อนอื่น ขอพาเพื่อนๆไปรู้จักกับ กระหังกันคร่าวๆกันก่อน นะครับ 

ถ้าหากเป็นข้อมูลที่ไม่ครบหรือคาดเคลื่อนจากที่ทุกๆท่านรับฟังมา ทางผู้เขียนยินดีรับฟัง เพื่อการปรับปรุง ต่อไป  

กระหัง หรืออีกชื่อหนึ่งเรียกว่า กระหาง ( ชื่อภาษาอังกฤษ Grahang )  

เป็นผีตามความเชื่อของคนไทย ที่คู่กันมาแต่โบราณ รุ่นสมัยบุกเบิกพระนครใหม่ๆ สมัยพม่ารามัญยังไม่ตีกรุงศรี  

และเป็นผีที่ลึกลับแทบจะไม่ค่อยมีคนพบเห็น   ถึงเห็นก็จะช่วยกันปิดบังไม่บอกใคร 

เพราะอะไร ถึงเป็นเช่นนั้น ลองมาอ่านไปพร้อมๆกันครับ  

ตามที่มีบันทึก และการพบเห็นเล่าต่อๆกันมา มีลักษณะเป็นผู้ชาย 

กลางวันก็คนปรกติดีๆนี่เอง พอตกกลางคืนจะออกหากิน  

บินได้ โดยใช้กระด้ง ฝัดข้าวที่มีอยู่กันทุกครัวเรือนในสมัยนั้น 

เอามาใช้แทนปีกโผบิน แต่กระด้งนี้ไม่ใช่กระด้งธรรมดาล้วนแต่เป็น 1ในวิชาที่บุคคลนั้นๆเรียนมา มีการลงอักขระอาคมไว้อย่างดี  

และอุปกรณ์อีกอย่างคือ สากตำข้าว ใช่แล้วครับ สากตำข้าวสมัยก่อนที่เป็นท่อนยาวๆ 

ขนาดพอดีมือ ปลายโค้งมนยาวขนาดเกือบ2เมตรหรือยาวกว่า ควบคู่กัน มีความเชื่อกันว่าการที่จะเป็นกระหังนั้นมี2แบบ ตามที่ผู้เขียนรับฟังมา.................................. 

2แบบที่ว่า คือ  

1. เกิดจากการผิดครู เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ในสมัยก่อนจะเรียนวิชาอาคมแทบทุกคน  

ถ้าไม่เอาปาฏิหารย์มาก ไม่ใช่สายบู้สายลุย ก็ต้อง ของเล่นสาว หรือหลักๆมักนิยมเรียน 

ไว้ป้องกันตัวจาก ผีป่า ผีโพรง เวลาเข้าป่าล่าสัตว์หรือไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่น เพราะสมัยก่อนนั้น 

มีแต่ป่าเขา รวมถึงวิญญาณที่เสียจากการสงครามอีกมากมาย แต่การผิดครูนั้น 

ทำให้เป็นไปได้หลายอย่างเช่น ปอบ ผู้ชายก็เป็นปอบได้และปราบยากกว่าผู้หญิงเพราะของแรง หรือกลายเป็นคนบ้าขาดสติ แบบต่างๆกันไปตามที่เขาจิตหลุด เป็นต้น  

2. การเรียน เพื่อเป็นกระหังโดยตรงเป็นวิชามนต์ดำที่ลึกลับมี อุปกรณ์ ใช้ 2อย่าง 

2.1ปีก ที่ทำจากกระด้งลงยันต์เสกด้วยวิชา นะเบา  เพื่อเหาะเหิน 2 ใบ  

2.2สากตำข้าว ที่ลงอาคมและยันต์ไว้ปลายทั้งข้าง สากนี้จริงๆไม่ใช่หาง  

แต่มันคืออาวุธในยามจวนตัว ใครที่โดนสากมันฟาด เช้ามาจะทุรนทุราย 

เหมือนจิตฟุ้งซ่าน บางคนเสียสติวิ่งตะโกนโวยวาย หลุดไปเลย 

หรือหนักๆหลอนจนช็อคตายก็มี แม้แต่ผีป่าผีทั่วไปก็เกรงกลัวสากของมัน 

(มีคนเล่าว่า ใคร ตามล่ากระหังและเอาสากมันมาได้ ถือว่าเป็นของวิเศษกันสิ่งไม่ดีได้ทุกอย่าง ผี หรือสัตว์ร้ายกันได้หมด) 

คนกลุ่มนี้จะเรียน วิชาทางเหาะเหินนั่งจนรู้สึกตัวลอยขึ้นจริง เวลากลางวันถ้ามองเผินๆจะเหมือนคนทั่วๆไป แต่ คนพวกนี้จะมีจุดสังเกตุ หลักๆ คือกลัวแสงจร้า เวลากลางคืนตาจะสะท้อนแสงไฟเป็นสีแดงสดทั้งตา ต่างจากตาสัตว์สะท้อนเป็นสีเขียวหรือสีฟ้า 

มักจะระวัง ก้น กลัวคนจับ เพราะมีหางสั้นๆ คล้ายส่วนเนื้องอกยาวออกมาเกือบคืบ นี่คือสำเร็จวิชา กระหัง หรือเป็นกระหังเรียบร้อย  

อาหาร : กระหังในเวลากลางวัน ก็คือคน ปรกตินี่เอง อาหารก็กินแบบปรกติทั่วไป แต่จะชื่นชอบ ของสดคาวเป็นพิเศษ ลาบเลือด สดๆ กุ้งพร่า ปลายำ  ต่างๆ  แต่พอตกกลางคืน มันจะออกหากินเฉพาะของสกปรก โสโครก เท่านั้น ยังไม่มีบันทึกใดๆว่ากระหังกัดคนหรือกินเลือดคน มีแต่สู้หรือทำร้ายคนเพราะความจวนตัวหรือ พวกคนมีอาคมตามล่าเพื่อเอาสากของมัน