"ไม่แต่งๆ ให้ตายยังไงผมก็ไม่แต่ง"
ศัลยแพทย์ด้านหัวใจและทรวงอกที่เคยสุขุมนุ่มลึกมาบัดนี้กลับแผดเสียงใส่ผู้หลักผู้ใหญ่ดังคับห้องรับแขกของบ้าน เพราะไม่พึงพอใจกับคำตัดสินความผิดที่เขาไม่ได้ลงมือก่อ ก่อนจะหันไปจิกตามองคู่กรณีที่นั่งก้มหน้างุดตัวสั่นเทิ่มอยู่ที่พื้นไม่ห่างกายคุณนายอรศรีผู้เป็นย่าบุญธรรม
"น้องก็ไม่แต่งค่ะ เพราะน้องกับคุณหมอไม่ได้มีอัไรเกินเลยอย่างที่ทุกคนคิดนะคะ ถ้าไม่เชื่อให้น้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก็ได้"
นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่สี่ละล่ำละลักจะอธิบายเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นแต่แววตาของแต่ละคนมองมาราวกับไม่เชื่อ แม้จะไม่รู้ตื่นลึกหนาบางว่าเมื่อคืนเธอไปนอนอยู่บนเตียงเดียวกับชายคนนั้นได้อย่างไรจนแม่เลี้ยงชวัลภรมาพบเข้าโดยบังเอิญจึงเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นเช่นนี้