คงได้พบกัน...

เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆก้าวออกไปห่างไปเรื่อยๆ เสียงลมหนาวที่พัดกระทบใบไม้ริมสองข้างทาง แผ่นหลังคุ้นเคยที่ค่อยๆเลือนลางออกไปจากสายตา เหมือนกับการจากกันครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายของเราสองคน

-10 ธันวาคม 2562-

เวลาหลังเลิกเรียนที่แสนจะหน้าเบื่อ ผู้คนมากมายต่างพากันมุ่งตรงไปยังจุดหมาย บางคนรีบกลับบ้าน บางคนรีบไปเรียนพิเศษ หรือบางคน ที่กำลังเดินมองท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลงอย่างช้าๆ คอยสังเกตนกที่โผบินอย่างสงบนิ่ง มีลมหนาวพัดผ่านมาเรื่อยๆ บ่งบอกถึงฤดูหนาวกำลังจะมาถึง

“ทำไมปีนี้หน้าหนาวมาช้ากว่าทุกปีนะ ต่างจากปีที่แล้วจริงๆ” เสียงในหัวของ กัน หรือ กัณฑ์ เลิศทวีกูล เด็กหนุ่มสูง176 เซนติเมตร น้ำหนัก 57 อายุ17ปี นักเรียนชั้นม.6 เป็นคนไม่ชอบพูด ชอบความสงบ ไม่ชอบความวุ่นวายตรงหน้า แต่ก็ยากที่จะเลี่ยงได้ กันนั่งมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างนิ่งเงียบ หูสองข้างของเขาถูกปิดด้วยหูฟังสองข้างที่ไม่ได้เปิดเพลงหรือสนทนากับใคร เขาเพียงแต่ใส่ไว้เผื่อที่จะหลีกเลี่ยงการสนทนาจากคนแปลกหน้า เขาเพียงแต่รอเวลาให้คนขึ้นรถสาธารณะน้อยลง เพื่อที่จะกลับบ้านไปนอนพักอย่างใจหวัง

19:46 นาที 23 วินาที

มีเด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มมหาวิทยาลัยกำลังเดินกัดหมูปิ้งที่เขาแวะซื้อมาก่อนหน้านี้ เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคนนึงเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไปที่เลิกเรียนหาของกินลองท้อง เติมพลังงานก่อนกลับหอไปอ่านหนังสือเตรียมเรียนในวันพรุ่งนี้ แต่วันนี้แตกต่างไปจากทุกวัน เพราะมีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัว สายตาที่จ้องมองเขานั้น เป็นสายตาที่อ่อนโยน ราวกับเจอลูกแมวน้อย เป็นสายตาที่ไม่ได้น่ากลัวมันกลับเป็นสายตาที่อบอุ่นเสียมากกว่า