ลิขิตรักหัวใจ

ดินแดน ภากร อายุ 35 ปี นิสัยเจ้าอารมณ์ ปากร้าย โรกธง่ายหายเร็ว 

ณาดา พัฒนิตรา 24 ปี นิสัยน่ารัก เข้าคนง่าย รักครอบครัว 

เสียงตะโกนด่าทอคนใช้ในบ้านดังเข้าไปถึงในครัว ณาดาออกมารับหน้าพี่ชายแทนทุกคนที่หงอไม่กล้าโผล่หน้ามาให้เห็นสักคน 

“คุณพี่มีอะไรจะใช้เหรอคะ… ทุกคนเขากำลังยุ่ง ๆ กันน่ะค่ะ” ณาดาบอกความจริง ชายหนุ่มกลับตะคอกใส่น้องสาวนอกไส้ 

“เธอว่าไงนะ… นี่เธอกล้าว่าฉันขนาดนี้เลย...!!!” เขากระชากต้นแขนเรียว  

ณาดานิ่วหน้าระบายความเจ็บปวด เขามองจ้องน้องสาวนอกไส้พินิจพิเคราะห์ เธอสวยแปลกตาขึ้นกว่าเมื่อแต่ก่อนมาก  

เขาไม่น่ามองคนพลาดไปเลยของดี ๆ อยู่ใกล้ขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีใครบอก  

เสียงสุดากระแอมเตือนสติชายหนุ่มอย่าให้ทำตัวรุ่มร่ามกับน้องสาว มันน่าเกลียดใครมาเห็นมันจะไม่ดีไม่งาม ถึงทั้งสองจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ 

“นั่นแกทำบ้าอะไรอยู่... ปล่อยน้องซะ…” เสียงเอ็ดตะโรของมารดาทำให้ แผ่นดินปล่อยแขนเรียวเล็กที่มีเพียงหนังหุ้มกระดูก ณาดาล้มลงก้นกระแทกค่อย ๆ พยุงกายลุกมายืนข้าง ๆ มารดาเลี้ยง ขยาดกลัวเป็นที่สุด 

“แม่ว่าลูกมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย…” สุดาเตือนเจ้าลูกชายตัวดีขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวได้ลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน เขาไม่วายมองณาดายืนหลบหลังมารดาตน ส่งสายตาหยาดเยิ้มยั่วเย้าให้สาวเจ้าขนหัวลุกผวากลัวเขาขึ้นมาจับจิต สุดาแตะเบา ๆ ให้คลายกังวลใจที่เจอเขาจู่โจมไม่ทันตั้งตัว 

“ไม่เป็นไรนะลูกพี่เขาแค่หยอกเล่น...” แต่ดูเหมือนหญิงสาวไม่สนุกด้วยเลย เธอยังหวั่นใจไม่หาย ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มานานมาก ๆ ไปกินรังแตนมาจากที่ไหน มาลงกับคนที่บ้าน แผ่นดินนึกถึงภาพใบหน้าหวานณาดาพลันส่วนนั้นผงาด เขาต้องจัดการให้งูยักษ์สงบก่อนที่ใครจะเข้ามาเจอ 

“ยายบ้า…” เขาสบถกับตัวเองดัง ๆ กว่าเจ้าโลกเขาจะลดความตื่นตัวกินเวลาพอสมควร เล่นเอาเหงื่อตกกว่าจะอาบอะไรเสร็จอีกครึ่งชั่วโมงได้ สุดาใช้คนมาตามเรียกไปกินข้าว เสียงเคาะประตูดังเป็นระยะ 

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...!!!  

ชายหนุ่มกระชากลูกบิด อ้าปากเตรียมต่อว่าเต็มทีเจอกับสาวสวยตรงหน้าเขาแทบพูดอะไรไม่ออก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อ้าแขนสวมกอดรัดอย่างเต็มอกเต็มใจ 

“มาได้ไงครับ...” เขาถามคู่หมั้นสาวขณะโอบประคองพาเข้าห้อง เหลียวหลังมองมีใครคอยสอดส่องไปรายงานแม่หรือเปล่า  

ณาดาแอบเมียงมองอยู่ไม่ไกล นัยน์ดวงตาเปี่ยมด้วยความหวังสลดลงเมื่อเขาพาคู่หมั้นคู่หมายหายเข้าห้อง เธอแอบรักพี่ชายต่างสายเลือดตั้งแต่รู้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ กว่าเกือบสิบปีเต็ม ขอได้แค่เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ เธอเคยหวังว่าสักวันเขาจะหันมาสนใจเธอบ้างสักนิดเพียงเศษเสี้ยวของหัวใจ  

เขาตวาดเสียงเขียวให้ได้ยินกันทั่ว ณาดายืนอึ้งตัวชาหน้าชาทำอะไรไม่ถูกขาก้าวแทบไม่ไป คู่หมั้นสาววิ่งออกมาจากห้อง  

น้ำหูน้ำตาพรั่งพรูออกมา ใบหน้าพี่ชายมีรอยฝ่ามือ แผ่นดินกอดเอวไม่ปล่อยอ้อนวอนอย่าไปจากเขาเลย เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ 

“อย่าไปจากผม…” น้ำตาลูกผู้ชายไหลหลากอ้อนวอนขอให้อยู่ เขายอมทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไรแต่อย่าไป หญิงสาวไม่ฟังเสียงทัดทานจากเขาสักคำ ร่ำร้องให้ปล่อยแขนกำยำจากเอวเธอได้แล้ว คนทั้งบ้านยืนไม่กล้าเข้าไปห้ามกลัวใจชายหนุ่ม ณาดาเสี่ยงเข้าไปช่วยพูดแทนพี่ชาย 

“คุณกะทิคะ...ดาว่าค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จา… เถอะนะ.” ชายหนุ่มปาดน้ำตาลวก ๆ หันมองหน้าน้องสาว หวังดีคิดช่วยเขา