[จบแล้ว] สามีข้าเป็นอ๋องตัวปัญหา

นามปากกา

: โลหิตมาร

เปิดเรื่อง

: วันที่ 16 มิถุนายน 2020

ชี้แจง : เรื่องไป๋หลันฮวา พระชายาผู้พิทักษ์ 王爷的赖皮鬼大师 เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของคนเขียนล้วนๆนะคะ สถานที่ทั้งหมด ชื่อตัวละคร ด้นสดเด้อไม่ต้องตามหา (ลงนิยายทุกวันจนจบนะคะ) หากผิดพลาดประการใด เช่น มีพิมพ์ตก หรือ อาจใช้ภาษาแปลก ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ :)

ไป๋หลันฮวา... อายุสองร้อยห้าสิบปี นางคือประมุขแห่งดินแดนที่ผู้คนต่างกล่าวขานว่าเป็นสถานที่ที่รวมเหล่าผู้วิเศษเอาไว้ มีคนมากมายยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้เข้าไปในสถานที่ที่ถูกเรียกว่าดินแดนพิศวง นางคือผู้ที่กุมชะตาของผู้ใต้อาณัติ สตรีอาภรณ์สีแดง รูปโฉมสง่างาม รัศมีสูงส่ง อยู่สูงเหนือคนนับหมื่น เป็นที่รักและเคารพของผู้ใต้ปกครองยิ่ง

แต่โชคชะตาก็มักจะรังแกคนดี ชีวิตนางต้องพลิกผัน... ถูกศิษย์ที่รักและเชื่อใจหักหลัง จนเกือบจะต้องจบชีวิตแล้วหากไม่ได้คนผู้หนึ่งช่วยไว้เสียก่อน เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต บุรุษผู้นั้นขอให้นางช่วยปกป้องชีวิตบุตรชายของเขา ให้อยู่รอดปลอดภัย ไม่ตายก่อนวัยอันควร

เยว่จื่อเหยี่ยน... อายุสิบแปด ท่านอ๋องห้าจอมเสเพลแห่งแคว้นไท่หยาง ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด เติบโตมาท่ามกลางการชิงดีชิงเด่นของวังหลัง เห็นเรื่องโสมมมามากมายเสียจนต้องพยายามตีตัวออกหากด้วยการทำตัวสำมะเลเทเมา เล่นพนัน เที่ยวสตรี รวมถึงต่อยตีนักบวช(?) ไม่ว่าสิ่งใดที่คนสามารถประณามพระองค์ได้ พระองค์ย่อมทำทั้งสิ้น ใช้ชีวิตเยี่ยงคนไร้ค่า รอวันตายเพราะพิษที่ได้รับมาตั้งแต่เกิด

สองคนที่ต่างกันตั้งแต่ความสามารถ ชาติตระกูล ไปจนถึงอายุ ถูกจับแต่งงานกันโดยมีฮ่องเต้เป็นสื่อกลางความสัมพันธ์ ไป๋หลันฮวาต้องทดแทนบุญคุณฮ่องเต้ ส่วนเยว่จื่อเหยี่ยนนั้นขัดพระบิดาไม่ได้ ชีวิตของคนสองคนที่คนหนึ่งร้อนคนหนึ่งเย็น คนหนึ่งสร้างเรื่อง คนหนึ่งคอยเก็บกวาด จึงเริ่มต้นขึ้นทันทีหลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกัน

คำโปรย... มีคุณต้องตอบแทน...มีแค้นต้องชำระ! บุญคุณที่บิดาของเขาช่วยชีวิตนางไว้ แม้จะไม่ได้เต็มใจแต่นางต้องตอบแทนคุณด้วยการดูแลบุตรชายเขาให้ดีมิให้ตายก่อนวัยอันควร

ไป๋หลันฮวา : เจ้าหาใช่คนไร้ประโยชน์... หากไม่มีเจ้าก็ไม่มีข้าฟานโปหลัวคนนี้

ไฮไลท์...

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”

ปัง!

“ท่านอ๋อง! เฮ้ย!!!”

ไป๋หลันฮวาค่อยลืมตาขึ้น นางหันไปมองหน้าเยว่จื่อเหยี่ยนที่แหกปากร้องลั่นด้วยความมึนงง ก่อนจะเบนสายตาไปยังกลุ่มคน เอ่อ... ห้าคนได้กระมัง ที่ถีบประตูจนพังแล้วบุกเข้ามาในห้องนอนของนางโดยไม่ได้รับอนุญาต

ห้าองครักษ์รีบหันหลังขวับทันที เพราะภาพด้านหลังเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะได้เห็น! ...เพราะท่านอ๋องนั้นพระวรกายเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มผืนบางปิดส่วนล่างเอาไว้!

“อ๊ากกกกกกกกก”

“-*-” ไป๋หลันฮวาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น นางก้มลงมองมือของเจ้าเด็กตรงหน้า ที่วางทับอยู่บนหน้าอกของนางด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

นางควรทำอะไรก่อนดีระหว่างทำให้เจ้านี่หุบปาก หรือฆ่าเขาทิ้งเลย

“จะ เจ้า! เจ้าทำอะไรเรา!” เยว่จื่อเหยี่ยนเห็นสายตาของฟานโปหลัวที่มองพระหัตถ์ของพระองค์ ก็ทรงได้สติรีบดึงมือกลับ แล้วชี้หน้าถามนางเสียงสั่น

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” ไป๋หลันฮวายกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะเท้าคางมองพระสวามีเด็กของนางด้วยสายตาเปล่งประกาย

“จะ เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า!”

“ข้า ข้า ข้า... ทำไมหรือ?” นางยิ้มบางถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ ซึ่งต่างกับสวามีเด็กของนาง ที่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้โฮอยู่รอมร่อ

“เอาความบริสุทธิ์ของเราคืนมา!” เยว่จื่อเหยี่ยนตวาดลั่น พระหัตถ์ใหญ่คว้าหมอนมาแล้วจัดการทุบตีไปที่พระชายาทันที โดยลืมคิดไปว่าที่พระองค์กำลังทำอยู่เรียกได้ว่าไร้คุณธรรมถึงขั้นบัดซบ!

เพราะไม่มีใครทุบตีภรรยาตัวเองด้วยสาเหตุเพราะเข้าหอกับภรรยาหรอก!

“เฮ้ย!” ไป๋หลันฮวาตาโต รีบยกแขนขึ้นมากันหัวตัวเอง นางรู้สึกเหนือความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าสามีเด็กของนางจะลุกขึ้นมาโวยวายราวกับสตรีถูกข่มขืนเช่นนี้