...แต่ว่าเธอจะออกไปอย่างไรดีล่ะ เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกไปจนหมด
แถมลูเซียน่ายังนอนเปลือยกายกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
ลูเซียนากัดริมฝีปากเบา ๆ มองไปทางประตูด้านหน้าห้องน้ำที่มีชายร่างสูงยืนอยู่ ในใจคิดหาวิธีการมากมายแต่ก็ไม่สำเร็จ ก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบไปเห็นมีดปอกผลไม้ที่อยู่บนจาน ร่างบอบบางค่อย ๆ เอื้อมมือไปคว้าจับเอาไว้คมมีดของมันทอประกายระยับ
ซานโตรอาบน้ำเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ กล้ามเนื้อแขนได้รูปเดินออกมาทั้ง ๆ ที่มือยังกุมผ้าเช็ดหัว พอดีว่าช่วงล่างใส่กางเกงเรียบร้อย วินาทีที่ออกมาเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อมองไม่เห็นลูเซียนานั่งอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเหลียวมองไปทางซ้ายมือกลับพบว่าหญิงสาวจ่อมีดเข้าใส่
“ลงไปเอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน”
“ผมหรือ !? ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ฉันใส่เสื้อเชิ้ตอยู่ คุณก็เห็น แล้วจะลงไปทั้ง ๆ ที่อยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง”
“อืม...นั่นสินะ”
ลูเซียนาเอี้ยวตัวหันมีดเข้าใส่อีกครั้ง คราวนี้ซานโตรไม่ปล่อยให้เธอทำได้ง่าย ๆ คว้ามือข้างที่จับมีดไขว้ไปล็อกไว้ที่ด้านหลัง หญิงสาวพยายามดิ้นรนให้เป็นอิสระ ซานโตรจึงทำใจแข็งล็อกแขนเธอไว้ไม่ยอมปล่อยพร้อมทั้งดึงตัวเข้าแนบอกเขาแทนจนลูเซียนาร้องโอ้ย
“เจ็บ ปล่อยนะคะ”
“เจ็บสิดี จะได้ไม่หันมีดเข้าใส่กันก่อน”
“ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย” ลูเซียนาร้องตะโกน
“งั้นเหรอ เชิญเลย ใครได้ยินเข้าคงหาว่าผมพาหญิงสาวมากลางดึก”
คำพูดสองแง่สองง่ามของซานโตร ทำเอาแก้มใส ๆ ของลูเซียนาเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ความโกรธและความอับอายทำให้หญิงสาวตะโกนออกไป
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”
*************
Guest
