หวนรัก ความทรงจำมิอาจลืมเลือน

“เยี่ยนเออร์! อึก! พ่อขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้อีกต่อไป อึก!” ท่านแม่ทัพเอ่ยวาจาออกมาด้วยความยากลำบาก 

“ฮึก! ท่านพ่อ! เยี่ยนเออร์ขอโทษ เยี่ยนเออร์ไม่ดีเองที่ทำให้ท่านเดือดร้อนฮือๆๆ” 

“ไม่! เป็นพ่อเองที่ปกป้องเจ้ามิอึก!......” 

“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ไม่นะท่านพ่อฮือๆ ท่านจะทิ้งเยี่ยนออร์ไว้ลำพังที่นี่มิได้นะฮือๆ ท่านพ่อ! ท่านพ่อท่านฟื้นขึ้นมาเถิด!” 

ท่านแม่ทัพเอ่ยยังมิทันจบประโยคก็สิ้นใจไปเสียก่อน เมื่อพระชายาเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ร้องห่มร้องไห้ปานจะขาดใจที่ต้องมาเห็นพ่อบังเกิดเกล้าสิ้นใจไปต่อหน้าต่อตา 

“พระชายา เจ้ายอมกลับไปรับโทษกับข้าเถิด ตอนนี้เจ้าหนีไปไหนมิได้แล้ว ในเมื่อท่านแม่ทัพยอมสละชีพแทนเจ้าเช่นนี้ งั้นข้าจะยอมเห็นแก่คุณงามความดีที่ท่านแม่ทัพเคยสั่งสมไว้มานานยอดลดโทษประหารให้เจ้าเป็นการปลดเจ้าเป็นสนมในตำหนักเย็นแทน” องค์รัชทายาทเห็นแก่คุณงามความดีที่ท่านแม่ทัพได้ทำไว้ในช่วงที่ผ่านมา ท่านแม่ทัพถือได้ว่าเป็นข้าราชบริพารที่ซื่อตรงคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ จึงยอมลดโทษให้พระชายา  

“ฮึ! ท่านมิเพียงไม่สืบสาวเรื่องราวหาความจริงให้กระจ่าง ไม่แม้แต่จะให้ข้าได้อธิบายต่อความบริสุทธิ์ของข้าเลยแม้แต่น้อย เท่านี้ข้าก็พอจะรู้แล้วว่าที่ผ่านมาความรักที่ข้ามีให้ท่านนั้น ท่านมิเคยเห็นค่าต่อความรักของข้าเลย ที่ผ่านมาแม้แต่คำพูดดีๆ ท่านยังมิเคยเอื้อนเอ่ยต่อข้าเลยสักครั้ง กี่ครั้งที่ท่านเอาแต่พูดจาทำร้ายจิตใจข้า ข้ามิคิดด้วยซ้ำว่าจะได้รับความรักครั้งนี้คืนมาบ้าง ขอเพียงเล็กน้อย ขอเพียงแค่ท่านดีต่อข้าสักครั้งแม้เพียงเสี้ยวเล็กน้อยที่ท่านดีต่อนางบ้างเท่านั้นจิวเฉิน  

สิ่งที่ข้าเสียใจมากที่สุดคือการได้รักคนเยี่ยงท่าน “หวังจิวเฉิน” ไม่ว่าจะภพหน้าหรือชาติใด ขอให้ข้าไร้ซึ่งรักท่านตลอดกาล” 

หวังเยี่ยนเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา นางมิสามารถกักเก็บความเสียใจนี้เอาไว้ได้อีกต่อไปตลอดเวลาที่นางอภิเษกเป็นพระชายามาถึงห้าปีนางมิเคยได้รับความรัก ความเห็นใจจากองค์รัชทายาทกลับมาเลยแม้แต่น้อย ทุกคืนวันนางจักต้องทนอยู่กับความขมขื่นเสียใจที่เกิดจากสนมจิ้งและองค์รัชทายาทโดยมิอาจให้ใครรับรู้ได้มีเพียงสาวใช้คนสนิทข้างกายเท่านั้นที่คอยปลอบประโลมใจให้นางยังพอมีเรี่ยวแรงที่จะใช้ชีวิตต่อไปในตำหนักรัชทายาทที่แสนจะเดียวดายแห่งนี้ กล่าวจบร่างบางใช้มือคว้าปิ่นปักผมที่ปักอยู่บนศีรษะแทงทะลุเข้าที่คั่วหัวใจของนางทันทีอย่างมิลังเลใดๆ คงมีเพียงความตายเท่านั้นที่จักทำให้นางลืมเลือนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้ไปได้