พ่ายฮวา

พ่ายฮวา 

‘มิทรงโปรด...แต่ก็มิได้ทรงทอดทิ้ง’ 

โดย ปกเกศ 

‘สิ่งต้องห้ามสิ่งเดียวในวังหลังแห่งนี้...นั่นคือการ ‘ห้ามรัก’ โอรสสวรรค์’ 

‘พระสนม! เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้นเพคะ’ 

นั่นมิเท่ากับบอกว่าพระนางมิได้มอบใจให้กับบุรุษหนึ่งเดียวแห่งวังหลังนี้หรือเพคะ 

‘โปรดมิโปรดแล้วอย่างไร...สุดท้ายมิเคยมีผู้ใดได้สัมผัสถึงความรักของฝ่าบาทเลยสักเสี้ยว’ 

‘พระสนม’ 

‘มีเพียงบัลลังก์ทองเท่านั้นที่สำคัญสำหรับพระองค์’ 

วังหลังคือสถานที่คานอำนาจโดยใช้สตรีเป็นเครื่องมือ...วันนี้ทรงโปรด วันพรุ่งอาจจะมิทรงโปรดแล้วก็เป็นได้ 

ใต้หล้านี้เป็นของพระองค์...บุบผางามก็เช่นกัน 

‘หากมิอยากชอกช้ำก็จงอย่าบังอาจไปรักผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง’ 

‘สนมรัก...ไยกล่าวหาว่าเจิ้นไร้ใจเช่นนั้น’ 

‘ฝ่าบาท’ 

‘เจิ้นมิเคยทอดทิ้งเจ้า’ 

มิเคยทอดทิ้ง...แต่ก็มิเคยรัก 

นั่นต่างหากที่เป็นสิ่งจริงแท้ในวังหลังที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล 

‘หม่อมฉันซาบซึ้งในพระทัยของพระองค์เสมอเพคะ’ 

‘เต๋อเฟย’ 

‘เพคะ’ 

‘เจ้ากล่าวผิด เจิ้นมิได้ไร้ใจเช่นเจ้า’ 

นัยน์ตาคมกวาดตามองใบหน้างดงามของเต๋อเฟยแล้วกล่าว... 

‘รู้หรือไม่...นับตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาเป็นพระชายารอง เจ้ายิ้มให้กับทุกคน...ยกเว้นเจิ้น’ 

รอยยิ้มที่มอบให้กับเจิ้น...มีเพียงรอยยิ้มบางเบา มิต้องคาดเดาก็รู้ว่าเจ้ากำลังแสร้งทำ 

‘หม่อมฉัน...’ 

‘รอยยิ้มที่สดใสของเจ้า...เรามิเคยได้เห็น’ 

เจ้ามิได้มอบมันให้กับเจิ้น...ตัวเจ้าถูกกักขังไว้ในที่แห่งนี้ 

แล้วใจเจ้าเล่าอยู่ที่ใด? 

ถวายตัวให้กับเจิ้น แต่มิได้ถวายหัวใจให้... 

‘ผู้ใดกันแน่ที่เย็นชาและไร้หัวใจ’